Του Κώστα Καπνίση
Τόσα χρόνια αρκετοί μιλούσαν για τον ρόλο των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Τα χρόνια όμως της σχετικής ευμάρειας, έκαναν πολλούς να μη δίνουν σημασία σε μια χούφτα ολιγαρχών, οι οποίοι «έκαναν την δουλειά τους» ανενόχλητοι και παίζοντας σκοτεινά παιχνίδια σε βάρος της χώρας. Τον τελευταίο καιρό, τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου είναι συνεχή και μιλούν για τον ρόλο της ολιγαρχίας και ειδικά για το τελευταίο χρονικό διάστημα από το 2010 και μετά, κατά το οποίο έχουν στηρίξει με πάθος τις μνημονιακές πολιτικές, προσπαθώντας ανά τακτά διαστήματα να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον φουκαριάρη τον λαό, ο οποίος καταστρέφεται και ισοπεδώνεται, αλλά αυτό γίνεται για «να σωθεί η πατρίδα»
Οι αποκαλύψεις, τα σκάνδαλα, η διαπλοκή, αφήνουν παγερά αδιάφορη την πτωχευμένη μιντιοκρατία, η οποία δεν ασχολείται καν με αυτά τα «ήσσονος» σημασίας ζητήματα, δεν κάνει την παραμικρή αναφορά για το πως και κυρίως ποιοι έφτασαν την χώρα ως εδώ. Το αντίθετο μάλιστα. Ρίχνουν τις ευθύνες στον ελληνικό λαό, μιλώντας για την φοροδιαφυγή του υδραυλικού, του ηλεκτρολόγου, του σουβλατζή. Αναμφίβολα, η παραοικονομία είναι υπαρκτή και είναι μια ανοιχτή πληγή πάνω στο σώμα της ελληνικής οικονομίας. Είναι εντελώς υποκριτικό, αν όχι προκλητικό να μη γίνεται αναφορά ή μια ουσιαστική δημοσιογραφική έρευνα από τα «μεγάλα» ΜΜΕ, για τα μεγάλα σκάνδαλα όπως αυτό του Χρηματιστηρίου, της Siemens, της λίστας Χριστοφοράκου, της λίστας Lagarde και άλλων χιλιάδων λιστών της ντροπής.
Συνηθίζεται να λέγεται από αρκετούς, γενικώς και αορίστως ότι «Δεν είναι κράτος αυτό». Για την ακρίβεια όμως το πιο σωστό είναι ότι δεν υπάρχει κράτος και αυτό γυρίζει την μνήμη πολλά χρόνια πίσω όταν και τότε η ίδια ολιγαρχία, η βλαχομπαρόκ «ελίτ» δεν επέτρεψε στην χώρα να γίνει Κράτος. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, πριν λίγο καιρό είχε πει κατά την διάρκεια της συνάντησής του με τον αρχηγό της ελληνικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, ότι «Θα στηρίξει την προσπάθεια για κοινωνική δικαιοσύνη στην Ελλάδα». Ουσιαστικά, είναι σαν να παραδέχτηκε ότι στην Ελλάδα, σήμερα, δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό το γεγονός, ίσως είναι και η μεγαλύτερη πληγή από όλες, οι οποίες έχουν συνέπεια κυρίως σε ότι αφορά την συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Ένας δηλαδή λόγος για να είναι διαιρεμένες οι κοινωνικές ομάδες, σε μια περίοδο που η κοινωνική αλληλεγγύη και η ενότητα είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητα συστατικά εξόδου από την δύσκολη στιγμή.
Την ίδια στιγμή, ίσως είναι η πρώτη φορά στα παγκόσμια και όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά που μια πτωχευμένη μινιτιοκρατία, δεν ασκεί καμιά κριτική στην ελληνική κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή. Τέτοιος βαθμός «ασυλίας», δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά, ενώ οι πάντες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μιλούν για ένα συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό των απομειναριών του χθες, των ευρισκόμενων πλέον σε αποσύνθεση κομματικών μηχανισμών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το πολιτικό αυτό προσωπικό, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων, με αποτέλεσμα να «κυβερνούν» και να ασκούν πολιτική μέσω τηλεπαραθύρων διάφοροι τηλεμαϊντανοί, με εξαιρετικά ακραίες και επικίνδυνες απόψεις. Πέρα από το γεγονός ότι είναι τις περισσότερες φορές άσχετοι με το γνωστικό αντικείμενο, το οποίο σχολιάζουν, απαιτούν κιόλας να γίνει «νόμος» η άποψή τους, καταγγέλλοντας και κατακεραυνώνοντας οποιαδήποτε άλλη άποψη.
Το ακόμα πιο εξοργιστικό είναι ότι τα «έγκυρα» και σοβαροφανή μέσα της πτωχευμένης μιντιοκρατίας, επιτίθενται στην αντιπολίτευση, με την αξιωματική αντιπολίτευση να έχει την «τιμητική» της. Ασφαλώς και δεν έχουν κάτι προσωπικό με την αξιωματική αντιπολίτευση και τα στελέχη της. Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι (και φροντίζουν να το δείχνουν) ότι ο ελληνικός λαός, αποφάσισε να αλλάξει κατεύθυνση και να εκφράσει εκλογικά την προτίμησή του, αφήνοντας πίσω το ψευδεπίγραφο δίπολο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν είχε καμιά ουσιαστική διαφορά σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια. Η μετάλλαξη άλλωστε της ΝΔ από ένα συντηρητικό – φιλελεύθερο κόμμα σε ένα συνονθύλευμα με ακροδεξιά απόληξη και ταυτόχρονα του ΠΑΣΟΚ από ένα σοσιαλιστικό κόμμα σε ένα ακραία νεοφιλελεύθερο μόρφωμα, ήταν αρκετά για να απομακρύνουν την ελληνική κοινωνία από αυτά τα δύο κόμματα που άλλοτε μετρούσαν μια εκλογική επιρροή που έφτανε ή και ξεπερνούσε το 85%.
ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, χέρι – χέρι με την πτωχευμένη μιντιοκρατία γνωρίζουν ότι ο χρόνος της εξουσίας τους και του κυρίαρχου ρόλου τους στα πράγματα τελειώνει. Αυτό είναι άλλωστε ένα μήνυμα που δεν τους το μεταφέρει μόνο ο ελληνικός λαός, αλλά και θεσμικά κέντρα του εξωτερικού, τα οποία δείχνουν πια ξεκάθαρα ότι δεν τους εμπιστεύονται. Πρόκειται για το κύκνειο άσμα ενός διαπλεκόμενου και διεφθαρμένου συστήματος, το οποίο μοιάζει με ένα πληγωμένο θηρίο που ουρλιάζοντας και απειλώντας νομίζει ότι θα μπορέσει να γιατροπορέψει τις δεκάδες πληγές του σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν πριν καλυτερέψουν για τον ελληνικό λαό. Ας είναι. Τουλάχιστον η κατάσταση δείχνει ότι σύντομα θα λυθεί γιατί όπως λένε και οι περισσότεροι «Δεν πάει άλλο». Η ελπίδα και η προσπάθεια όλων των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων επικεντρώνεται πλέον στην προστασία της Δημοκρατίας και η πλέον δημοκρατική λύση είναι η προσφυγή στις κάλπες…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου