O Σαμαράς της αστάθειας

του Θανάση Καρτερού

O Aντώναρος  έγραψε ότι το ψηφοδέλτιο Σαμαρά για τις ευρωεκλογές βρίθει από Γουλιμήδες. Η Μέρκελ έγραψε ότι χαιρετίζει την πολιτική της λιτότητας, άσχετα αν οι σμπίροι του Σαμαρά στο Αθηναϊκό Πρακτορείο βάφτισαν κατόπιν άνωθεν εντολής τη λιτότητα εξυγείανση - με έψιλον γιώτα λόγω βιασύνης, ή λόγω αμορφωσιάς. Ο Μπαλτάκος σεργιανίζει στα ραδιόφωνα για να εξηγήσει ότι θα κυβερνούσαν πενήντα χρόνια αν τα έβρισκαν με τον Παναγιώταρο και τον Καιάδα. Και ο βασικός σύμμαχος Βενιζέλος, κρυμμένος κάτω από την Ελιά, δεν αισθάνεται τώρα τελευταία τόσο καλά.

Ο Σαμαράς είναι άσχημα στριμωγμένος ενόψει εκλογών. Η έξοδος στις αγορές προκάλεσε στο εξωτερικό σε άλλους θυμηδία και σε άλλους τη χαρά του τοκογλύφου που βλέπει σίγουρο, εύκολο και μεγάλο κέρδος. Και στο εσωτερικό, φούσκωσε μεν το χρέος, ξεφούσκωσε όμως γρήγορα τις μεγάλες προσδοκίες για εκλογικά οφέλη. Τι μένει; Πρώτα-πρώτα η αθλιότητα -και λίγα λέμε- με τα κατοστάρικα της ντροπής που θα μοιραστούν σε ένα εκατομμύριο Έλληνες λίγες μέρες πριν από τις εκλογές. Πρόκειται για τη χυδαιότερη, μαζικότερη και ακριβότερη απόπειρα εξαγοράς ψήφων από καταβολής ελληνικού κράτους.

Με τα κατοστάρικα πάει πακέτο και η σταθερότητα. Ο Σαμαράς εμφανίζεται μπροστά στο καχύποπτο εκλογικό σώμα ως ο στιβαρός ηγέτης, ο εγγυητής της σταθερότητας. Πρόκειται για μετάφραση επιπέδου Αθηναϊκού Πρακτορείου. Διότι ως σταθερότητα μεταφράζεται η επιμονή σε μια πολιτική που έχει καταστρέψει την οικονομία και τη χώρα, η υποταγή στο Βερολίνο, η προσκόλληση σε ένα θηριώδη παλαιοκομματισμό, ο έρωτας με τους νεοναζί, η ανηθικότητα των υποσχέσεων που επαναλαμβάνουν τα Ζάππεια σε νέα έκδοση, η διολίσθηση της δημοκρατίας σε αυταρχισμό, η ταπείνωση της χώρας και των ανθρώπων της. 

Αλλά κι αυτή ακόμα η σταθερότητα είναι επί ξύλου κρεμάμενη. Πρώτον, γιατί στην ίδια την κοινωνία, όπου τα πράγματα αλλάζουν κάθε μέρα προς το χειρότερο, δεν είναι και τόσο ρεαλιστική η πρόβλεψη να περιμένει κανείς σταθερότητα. Η κινούμενη κοινωνική άμμος που κατάπιε το ΠΑΣΟΚ, μισοκατάπιε τη ΝΔ, ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, έθρεψε τη Χρυσή Αυγή κλπ., εξακολουθεί να παγιδεύει προβλέψεις και προγνωστικά. Και δεύτερον, γιατί ο βασικός σύμμαχος του Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, μόνο σταθερότητα δεν μπορεί να εγγυηθεί. 

Αν μιλάμε μάλιστα για τη σταθερότητα της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού, τότε όλα κρέμονται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Ως εκ τούτου, ο Αντώνης Σαμαράς μάλλον την αστάθεια παρά τη σταθερότητα εγγυάται. Εκτός πια κι αν κανείς καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι πολίτες αυτής της χώρας είναι διατεθειμένοι να δέχονται εσαεί ό,τι ο συγκεκριμένος πολιτικός εκπροσωπεί: Το μείγμα κοινωνικής αγριότητας, εθνικής υποτέλειας, δημοκρατικής έκπτωσης και ακραίας δημαγωγίας που αυτή τη στιγμή αποτελεί καθεστώς στην Ελλάδα. 

Αυτό όμως δεν συμβαίνει και ούτε υπάρχει περίπτωση να συμβεί, όσο κι αν στην επιφάνεια της κοινωνίας δεν καταγράφονται όλα τα ρεύματα και οι δονήσεις που λαμβάνουν χώρα στα βάθη της. Κι έτσι εξηγείται γιατί ο Σαμαράς είναι αναλώσιμος, όπως ο Παπανδρέου κι ο Παπαδήμος, για κείνους που τον στηρίζουν. 

Προκειμένου τα πράγματα να μη φτάσουν σε ανεξέλεγκτες εκρήξεις και να μην ανοίξει ο δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Σαμαράς θα γίνει Ιφιγένεια. Ως εκ τούτου, ενώ μιλά για σταθερότητα, ετοιμάζει και τις βαλίτσες του. Γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει κεφάλι στις ευρωεκλογές, τότε το πιο πιθανό είναι να δούμε καινούριο ένοικο στο Μαξίμου. Για να αποδειχτεί ότι οι πρωθυπουργοί των μνημονίων είναι μιας χρήσεως... 

ΗοtDoc