Τα πεπραγμένα της πολιτικής και των πολιτικών

Του Παναγιώτη Τσολάκη

Ένας μέσος ενημερωμένος πολίτης, παρατηρώντας τις ημέρες και τα έργα της πολιτικής και των πολιτικών από το 2009 μέχρι σήμερα, δεν χρειάζεται ειδικούς αναλυτές για να αντιληφθεί και να κατανοήσει τι συμβαίνει στη χώρα μας και γιατί συμβαίνει.

Η χώρα μας μπήκε πρώτη στο μάτι του κυκλώνα από τον ίδιο ηγεμόνα, που προσπάθησε κι άλλες φορές μέσω πολέμου τότε, να γίνει ο απόλυτος αφέντης της Ευρώπης. Το όπλο αυτή τη φορά ονομαζόταν  «κρίση χρέους» και η κατάκτηση θα γίνονταν όχι από τακτικό στρατό αλλά από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις.

Οι αποκαλύψεις του πρώην Ισπανού πρωθυπουργού Θαπατέρο, αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων που διαδραματίστηκαν, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, παρερμηνειών, επεξηγήσεων και δικαιολογιών.

Πιέσεις, απειλές και εκβιασμοί για να ενδώσει ο ευρωπαϊκός νότος στην πολιτική των μνημονίων και της απόλυτης επιτήρησης. Ευφυής και βολικός ο όρος «Ευρωπαϊκός νότος». Δηλαδή οι χώρες που διαθέτουν θάλασσα, ήλιο, ενέργεια, νησιά, φυσικό πλούτο και γεωστρατηγική θέση,

Ο Παπανδρέου ήδη είχε ενταχθεί στο μνημόνιο. Θαπατέρο και Μπερλουσκόνι αρνήθηκαν και η συνέχεια γνωστή. Παραιτήθηκε ο Θαπατέρο, έπεσε ο Μπερλουσκόνι, ήδη ακούστηκε σε εκείνη την περίφημη συνάντηση των Κανών, το όνομα του Τεχνοκράτη Πόντι για την Ιταλία. Παπαδήμος και Πόντι ήταν ήδη έτοιμοι για το επόμενο σχέδιο.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Ιταλού υπουργού οικονομικών, όπως αναφέρει ο Θαπατέρο, όταν ζητήθηκε από την Μέρκελ να δεχτεί βοήθεια η Ιταλία από το Δ.Ν.Τ ««Μπορώ να σκεφτώ καλύτερους τρόπους αν είναι να διαπράξω αυτοκτονία»! Η φράση από μόνη της αποδεικνύει πως ήξεραν πολύ καλά τη σημαίνει Δ.Ν.Τ και μνημόνιο.

Η μεγαλύτερη έκπληξη που ένιωσε ο Θαπατέρο, όπως ό ίδιος την περιγράφει ήταν, η αφύπνιση των παλιών δαιμόνων από το χρονοντούλαπο της ευρωπαϊκής ιστορίας.

Η φράση του αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει τα διδάγματα της ιστορίας ότι τα πάντα γίνονται για να εκμεταλλευτούν οι δυνατοί τους αδύνατους ή τους εύκολα παραδομένους λαούς, για ζωτικούς χώρους και για εκμετάλλευση του πλούτου που παράγουν και του φυσικού πλούτου που διαθέτουν.

Ο πρόεδρος της Ουκρανίας χαρακτήρισε τις προϋποθέσεις της οικονομικής βοήθειας από την ΕΕ ταπεινωτικές, προσθέτοντας ότι αυτή η βοήθεια προϋποθέτει και την συμφωνία με το Δ.Ν.Τ σε ένα νέο πρόγραμμα με απαράδεκτους, όπως τους χαρακτήρισε ο ίδιος, όρους.

Έτσι έλεγε και ο Σαμαράς, ως αντιπολίτευση και τώρα χαρακτηρίζει τα μνημόνια που στηρίζει, μονόδρομο.

Κατηγορούσε όσους στήριζαν τις απολύσεις , λέγοντας πως απόλυση σημαίνει ότι χάνουμε ως πολιτικοί και ηγέτες την ανθρωπιά μας. Την έχασε κι αυτός για το αξίωμα γιατί οποιοιδήποτε άλλοι λόγοι, μόνο σκληροί και ατιμωτικοί μπορεί να είναι.

Υπουργοποίησε ανθρώπους που δηλώνουν, πέραν των άλλων, ότι είναι διατεθειμένοι και να πεθάνουν, στηρίζοντας τα μνημόνια.

Συνεργάζεται με πολιτικούς που το κόμμα που τον ανέδειξε στην εξουσία τους αποκαλούσε αρχιερείς τις διαπλοκής.

Συνεργάζεται με ανθρώπους που το κόμμα τους και τα στελέχη του αποκαλούσαν το κόμμα του οποίου ηγείται «επάρατη δεξιά».

Σήμερα αρχιερείς και επάρατοι, που είχαν την αποκλειστική διακυβέρνηση της χώρας και την οδήγησαν στην δεινή θέση που σήμερα βρίσκεται, ένωσαν τις δυνάμεις για να σώσουν το έθνος!

Γίνανε τα υποβρύχια που θα τορπιλίσουν τον εχθρό! Μόνο που λάθεψαν (λάθεψαν ή ήξεραν!) στον στόχο. Γιατί τορπιλίζουν την ίδια την χώρα και τον λαό της!

Κραυγάζει ο υπουργός οικονομικών για τα σωτήρια επιτεύγματα του, «φυλακίστηκαν τόσοι άνθρωποι, κατασχέθηκαν τόσες περιουσίες…! (Αυτός είναι ο τρόπος σωτηρίας της χώρας και μάλιστα μονοδρομημένος!)

Κι όμως ο λαός υπομένει και περιμένει…

Ένας λόγος είναι το ισχυρό ΣΟΚ που υπέστη. Θέλει χρόνο να συνειδητοποιήσει τι συνέβη και τι έρχεται.

Κι ένας επιπρόσθετος λόγος είναι ότι δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τον πολιτικό λόγο και τους πολιτικούς.

Φοβάται να πιστέψει πως θα είναι καλύτεροι οι άλλοι που καταγγέλλουν ότι δίνονται προνόμια, γη και ύδωρ στους στυλοβάτες των μνημονίων, αλλά οι ίδιοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν μισθών και προνομίων δυσανάλογους σε σύγκριση με αυτά του μέσου πολίτη.

Για να εμπιστευθεί ο πολίτης, πολιτικά πρόσωπα και πολιτικές που θα επιφέρουν ριζικές αλλαγές στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο θα πρέπει οι ίδιοι να αποδείξουν έμπρακτα με το ήθος τους, την συμπεριφορά τους, τον τρόπο ζωής τους και  τις αποφάσεις τους, ότι είναι εγγυητές αυτών των αλλαγών, αρχίζοντας ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί να αποποιηθούν των όποιων προνομίων  απολαμβάνουν, για να νιώσουν και οι πολίτες ότι κι αυτοί είναι ένα δικό τους κομμάτι και όχι μια πολιτική προνομιακή συντεχνία.

Κανείς δεν ανάγκασε κανέναν να ασχοληθεί με τα κοινά και την πολιτική. Όλοι (υποτίθεται) ότι ασχολούνται για να προσφέρουν. Η προσφορά όμως δεν έχει μέτρο σύγκρισης τις απολαβές και τα προνόμια.

Όπου υπάρχουν υψηλές αποδοχές και προνόμια, που δεν ισχύουν για την υπόλοιπη κοινωνία σημαίνει πως η προσφορά προς την κοινωνία μετατοπίζεται προς άλλες (ύποπτες) κατευθύνσεις  και σε βάρος της κοινωνίας.

Αν οι άνθρωποι της πολιτικής, με την συμπεριφορά τους, τις πράξεις τους και κυρίως με την ψήφο τους, συμβάλουν προς το συμφέρον της χώρας και των πολιτών της τότε ναι. Υπάρχει σωτηρία και ελπίδα και για την χώρα και για τον λαό της.

Όταν οι πολιτικοί θα είναι κοντά με τον λαό, θα συμπάσχουν με τον λαό, στην πράξη και όχι μόνο θεωρητικά και λεκτικά. Φολκλορικές ακροβασίες και επιδείξεις με δίχτυ προστασίας από κάτω, την  ώρα που η κοινωνία ακροβατεί σε άπειρους γκρεμούς και περάσματα χωρίς το παραμικρό δίχτυ προστασίας, είναι το χείριστο είδος συμπαράστασης.

Γράφει ο Πασχάλης Τσολάκης «Εκείνος ένα τρύπιο σωσίβιο είχε και το μοιράστηκε μαζί της στην πιο μεγάλη τρικυμία. Εκείνη, σε μια απλή καταιγίδα, μάζεψε γύρω της όλα τα σωσίβια και φώναζε σε εκείνον που πάλευε με τα κύματα, χωρίς κανένα σωσίβιο, Σ ΑΓΑΠΑΩ!»

Αν έτσι λειτουργήσει το πολιτικό προσωπικό, με τις υπάρχουσες συνθήκες που επικρατούν στην χώρα, μπαίνουμε πλέον στην τελευταία φάση του σχεδίου, όπου δεν θα υπάρχουν πολίτες και δημοκρατία αλλά ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΙ.

Έγκλημα των πολιτικών η δημιουργία μιας τέτοιας διακυβέρνησης και έγκλημα της κοινωνίας η ανοχή και αποδοχή μιας τέτοιας διακυβέρνησης!

 olympiada