«Ολοι μαζί τα φάγαμε»! Μέσα από τον φασίζοντα, λαϊκίστικο λόγο του Πάγκαλου, μάθαμε επιτέλους «που πήγαν τα λεφτά». Ηταν μια από τις αγαπημένες προεκλογικές ατάκες του Παπανδρέου (μαζί με το «λεφτά υπάρχουν»). «Πού πήγαν τα λεφτά;», ρωτούσε τον Καραμανλή ο Παπανδρέου, χωρίς ποτέ να πάρει απάντηση. Ενα χρόνο μετά, την απάντηση δίνει ο αντιπρόεδρός του: «Ολοι μαζί τα φάγαμε»!
«Η απάντηση στην κατακραυγή των πολιτών "πώς φάγατε τα λεφτά" είναι ότι "σας διορίσαμε όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο. Τα φάγαμε όλοι μαζί σε μία πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος"», είπε ο Πάγκαλος από το βήμα της Βουλής. Συμπλήρωσε, δε, ότι «για τη διόγκωση του δημόσιου τομέα είμαστε όλοι υπεύθυνοι, ακόμη και τα μικρά κόμματα της Αριστεράς που δεν κυβερνούν μεν, αλλά ακολουθούν την ίδια πρακτική μέσα από τους ΟΤΑ που ελέγχουν».
Δεν ήταν από τις στιγμές που ο Πάγκαλος τα παίρνει στο κρανίο και χάνει τον έλεγχο. Περίμενε τις διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης για τις απολύσεις σε συγχωνευόμενους φορείς του δημόσιου (αναγγέλθηκε δεύτερο «πακέτο» συγχωνεύσεων και καταργήσεων) και είχε προετοιμάσει την απάντηση, ξέροντας ότι αυτή θα τύχει θετικής αποδοχής από το σύνολο των ΜΜΕ.
Πράγματι, είναι από τις λίγες φορές που ένα από τα γνωστά λαϊκίστικα ξεσπάσματα του Πάγκαλου έτυχε γενικής αποδοχής. «Είπε αλήθειες», «έθεσε τον δάχτυλον επί τον τύπον των ήλων», «έκανε κριτική συνολικά στο πολιτικό σύστημα», ήταν λόγια που ακούσαμε ή διαβάσαμε. Η κακοδαιμονία του τόπου είναι οι άνθρωποι που διορίστηκαν είτε προσλήφθηκαν για κάποιο φεγγάρι στο δημόσιο. Το μεροκάματο, δηλαδή, είναι αυτό που φταίει για τα ελλείμματα. Δεν φταίνε οι μίζες και οι κομπίνες, η διαχρονική ρεμούλα σε βάρος του κρατικού χρήματος, οι εργολαβίες που στο δρόμο τριπλασιάζονται, οι προμήθειες που υπερτιμολογούνται, η συνεχής προκλητική φοροκλοπή που αμνηστεύεται με τις διάφορες «περαιώσεις», το ζεστό χρήμα που δίνεται με τη σέσουλα στους «επενδυτές» που δε βάζουν δεκάρα από την τσέπη τους, η τοκογλυφία των τραπεζών και οι αρπαχτές των βιομηχάνων. Ολ’ αυτά ο Πάγκαλος τα ‘σβησε με μονοκοντυλιά. Οπως ακριβώς τα ελλείμματα της κοινωνικής ασφάλισης τα φορτώνουν στις δήθεν πλουσιοπάροχες ασφαλιστικές παροχές, έτσι και τα ελλείμματα του κράτους τα φορτώνουν στους εργαζόμενους στο δημόσιο.
Δεν διορίστηκαν υπεράριθμοι στο δημόσιο; ρωτούν ακόμα και καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Λάθος ερώτημα, που οδηγεί κατευθείαν στην παγίδα του αντίπαλου. Το δικαίωμα στην εργασία είναι το πιο ιερό δικαίωμα του ανθρώπου. Ακόμα και το αστικό σύνταγμα αναφέρεται υποκριτικά σ’ αυτό και λέει ότι το κράτος πρέπει να μεριμνά για να το εξασφαλίζει στους πολίτες του. Τι θα έκαναν όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι αν δεν απασχολούνταν στο δημόσιο; Θα ήταν άνεργοι. Δηλαδή, θα τους έτρεφαν οι οικογένειές τους, γιατί ταμείο ανεργίας παίρνει μόνο ένας στους τρεις και για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Οταν διεκδικούμε ταμείο ανεργίας για κάθε άνεργο, μέχρι να βρει δουλειά, είναι δυνατόν να συζητάμε αν στη μια ή την άλλη υπηρεσία διορίστηκαν κάποιοι εργαζόμενοι υπεράριθμοι; Και ποιος ορίζει το υπεράριθμο; Μήπως η αθλιότητα των κρατικών υπηρεσιών, που είναι επιπέδου τριτοκοσμικής χώρας; Δείτε την κατάσταση στην εκπαίδευση, την υγεία, τις υπηρεσίες των ΟΤΑ, που είναι οι κλάδοι που απασχολούν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στο δημόσιο. Η αθλιότητα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πού τους είδαν, λοιπόν, τους υπεράριθμους υπάλληλους;
Ομως, συζητώντας γι’ αυτό, ξεχνάμε όλα τα υπόλοιπα. Ξεχνάμε τις πραγματικές αιτίες των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού, που δεν είναι το επίπεδο της απασχόλησης και η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά η συστηματική καταλήστευση του κράτους από καπιταλιστές, λαμόγια και πολιτικό προσωπικό. Ξεχνάμε ότι η αποψίλωση των κρατικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων από προσωπικό συνοδεύεται από έκρηξη των εργολαβιών, που κοστίζουν περισσότερο απ’ όσο οι μόνιμοι υπάλληλοι, μολονότι οι εργαζόμενοι στους εργολάβους πληρώνονται χειρότερα κι έχουν χειρότερες εργασιακές σχέσεις. Πώς αλλιώς θα βγει το μέγιστο κέρδος των εργολάβων και οι μίζες που δίνουν για να πάρουν τις δουλειές;
Η πρόκληση είναι μεγάλη. Αυτή η πρόκληση, όμως, δεν απαντιέται στις κάλπες, όπως λέει η αριστερούτσικη αντιπολίτευση των ημερών, που αναθάρρησε και ελπίζει πως αυτή τη φορά θα μαζέψει περισσότερες ψήφους. (Και) αυτή η πρόκληση απαντιέται στους δρόμους του ταξικού-επαναστατικού αγώνα.
«Η απάντηση στην κατακραυγή των πολιτών "πώς φάγατε τα λεφτά" είναι ότι "σας διορίσαμε όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο. Τα φάγαμε όλοι μαζί σε μία πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος"», είπε ο Πάγκαλος από το βήμα της Βουλής. Συμπλήρωσε, δε, ότι «για τη διόγκωση του δημόσιου τομέα είμαστε όλοι υπεύθυνοι, ακόμη και τα μικρά κόμματα της Αριστεράς που δεν κυβερνούν μεν, αλλά ακολουθούν την ίδια πρακτική μέσα από τους ΟΤΑ που ελέγχουν».
Δεν ήταν από τις στιγμές που ο Πάγκαλος τα παίρνει στο κρανίο και χάνει τον έλεγχο. Περίμενε τις διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης για τις απολύσεις σε συγχωνευόμενους φορείς του δημόσιου (αναγγέλθηκε δεύτερο «πακέτο» συγχωνεύσεων και καταργήσεων) και είχε προετοιμάσει την απάντηση, ξέροντας ότι αυτή θα τύχει θετικής αποδοχής από το σύνολο των ΜΜΕ.
Πράγματι, είναι από τις λίγες φορές που ένα από τα γνωστά λαϊκίστικα ξεσπάσματα του Πάγκαλου έτυχε γενικής αποδοχής. «Είπε αλήθειες», «έθεσε τον δάχτυλον επί τον τύπον των ήλων», «έκανε κριτική συνολικά στο πολιτικό σύστημα», ήταν λόγια που ακούσαμε ή διαβάσαμε. Η κακοδαιμονία του τόπου είναι οι άνθρωποι που διορίστηκαν είτε προσλήφθηκαν για κάποιο φεγγάρι στο δημόσιο. Το μεροκάματο, δηλαδή, είναι αυτό που φταίει για τα ελλείμματα. Δεν φταίνε οι μίζες και οι κομπίνες, η διαχρονική ρεμούλα σε βάρος του κρατικού χρήματος, οι εργολαβίες που στο δρόμο τριπλασιάζονται, οι προμήθειες που υπερτιμολογούνται, η συνεχής προκλητική φοροκλοπή που αμνηστεύεται με τις διάφορες «περαιώσεις», το ζεστό χρήμα που δίνεται με τη σέσουλα στους «επενδυτές» που δε βάζουν δεκάρα από την τσέπη τους, η τοκογλυφία των τραπεζών και οι αρπαχτές των βιομηχάνων. Ολ’ αυτά ο Πάγκαλος τα ‘σβησε με μονοκοντυλιά. Οπως ακριβώς τα ελλείμματα της κοινωνικής ασφάλισης τα φορτώνουν στις δήθεν πλουσιοπάροχες ασφαλιστικές παροχές, έτσι και τα ελλείμματα του κράτους τα φορτώνουν στους εργαζόμενους στο δημόσιο.
Δεν διορίστηκαν υπεράριθμοι στο δημόσιο; ρωτούν ακόμα και καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Λάθος ερώτημα, που οδηγεί κατευθείαν στην παγίδα του αντίπαλου. Το δικαίωμα στην εργασία είναι το πιο ιερό δικαίωμα του ανθρώπου. Ακόμα και το αστικό σύνταγμα αναφέρεται υποκριτικά σ’ αυτό και λέει ότι το κράτος πρέπει να μεριμνά για να το εξασφαλίζει στους πολίτες του. Τι θα έκαναν όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι αν δεν απασχολούνταν στο δημόσιο; Θα ήταν άνεργοι. Δηλαδή, θα τους έτρεφαν οι οικογένειές τους, γιατί ταμείο ανεργίας παίρνει μόνο ένας στους τρεις και για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Οταν διεκδικούμε ταμείο ανεργίας για κάθε άνεργο, μέχρι να βρει δουλειά, είναι δυνατόν να συζητάμε αν στη μια ή την άλλη υπηρεσία διορίστηκαν κάποιοι εργαζόμενοι υπεράριθμοι; Και ποιος ορίζει το υπεράριθμο; Μήπως η αθλιότητα των κρατικών υπηρεσιών, που είναι επιπέδου τριτοκοσμικής χώρας; Δείτε την κατάσταση στην εκπαίδευση, την υγεία, τις υπηρεσίες των ΟΤΑ, που είναι οι κλάδοι που απασχολούν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στο δημόσιο. Η αθλιότητα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πού τους είδαν, λοιπόν, τους υπεράριθμους υπάλληλους;
Ομως, συζητώντας γι’ αυτό, ξεχνάμε όλα τα υπόλοιπα. Ξεχνάμε τις πραγματικές αιτίες των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού, που δεν είναι το επίπεδο της απασχόλησης και η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά η συστηματική καταλήστευση του κράτους από καπιταλιστές, λαμόγια και πολιτικό προσωπικό. Ξεχνάμε ότι η αποψίλωση των κρατικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων από προσωπικό συνοδεύεται από έκρηξη των εργολαβιών, που κοστίζουν περισσότερο απ’ όσο οι μόνιμοι υπάλληλοι, μολονότι οι εργαζόμενοι στους εργολάβους πληρώνονται χειρότερα κι έχουν χειρότερες εργασιακές σχέσεις. Πώς αλλιώς θα βγει το μέγιστο κέρδος των εργολάβων και οι μίζες που δίνουν για να πάρουν τις δουλειές;
Η πρόκληση είναι μεγάλη. Αυτή η πρόκληση, όμως, δεν απαντιέται στις κάλπες, όπως λέει η αριστερούτσικη αντιπολίτευση των ημερών, που αναθάρρησε και ελπίζει πως αυτή τη φορά θα μαζέψει περισσότερες ψήφους. (Και) αυτή η πρόκληση απαντιέται στους δρόμους του ταξικού-επαναστατικού αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου