Η ψήφος εμπιστοσύνης φέρνει πιο κοντά τις εκλογές

του Τάσου Τασιούλα

 Τα ερωτήματα για την ψήφο εμπιστοσύνης που ζητάει η κυβέρνηση και γιατί η συγκεκριμένη κίνηση φέρνει τη χώρα ένα βήμα πιο κοντά στις πρόωρες εκλογές.

Τι νόημα έχει η ψήφος εμπιστοσύνης που ζητάει η κυβέρνηση από τη Βουλή; Πόσο μπορεί ένα αποτέλεσμα που θα δείχνει ότι στηρίζεται από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να έχει μια κάποια αξία; Τελικά, προσπαθεί να μετρήσει την «εμπιστοσύνη» η κυβέρνηση ή επιδιώκει ακόμη ένα άλλοθι για να πάει σε εκλογές;

Τα ερωτήματα τα ακούς από όσους ασχολούνται με την πολιτική και τα κοινά. Για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού μάλλον η κυβερνητική πρωτοβουλία περνά στα… ψιλά της επικαιρότητας, όπως άλλωστε και μια σειρά από άλλες ανακοινώσεις. Διότι τα κύρια θέματα είναι ο ΕΝΦΙΑ, οι λογαριασμοί και η ανύπαρκτη ανάπτυξη, την οποία φροντίζουν επιμελώς να δυναμιτίζουν οι ίδιοι οι κυβερνώντες.
Η χώρα έχει μπει σε προεκλογική περίοδο, η οποία είναι ήδη παρατεταμένη. Από τις ευρωεκλογές του προηγούμενου Μαΐου είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί πλέον την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Με δεδομένη όμως την προσφυγή στις κάλπες, έστω και με την politically incorrect αφορμή της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, τον επόμενο Φεβρουάριο, η είσοδος στην προεκλογική περίοδο έχει ήδη συντελεστεί.
Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης δεν έχει καμιά λογική σταθεροποίησης του κυβερνητικού σχήματος ή διερεύνησης των προθέσεων των ανεξάρτητων βουλευτών εν όψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Αντιθέτως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, φέρνει τη χώρα ένα βήμα πιο κοντά στις πρόωρες εκλογές.
Ας πάρουμε μερικές εκδοχές για παράδειγμα ώστε να δούμε τι αποτέλεσμα θα μπορούσαν να έχουν. Η κυβέρνηση παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης από τους βουλευτές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ άντε και μερικούς ανεξάρτητους. Να το κάνουμε ακόμη πιο θελκτικό: Παίρνει 180 ψήφους. Σημαίνει αυτό ότι μπορεί το Φεβρουάριο να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ας πούμε ότι όντως αυτό το συμπέρασμα βγαίνει. Και; Τελείωσε με το θέμα εκλογές;
Όχι βέβαια. Αντιθέτως, θα δέχεται την πίεση να πάει σε εκλογές εκ νέου, διότι στη Βουλή έχει την πλειοψηφία, στην κοινωνία όχι. Αυτό το απλό, αλλά ουσιαστικό επιχείρημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να το αντιπαλέψει καμιά κυβέρνηση, ειδικά όταν γνωρίζει ότι δεν είναι εκτίμηση ή λόγια του αέρα. Άρα, εφόσον η κυβέρνηση συνεχίσει το έργο της και μετά το Φεβρουάριο θα πρέπει στον όσο χρόνο απομένει μέχρι την ολοκλήρωση της θητείας της να βελτιώνει την κατάσταση στη χώρα. Η εξάντληση της τετραετίας είναι θεμιτή, αλλά δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός.
Ποια κατάσταση να βελτιώσει όταν οι δανειστές και οι άλλοι εταίροι διεθνώς ακολουθούν την τακτική του καρότου και του μαστίγιου; Μια μικρή αναδρομή στις τοποθετήσεις του «διεθνούς παράγοντα» από τότε που η κυβέρνηση άρχισε να επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα και να είναι το «καλό παιδί» των δανειστών, υιοθετώντας απάνθρωπα μέτρα και εξαντλώντας σταδιακά τις αντοχές της κοινωνίας, δείχνει μια σειρά δηλώσεων αναγνώρισης των προσπαθειών, τις οποίες φροντίζουν πάντα να ισορροπούν με μια άλλη σειρά δηλώσεων ανεπάρκειας των προσπαθειών. Αποκορύφωμα οι δηλώσεις Γιούνκερ και Ντράγκι τις τελευταίες μέρες.
Είναι δεδομένο ότι η κρίση θα διαρκέσει πολλά χρόνια ακόμη και η αποκατάσταση των «ομαλών» συνθηκών θα έρθει σταδιακά και… βασανιστικά για μεγάλος μέρος των πολιτών. Δεν είναι δυνατό, όση ανάπτυξη και να πετύχει μια κυβέρνηση, μέσα σε δυο χρόνια να ρίξει κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες την ανεργία. Ακόμη και να το κάνει δεν αρκεί. Ούτε μπορούν μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα να αποκατασταθούν οι μισθολογικές απώλειες των εργαζομένων. Ούτε καν τα δικαιώματά τους.
Συνεπώς, η κυβέρνηση έχει να ακολουθήσει το μονόδρομο της σταδιακής βελτίωσης όχι πλέον μόνο των δημόσιων οικονομικών, αλλά κυρίως των οικονομικών των πολιτών, που καταστράφηκαν προκειμένου να σωθεί η χώρα. Να έχει τόση εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της η κυβέρνηση ότι μπορεί να δώσει σαφή δείγματα πορείας προς αυτήν την κατεύθυνση στην επόμενη διετία; Μπορεί…
Από την άλλη, αν με την ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση επιτύχει τη συσπείρωση μόνο των κυβερνητικών βουλευτών και ίσως ορισμένων ή κανενός «ανεξάρτητου» τότε θα έχει απωλέσει και τον ορίζοντα του Φεβρουαρίου και θα είναι απονομιμοποιημένη ηθικά, με δεμένα τα χέρια σε τυχόν ανάγκη για την υλοποίηση όχι νέων μέτρων, αλλά ακόμη και των ειλημμένων μνημονιακών δεσμεύσεων. Πόσο μάλλον εάν γίνει κάποιο… ατύχημα και δεν λάβει την εμπιστοσύνη ούτε 150 βουλευτών…
Νομίζω ότι ο κ. Σαμαράς με αυτήν την κίνηση αναιρεί όλη την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης περί καταστροφής της χώρας εφόσον πάμε σε πρόωρες εκλογές και φέρνει τη χώρα ένα βήμα πιο κοντά στις κάλπες.
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί. Από την ανυπαρξία άλλων αντοχών, από την… απειλή του Φεβρουαρίου, από τη μεγάλη φθορά των κομμάτων της συγκυβέρνησης, μέχρι τη μη στήριξη του «διεθνούς παράγοντα», ο οποίος είτε σε επίπεδο ιδιωτών (επενδύσεις), είτε σε επίπεδο κυβερνήσεων τηρεί στάση αναμονής μέχρι να οριστικοποιηθεί ο συνομιλητής του μεσοπρόθεσμα.
Ποια θα ήταν η πολιτική στήριξη που μετά τη ΔΕΘ θα έδινε έναν αέρα συνέχειας της κυβέρνησης; Να έβγαινε η κ. Μέρκελ και όλοι οι άλλοι εταίροι και να έστελναν το μήνυμα πως εκλογές για την Ελλάδα θα σήμαιναν καταστροφή. Δεν το έκαναν.
Το αποτέλεσμα της ψήφος εμπιστοσύνης θα έχει τη δική του ερμηνεία. Ανεξαρτήτως αυτού όμως θεωρώ ότι πλέον οδεύουμε ολοταχώς προς τις κάλπες.