Ποιος φταίει; Η ασκούμενη πολιτική ή αυτός που την ασκεί;

Φταίει η ασκούμενη πολιτική, δηλαδή ο τρόπος μοιράσματος του πλούτου (διότι περί αυτού στην πραγματικότητα πρόκειται) ή αυτός που κάνει αυτή τη μοιρασιά; 
Αν το πρόβλημα εντοπίζεται μόνο στον τρόπο της διανομής του πλούτου, τότε δεν έχουμε παρά να επιλέγουμε κάθε φορά στις κάλπες, αυτόν που πιστεύουμε ότι έχει το καλύτερο πρόγραμμα διανομής.
Αν όμως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι μόνο στον τρόπο διανομής του πλούτου, αλλά και σε αυτόν που διανέμει τον πλούτο, τότε θα πρέπει να διακρίνουμε, τον θεσμό που είναι αρμόδιος για τη διανομή, από το πρόσωπο που επανδρώνει το θεσμό. Θα πρέπει δηλαδή να εξετάσουμε: 1) Τον τρόπο λειτουργίας του θεσμού και 2) Το πρόσωπο που τον επανδρώνει. Έτσι, έχουμε για παράδειγμα τους θεσμούς του ΠτΔ, του Πρωθυπουργού, του Υπουργού, του Βουλευτή, του Δικαστή, του Διοικητή μιας ΔΕΚΟ, του Δημάρχου  κ.λ.π. Αντίστοιχα, έχουμε τους Παπούλια, Σαμαρά και λοιπά πρόσωπα που επανδρώνουν τους πιο πάνω θεσμούς.
Αν καταλήξουμε στο ότι το πρόβλημα είναι μόνο το πρόσωπο που επανδρώνει το θεσμό, τότε δεν έχουμε και πάλι άλλη επιλογή, από το να ψηφίσουμε, την επόμενη φορά που θα κληθούμε στις κάλπες, κάποιο άλλο πολιτικό πρόσωπο που εμπιστευόμαστε.
Αν όμως καταλήξουμε στη διαπίστωση ότι υπάρχει (τουλάχιστον) και πρόβλημα λειτουργίας του θεσμού, ότι δηλαδή ο θεσμός είναι «πειραγμένος» ώστε να μην παρέχει εχέγγυα τίμιας διανομής του πλούτου, ελέγχου και τιμωρίας, τότε ο θεσμός θα πρέπει να διορθωθεί άμεσα, διαφορετικά δεν πρόκειται να διορθωθεί ούτε η ασκούμενη πολιτική. Μην τρέφουμε αυταπάτες.
ΥΓ. Αυτή τη στιγμή, όλοι μας έχουμε εγκλωβιστεί στη λογική ότι φταίνε μόνο τα πολιτικά πρόσωπα. Όσο όμως έχουμε αυτή τη μονοδιάστατη αντίληψη και δεν στρέφουμε την προσοχή μας και προς τους θεσμούς, που επιτρέπουν στα πρόσωπα να λειτουργούν έτσι όπως λειτουργούν, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Μα τίποτα!!!!

Πέτρος Χασάπης
από Εξουσία

ΣΧΟΛΙΟ PETROSDIVER: Ενα από τα σημαντικότερα και ουσιαστικότερα προβλήματα του σημερινού οικονομικού συστήματος δηλ. του καπιταλισμού, είναι αυτό της αυτοαναίρεση.
Κάθε “καπιταλιστής” προσπαθεί συνεχώς να περικόψει με όποιο τρόπο το κόστος εργασίας, να μειώσει το εργατικό προσωπικό ή να το αντικαταστήσει με μηχανές, να περικόψει τους μισθούς κλπ. μεγιστοποιώντας μεν το κέρδος, αλλά παράλληλα αποδυναμώνει – εξοντώνει πλήρως το αγοραστικό του κοινό, που είναι οι ίδιοι αυτοί εργαζόμενοι τους οποίους προσπαθεί να εκμεταλλευτεί οικονομικά.
Καταστρέφει δηλ. τους ίδιους τους υποστηρικτές του.
Υπάρχει λοιπόν αυτή η παράλογη αντίφαση στην ίδια τη φύση του καπιταλισμού.
Ένας εξίσου επικίνδυνος παραλογισμός είναι το ότι επιτρέπουμε σήμερα να μας κυβερνούν και να ορίζουν τις ζωές μας άνθρωποι χωρίς ίχνος λογικής, που στηρίζονται σε μια φιλοσοφία που ακόμη και ένας αγράμματος θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι είναι απολύτως λανθασμένη.
Η Ελλάδα και η Ευρώπη γενικότερα, έχουν εμπλακεί σε μια κατάσταση που με τα σημερινά δεδομένα, η λύση για επιστροφή στην ευημερία και την ανάπτυξη φαντάζει κάτι σαν όνειρο.
Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να αναρωτηθούμε όλοι, τι εναλλακτικές υπάρχουν, οχι στα πρόσωπα αλλά στο ίδιο το σύστημα.
Η ανισότητες που γεννά το σημερινό οικονομικό σύστημα έχουν καταστρέψει και εξαθλιώσει κράτη και λαούς ολόκληρους, αρα αυτό το ίδιο το σύστημα θα πρέπει να τεθεί υπο αμφισβήτηση και να αλλάξει…
Ένα σύστημα που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά, είναι να διευρύνει τις ανισότητες και να δημιουργεί κατα τακτά χρονικά διαστήματα κρίσεις (η μεγάλη κρίση του1929 που κράτησε έως το 1940, η κρίση του Δεκεμβρίου του 2007 που καλά κρατεί και 11 ακόμη μικρότερες κρίσεις στο μεσοδιάστημα).
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι εαν φταίει η ασκούμενη πολιτική ή ο τρόπος της διανομής του πλούτου. Το ζητούμενο είναι να καταλάβει ο λαός και να πει ένα ηχηρό “όχι” στην κατάσταση αλλά και το καπιταλιστικό σύστημα. Διότι στα πλαίσια ενός τέτοιου συστήματος, το σίγουρο είναι οτι δεν υπάρχει τέλος στην οικονομική, αλλά και ακόμη χειρότερα στην ηθική του κατάρρευση.