Αν οι λέξεις ήσαν ευρώ…

Αν οι λέξεις ήσαν ευρώ, θα είχαμε αυτόματα λύσει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους.

Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες τη συζήτηση επί του προϋπολογισμού, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Νούμερα – γραμμένα από τους επιστημονικούς συνεργάτες – επανάληψη των ίδιων κοινοτυπιών, υποκριτική αυτοκριτική, διαπιστώσεις, συντεχνιασμοί, λόγια, λόγια, λόγια χωρίς ουσία.

Η εικόνα υπήρξε για άλλη μια φορά απογοητευτική, εξοργιστική.

Όπως εξοργιστικά είναι και όλα αυτά που λέει τώρα ο κ. Χρυσοχοΐδης.

Ξαφνικά, αποφάσισε να ομολογήσει πως τελικά όλον αυτόν τον καιρό η κυβέρνηση στην οποία μετείχε και εξακολουθεί να μετέχει, έχοντας αναλάβει ένα υπουργείο που στον τίτλο του περιλαμβάνει τη λέξη «ανάπτυξη», είναι αποτυχημένη.
  

Και θυμήθηκε να φορτώσει όλα τα βάρη στον κ. Παπανδρέου.

Σε μια προσπάθεια να μας πείσει ότι αν εξαφανιστεί από προσώπου γης ο κ. Παπανδρέου, όλα θα διορθωθούν και το ΠΑΣΟΚ θα είναι και πάλι σε θέση να μας… ξανασώσει – σα να μην πέρασε μια μέρα από τον καιρό των κούφιων υποσχέσεων.

Σε μια προσπάθεια να μας πείσει πως η αποικία θα πάψει να είναι αποικία και οι φύλαρχοι θα πάψουν να είναι φύλαρχοι, αν φύγει από την μέση ο μέχρι χθες «σωτήρας» του τόπου.

Λες και αρκεί να παραδεχθείς τα λάθη σου και να περιγράψεις τις συνέπειες της πολιτικής σου (απομόνωση της χώρας, βαθιά ύφεση, φτώχεια, εθνική ταπείνωση, διάλυση του κρατικού μηχανισμού), για να εξιλεωθείς και να λάβεις την άδεια να συνεχίσεις, δηλώνοντας ταυτόχρονα επιτυχημένος.

Είναι αδύνατον να μετρήσει κανείς πόσες συνεντεύξεις, δηλώσεις, συνεντεύξεις Τύπου, ανακοινώσεις, παρουσιάσεις νόμων, προγραμμάτων και πρωτοβουλιών, ομιλίες σε συνέδρια, κοινές συνεντεύξεις με Ευρωπαίους Επιτρόπους και υπουργούς ανήκουν στον ίδιο.

Την ίδια ώρα – και παρά τα ταξίδια του στο εξωτερικό, συνοδεύοντας και τον κ. Παπανδρέου στο Βερολίνο – δεν κατάφερε να φέρει ούτε μία επένδυση στη χώρα.

Ως αρμόδιος για το ΕΣΠΑ, είχε (και φαντάζομαι πως έχει ακόμη μέχρι να γίνει αρχηγός) την ευθύνη για την απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων.

Έρχεται, όμως, η τρόικα και του κουνά το δάχτυλο, ζητώντας επιτάχυνση, διότι τα πράγματα καρκινοβατούν.

Είναι αδύνατον να μετρήσουμε πόσες φορές μας έχει ανακοινώσει μέτρα για την άρση των εμποδίων στην επιχειρηματικότητα, για περιβάλλον φιλικό προς το επιχειρείν, για απλοποίηση διαδικασιών, για τη δημιουργία «μιας νέας γενιάς επιχειρηματιών», για «Ταμείο Επιχειρηματικότητας» και για «επιχειρηματικό ακτιβισμό».

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, αλλά είπαμε: Αν οι λέξεις ήσαν ευρώ…

Είναι αδύνατον να μετρήσει κανείς πόσες φορές, προεκλογικά και μετεκλογικά – ακόμη και πολύ πρόσφατα – μας έχει διαβεβαιώσει πως «είναι απόφαση της κυβέρνησης (σ.σ. και επομένως και του κ. Παπανδρέου) να νικηθεί η κρίση», με κορυφαία την δήλωσή του στα εγκαίνια της τελευταίας ΔΕΘ, σύμφωνα με τον οποία «είμαστε αποφασισμένοι να λάβουμε τις αναγκαίες αποφάσεις»…

Προφανώς τότε δήλωνε αποφασισμένος και εκ μέρους του κ. Παπανδρέου...

Μόλις πρόσφατα, τον Σεπτέμβριο, σε κοινή εμφάνιση με τον Επίτροπο Περιφερειακής Πολιτικής Χαν, μας ανέπτυξε «σχέδιο δράσης» για να ξεκολλήσουν τα κοινοτικά κονδύλια και να πραγματοποιηθούν 151 σημαντικά έργα. Τα οποία θα ξεκολλούσαν και με τον κ. Παπανδρέου...

Είναι αδύνατον να μετρήσουμε πόσες φορές μας υποσχέθηκε «μάχη σώμα με σώμα με την ακρίβεια και την κερδοσκοπία», πόσες φορές μας είπε πως «θα ήταν παραίτηση οι εκλογές» (επομένως δεν υπήρχε λόγος απομάκρυνσης του κ. Παπανδρέου) και πόσες φορές έγινε μέλος διαφόρων ισχυρών τριανδριών που κράτησαν στα στιβαρά τους χέρια το κράτος.

Αδύνατον να θυμηθούμε πόσες φορές μας υποσχέθηκε ότι «θα πιάσει τους στόχους του ΕΣΠΑ», βάσει των οποίων θα κριθεί ο ίδιος και η κυβέρνηση.

Είναι αδύνατον να θυμηθούμε σε πόσες συνεντεύξεις έχει προβλέψει ανάκαμψη της χώρας, υποστηρίζοντας ότι «έχουν μπει οι βάσεις αναστήλωσης της οικονομίας» (προφανώς από την κυβέρνηση της οποίας ηγείτο ο κ. Παπανδρέου).

«Στις βολές και στα στοιχήματα για χρεοκοπία που δέχεται η Ελλάδα, εμείς λέμε ότι τα καταφέρνουμε και απαντάμε με στοιχεία», έλεγε τον Μάιο του 2011 από την Κέρκυρα, επικαλούμενος τα στοιχεία για την αύξηση του ΑΕΠ το πρώτο τρίμηνο.

Επομένως δεν πήγαιναν και τόσο άσχημα τα πράγματα! Αν και φρόντιζε να συμπολιτεύεται αντιπολιτευόμενος κι’ αυτός, λέγοντας πως «δεν είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε το Μνημόνιο ως ευαγγέλιο. Είμαστε εδώ για να αλλάξουμε την Ελλάδα».

Επομένως, μέχρι τον περασμένο Μάιο τουλάχιστον, πίστευε ότι η υπό τον κ. Παπανδρέου κυβέρνηση στην οποία μετείχε… άλλαζε την Ελλάδα!

Και οπωσδήποτε, διαφωνούσε με τις οικουμενικές κυβερνήσεις – σε μια τέτοια μετέχει τώρα – λέγοντας πως δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται ότι θα έλυναν.

Επίσης οπωσδήποτε, μέχρι (τουλάχιστον) τον περασμένο Απρίλιο δεν είχε κατά νου να αμφισβητήσει τον κ. Παπανδρέου.

Σε συνέντευξή του στον Flash και στον Θ. Λάλα, είχε πει επί λέξει:

«Θα έλεγα ότι τέτοιο θέμα δεν τίθεται με την έννοια της αμφισβήτησης. Δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Νομίζω ότι κατά κοινή ομολογία ο κ. Παπανδρέου δίνει μια μάχη μέσα και έξω από την Ελλάδα, προσπαθεί να διαπραγματευτεί με σκληρό τρόπο. Είναι σκληρό να είναι κανείς Πρωθυπουργός αυτή τη δύσκολη εποχή και να πηγαίνει στο εξωτερικό και να διαπραγματεύεται, να ζητάει μια σειρά από θετικές αποφάσεις για τη χώρα και να κάνει αγώνα και στο εσωτερικό της χώρας».

Για να μην μιλήσουμε για τον αναπτυξιακό (λέμε τώρα) νόμο, που τον περιμέναμε από τον Οκτώβριο του 2009 (διότι τον είχαν έτοιμο στο συρτάρι τους), ο κ. Χρυσοχοΐδης ανέλαβε το σούπερ υπουργείο τον Σεπτέμβριο του 2010 και τελικά αναπτυξιακό (λέμε τώρα) νόμο είδαμε τον Μάρτιο του 2011.

Άλλωστε, στόχος του, όπως είχε πει στη Βουλή τον Δεκέμβριο του 2010, ήταν να δημιουργηθούν στα επόμενα δύο χρόνια (τον… φάγαμε τον έναν, πάμε για τον άλλον), 50.000 νέες επιχειρήσεις!

Πάντως, θα είχε αξία να μάθουμε πότε άλλαξε γνώμη για τον κ. Παπανδρέου ο κ. Χρυσοχοΐδης. 

Όχι πως μας κόφτει ιδιαίτερα, αλλά τον Φεβρουάριο του 2009, έλεγε (Real News), ότι «ας μην ξεχνάμε ότι ο Γ. Παπανδρέου παρέλαβε ένα κυριολεκτικά διαλυμένο κόμμα το 2004. Και ήδη μέσα σε 5 χρόνια κατάφερε να αλλάξει πολλά».

Στο πλευρό του άλλωστε βρέθηκε και όταν ο κ. Παπανδρέου προχώρησε στον γνωστό περί εκλογών εκβιασμό σχετικά με το αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών.

Όπως είπε (Οκτώβριος 2010), μιλώντας τότε πάλι στο Mega, «μια κυβέρνηση απονομιμοποιημένη και εξευτελισμένη δεν θα μπορέσει να πάρει μέτρα»!

Ζητάει, βέβαια, τώρα συγγνώμη. Όπως συγγνώμη θα ζητήσει και όποιος άλλος διεκδικήσει την αρχηγία.

Όπως συγγνώμη είχε ζητήσει (Φεβρουάριος 2010) μέσω Twitter, από τον Πρόεδρο Ομπάμα, που... του άλλαξε την πίστη, λέγοντας μέσα στη Βουλή πως είναι… μουσουλμάνος, μόνο και μόνο για να υποστηρίξει το μεταναστευτικό νομοσχέδιο για το οποίο τόσο πολύ επέμενε ο κ. Παπανδρέου.

Όλοι γνωρίζουν πως ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν είναι καινούργιος – όπως καινούργιοι δεν είναι όλοι όσοι θα λάβουν μέρος στην κούρσα της διαδοχής.

Το ποιος θα εκλεγεί, είναι πρόβλημα αυτών που θα πάνε να ψηφίσουν – πάντως εκείνες τις συμμετοχές του ενός εκατομμυρίου πολιτών να τις ξεχάσουν.

Το ποιος θέλει να μας κυβερνήσει, όμως, είναι πρόβλημα δικό μας.

Υ.Γ. Έχει τρέξει πολύ αίμα στη χώρα από τότε, παραμονές εκλογών του 2004, ο κ. Χρυσοχοΐδης διακήρυσσε πως «θα γίνουμε μια ιστορική γενιά, θα νικήσουμε για τέταρτη συνεχή φορά» (τότε συνήθιζε να βγάζει το σακάκι του και να το πετά κάτω)!

Μήπως αυτή η «ιστορική γενιά» μπορεί να μας κάνει τη χάρη να σταματήσει να μας… σώζει;

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη