Ο υφυπουργός Γιώργος Ντόλιος έγινε γνωστός στο πανελλήνιο από τη δημόσια συγνώμη που τον υποχρέωσε να ζητήσει ο προϊστάμενός του υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης, επειδή αποφάσισε -εν αγνοία του- να επιβάλει κι άλλο χαράτσι σε όσους προχωρούν σε τακτοποίηση των ημιυπαιθρίων τους. Το γεγονός αυτό καθεαυτό δεν έχει σημασία, δεδομένου ότι απλώς επιβεβαίωσε το λαϊκό απόφθεγμα «απ’ τη στιγμή που βρέθηκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο». Τί του προσέδωσε αξία; Η επιβεβαίωση της ανυπαρξίας συντονισμού της κυβέρνησης.
Ξέρω, πολλοί θα πουν, «καλά, αυτό περιμέναμε για να το καταλάβουμε»; Ασφαλώς όχι. Το αναφέρω ως τη χάντρα που συμπληρώνει το κομπολόϊ του κυβερνητικού αλαλούμ! Εδώ και μια εβδομάδα οι υπουργοί δίνουν την εικόνα σώματος ατάκτων σε οπισθοχώρηση. Θυμηθείτε: πρώτα αφήνουν τα μέλη της τρόϊκας να ανακοινώσουν πωλητήριο δημόσιας περιουσίας, ύψους 50 δις, και να κατακεραυνώσουν τους απεργούς, και μετά τρέχουν χαράματα να τα μαζέψουν, λες και είχαν να αντιμετωπίσουν στρατιωτικό πραξικόπημα! Ο δε πρωθυπουργός, βλέποντας τις καταιγιστικές αντιδράσεις, κάνει στροφή 180 μοιρών και όχι μόνο δεν στηρίζει την άποψή του για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά προαναγγέλλει συνταγματική δέσμευση για μη πώληση ούτε σπιθαμής γης! Απίθανα πράγματα!
Για να μη μιλήσω για τις παλινωδίες με τα κλειστά επαγγέλματα ή για τις αέρινες κωλοτούμπες με τις επιχειρήσεις του δημοσίου.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο πρωθυπουργός δεν έχει καθημερινή επαφή με τους υπουργούς, ούτε έχει εκχωρήσει αυτή την αρμοδιότητα σε κανέναν άλλον (προσέξτε: ο Πάγκαλος ως αντιπρόεδρος ΔΕΝ τον αναπληρώνει), δεν έχει συγκροτήσει κυβερνητική επιτροπή με την οποία να συζητά σε τακτική βάση τα μεγάλα προβλήματα, ούτε κανένα άλλο συντονιστικό όργανο, το οποίο να μπορεί να αναλάβει και τη διαχείριση κρίσεων. Μέχρι το καλοκαίρι, τη δουλειά του συντονισμού είχε αναλάβει ο Χάρης Παμπούκης, με μέτρια αποτελέσματα. Η εκπαραθύρωσή του από το Μαξίμου οδήγησε στην «εποχή Ραγκούση», η οποία έμελλε να διαρκέσει ελάχιστες μέρες, δεδομένου ότι ο υπουργός Εσωτερικών έγινε «Λούης» αντιλαμβανόμενος ότι η πλάτη του θα μετατρεπόταν σε οιονεί γραβιέρα Κρήτης από τα συντροφικά μαχαιρώματα. Αποτέλεσμα: έμεινε η διευθύντρια του γραφείου του πρωθυπουργού να ασκεί καθήκοντα συντονιστή!
Το δυστύχημα είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που η χώρα καταρρέει. Σε μια εποχή, που θα χρειαζόταν κυβέρνηση με ισχυρή κοινοβουλευτική πλεοψηφία (αυτή υπάρχει), εσωτερική συνοχή (έχει, πλέον, κλονιστεί) και ευρεία κοινωνική συναίνεση (έχει απωλεσθεί). Σήμερα, οι υπουργοί στρέφονται με σφοδρότητα ο ένας εναντίον του άλλου -κυρίως οι του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος- οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμοι να σηκώσουν μπαϊράκι στην πρώτη αστοχία, μη αντέχοντας την πίεση των ψηφοφόρων τους, ενώ οι αρχισυνδικαλιστές -στελέχη του κυβερνώντος κόμματος δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να μην προχωρήσει καμμιά αλλαγή. Ολοι έχουμε ακούσει τον Νίκο Φωτόπουλο της ΔΕΗ να λέει συνεχώς τις τελευταίες μέρες, «μολών λαβέ». Πόσοι, θυμόμαστε, όμως, ότι ο πρωθυπουργός τον είχε καλύψει το καλοκαίρι, αδειάζοντας μεγαλοπρεπώς τον έως τότε πιό στενό του συνεργάτη -τον Παμπούκη- επειδή τόλμησε να πει ότι τέλειωσαν οι εποχές που αποφάσιζαν οι συνδικαλιστές;
Τα πράγματα δεν πάνε καλά, είναι προφανές. Οι λογαριασμοί δεν βγαίνουν με τίποτα. Το μνημόνιο (απεδείχθη ότι) δεν μπορεί να βγάλει την οικονομία από το αδιέξοδο. Μας γλύτωσε από τη χρεοκοπία σε πρώτη φάση, μας βούλιαξε στην ύφεση και στη φτώχεια -σε δεύτερη- και μας έριξε πιό βαθιά στην άβυσσο του χρέους -σε τρίτη. Κανείς οικονομολόγος δεν συζητά στα σοβαρά το ενδεχόμενο να βγει η χώρα για δανεισμό στις αγορές σε ένα χρόνο από τώρα. Με το χρέος στο 170% του ΑΕΠ ποιός θα δεχθεί να μας δανείσει; Αν συνυπολογίσουμε δε και και το γεγονός ότι οι γερμανοί πολύ δύσκολα θα συμφωνήσουν να δανειστούμε από τον ευρωπαϊκό «κουμπαρά» για να επαναγοράσουμε τα δικά μας ομόλογα σε χαμηλότερη τιμή, πώς θα γίνει πράξη η μείωση του χρέους μας;
- «Ενας είναι ο τρόπος», λέει η τρόϊκα.
«Να κρεμάσετε πωλητήριο στις δημόσιες επιχειρήσεις, στην ακίνητη περιουσία τους, καθώς και στα υπόλοιπα ακίνητα του δημοσίου».
Συμφωνούμε ή διαφωνούμε μ’ αυτό; Η κυβέρνηση, παγιδευμένη στις εσωτερικές αντιφάσεις της και σκιαγμένη από τις αντιδράσεις των «δικών» της παιδιών, δεν βρίσκει το κουράγιο να πει την αλήθεια. Και ποιά είναι η αλήθεια; Οτι στο σημείο που βρισκόμαστε, με την ύφεση να θερίζει, δεν πρόκειται να υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα για αρκετά χρόνια. Αρα, αν θέλουμε να μειώσουμε το χρέος, ώστε να ελπίσουμε ότι σταδιακά θα ξαναβγούμε στις αγορές, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αξιοποιήσουμε ακίνητα του δημοσίου που ρημάζουν. Οχι ξεπουλώντας τα, όπως ζητούν οι δανειστές μας, αλλά με σχέδιο και πρόγραμμα.
Θα μπορέσει να το κάνει αυτό η κυβέρνηση; Μου φαίνεται από δύσκολο έως αδύνατο, με δεδομένο ότι ο φόβος καθοδηγεί την πορεία της. Ετσι, δείχνει να ταξιδεύει χωρίς πυξίδα και χωρίς πλοηγό, την ώρα που η κοινωνική αντίδραση θυμίζει τρικυμισμένη θάλασσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου