Αν δεν πάψει η γλώσσα (των δημόσιων μέσων), να χρησιμοποιείται για να καταστέλλει τη σκέψη…

…Κι αρχή καλός μας χρόνος

Όσο είν’  η κάλπη ανοιχτή

  Μήπως  περάσει ο πόνος…

   Το κλείσιμο του χρόνου, όπως συνηθίζεται, σηκώνει ευχές, εθιμικά, ευσεβών πόθων πραγματοποίηση … και του χρόνου τα ίδια! Όμως οι ευχές για το μέλλον προσφέρονται, ή επιβάλλουν και αποτιμήσεις των ως τώρα, του κύκλου που έκλεισε και σχεδιασμούς του αύριο, του χρόνου που ξεκίνησε. Κι είχαμε να πούμε και να δείξουμε, να μοιραστούμε προβληματισμούς, να προκαλέσουμε καλοπροαίρετων και μη τον αντίλογο. Αλλά ο μποναμάς που έφτασε 2-3 μέρες νωρίτερα της Πρωτοχρονιάς, αλλάζει υποχρεωτικά τις ποιότητες και τη βαρύτητα των σκέψεων πάνω στα τυπικά των ημερών. Οι ευχές κι η αποτίμηση πραγμάτων και πορειών, χάνουν δραματικά το γιορτινό ένδυμά τους και γίνονται δέος μπρος στο πιο δραστικό όπλο της δημοκρατίας και την επικείμενη χρήση του. οι αναλύσεις, όσο κι αν πρόκειται να εμβαθύνουν, έχουν τον άμεσον ορίζοντα της κάλπης να δοκιμαστούν. Η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας σε 3 εβδομάδες επιβάλλει μετρημένα λόγια και ξεκάθαρες στοχεύσεις τον καιρό της διάσκεψης των πολιτών, ή ότι εννοούμε ως προεκλογική περίοδο.

     Η χώρα από το 2009 ζη μια διαρκώς επιδεινούμενη και διογκούμενη κρίση. Οι διαχειριστές ως τώρα της εξουσίας, που δεν είναι άμοιροι της πρόκλησής της, χωρίς οι ίδιοι και η κοινωνική τάξη τους να έχουν υποστεί συνέπειες, ή να έχουν την ανάλογη συμμετοχή (ούτε την παραμικρή, το Σύνταγμα θα κοιτάμε τώρα;) στην αφαίμαξη των νοικοκυριών, τη διάλυση της μεσαίας τάξης, μεταχειρίζονται τακτικές καθησύχασης απαιτήσεων μικρού παιδιού, με βερμπαλισμούς του γνωστού τύπου «βγαίνουμε απ’ την κρίση, έπιασαν τόπο οι θυσίες του λαού» κ.τ.ό. και τώρα που προκηρύχτηκαν οι εκλογές ακόμα αναίσχυντα υποστηρίζουν από τηλεοράσεων (πού αλλού;) ότι  ‘‘θα μαζέψουμε πίσω’’, στο κόμμα τους (φανταζόμαστε με ποιους τρόπους) αυτούς που δεν είναι απλά δυσαρεστημένοι, αλλά γονατισμένοι, άνεργοι, ξεζουμισμένοι, άρρωστοι χωρίς γιατρό και φάρμακα, με κομμένο το ηλεκτρικό κλπ, ή με προκλητική οίηση κι αναλγησία, καμαρώνουν: «έχει πολλούς υπουργούς σαν και μένα;», η δύστυχη Ελλάδα, που ψήφιζαν κοιμισμένοι μνημόνια εξανδραποδισμού των νέων και του λαού!!!

    Απ’ τις ως τώρα θεραπείες τους, για ν’ αφουγκραστούμε τον Χ. Πίντερ, «χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά πιο αργά από ό,τι αν ρίξεις μια και καλή μια βόμβα. Σημαίνει ότι πλήττεις την καρδιά της χώρας, ότι εγκαθιστάς έναν κακοήθη όγκο και περιμένεις να κάνει μετάσταση. Όταν ο πληθυσμός έχει υποταχθεί -ή βασανιστεί μέχρι θανάτου, το ίδιο είναι- και οι φίλοι σου, ο στρατός και οι μεγάλες καπιταλιστικές εταιρίες, κάθονται αναπαυτικά στην εξουσία, στήνεσαι μπροστά στην κάμερα και λες ότι η δημοκρατία νίκησε». Το σκηνικό ετοιμάζεται. Αυτό μας μέλλεται να δούμε το βράδυ της 25^ης Ιανουαρίου;

    Και το σύνθημα ‘‘επιστροφής’’ των ψηφοφόρων στο μαντρί των σφαγέων είναι ο φόβος κι η τρομοκρατία: «αν δεν βγούμε πάλι εμείς…», οι δέκα πληγές του Φαραώ από Ευρώπη κι Αμερική, επάνω σας θα πέσουν ! και «πού θα βρουν οι άλλοι τα λεφτά;». Επικοινωνιακό τους όπλο:  ‘‘η αλήθεια κι η συνέπεια’’ των σκληρά αγωνισθέντων κι αγωνιζομένων για το λαό (!) Σαμαροβενιζελικών. Τη φωνή τους (διαπεραστική από όλα τα μέσα) φωνή Σειρήνων, δε δύναται να αντικρούσει η ψύχραιμη διαπίστωση του Χάρολντ Πίντερ: «Για να διατηρηθεί η πολιτική εξουσία είναι αναγκαίο οι πολίτες να παραμείνουν στην αμάθεια, να αγνοούν την αλήθεια, ακόμη και την αλήθεια της δικής τους ζωής. Ως εκ τούτου ό,τι μας περιβάλλει είναι ένα απέραντο υφαντό από ψέματα, απ’ τα οποία τρεφόμαστε»…

   Κι απ’ την άλλη μεριά; Χρειάζεται μια δύναμη που, παρά τον αποκλεισμό από τα μεγαλοφοροδιαφεύγοντα μμε, να θέσει η ίδια τα ζητήματα του όποιου διαλόγου. Ποιοι ευθύνονται για την οξεία ανθρωπιστική κρίση που πέρασε κι εξακολουθεί να περνά ο τόπος; Μπορεί αυτοί που την προκάλεσαν, να γίνουν σε μια θεαματική σύμπραξη-συγκυβέρνηση, αμόνιαστοι εχθροί ως χθες, σκαπανείς της ανάπτυξης; Ποιοι ξεπούλησαν τον εθνικό πλούτο, βαφτίζοντας τη ρεμούλα σε ημετέρους, μεταρρύθμιση; θα λογοδοτήσουν; Θα επανέλθει ο εθνικός πλούτος στο κοινωνικό σύνολο; Οι σωτήρες της τρόικα παραδέχτηκαν τις αλλεπάλληλες αποτυχίες των συνταγών τους. Θα εφαρμοστεί η παγκοσμίως αποδεκτή δικαιική αρχή της αποζημίωσης; Ή κι απ’ αυτήν εξαιρούνται οι λαοί-πειραματόζωα;

   Κι αφού ένα άλλο κοινοβούλιο και μια άλλη δικαιοσύνη (χωρίς παραδικαστικά κλπ) σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και με τις απαραίτητες εγχειρίσεις πετάξουν τα σάπια, αποκόψουν τα καρκινώματα, επιβληθούν τιμωρίες ενόχων, υπάρξει κάθαρση, ξεκαθαρίσει το τοπίο και μπη μια τάξη, τότε να γίνει κι η πολιτική σε άλλη βάση και διαπραγμάτευση με τους δανειστές για τη βιωσιμότητα του χρέους, την πραγματική ανάπτυξη του τόπου, δηλ. τη δυνατότητα να βρίσκουν οι άνθρωποι, νέοι κι όλοι  δουλειά, με αξιοπρεπείς συνθήκες κι αμοιβές. Με υπουργούς ανδρείκελα, που δεν έχουν ασκήσει ποτέ τους καμιά βιοποριστική εργασία, αλλ’ απ’ τα γεννοφάσκια τους κυβερνούν κι έλαβαν 90 εκατομ. δρχ. για την αγορά φωτοτυπικού (!) κι επέστρεψαν το ‘‘δάνειο’’ στην πολυεθνική, όταν αποκαλύφθηκε η ‘‘ευκολία’’, μπορεί ν’ αντιμετωπιστούν ζητήματα ζωής και θανάτου ενός άσχημα στριμωγμένου λαού;

    Σε κρίση πραγματική κι όχι των αγορών (νεοφιλελευθερισμού-καπιταλισμού, που στοχεύει απροκάλυπτα στην εξουθένωση των λαϊκών στρωμάτων, την προλεταριοποίηση ευρέων συνόλων του πληθυσμού) σημαίνει συναγερμός και αγωνιώντες, καθαροί κυβερνώντες στρέφονται σε επαΐoντες, τους γιατρούς της κρίσης, έμπειρους οικονομολόγους, σοφούς κλπ. Αν σκεφθούμε, τι Σκορδοστούπηδες επάνδρωναν, όλο αυτό το διάστημα υπουργεία οικονομίας και συναφή, γίνεται πλήρως κατανοητό πόσο η κρίση είναι του λαού, κι η συνέχεια αδιατάρακτα της καλοπέρασης της ηγέτιδας ελίτ (ολιγαρχίας), είναι ο στόχος της καταρρεύσασας συγκυβέρνησης.

   Σε μια άλλη ιστορική περίοδο, πολιτικός που είχε υπηρετήσει το στρατό υπερδύναμης, θέλησε να ηγηθεί των μη προνομιούχων, των ως τότε αποκλεισμένων και αδυνάτων Ελλήνων. Η σοσιαλδημοκρατία γενικά στην Ευρώπη, λειτούργησε στο β΄ μισό του 20^ού αιώνα εύσχημα ως κυματοθραύστης της ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών στρωμάτων στα χρόνια του ψυχρού πολέμου. Σήμερα ενσωματωμένη απρόσκοπτα στις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, πασχίζει να ξεθάψει απ’ τη ναφθαλίνη κεντρώες φορεσιές συγκάλυψης της ιδεολογικής κλπ γύμνιας της. Χρειάζεται μια δύναμη πέραν της σοσιαλδημοκρατίας, κεντροαριστεράς, ξεροποταμίσιας αποτελμάτωσης, που ν’ ανοιχτεί στην κοινωνία, να εντοπίσει και προσεταιριστεί έντιμους, άφθαρτους κι ικανούς ανθρώπους που μέσα στην κοινωνία, με τους αγώνες και την καταξίωση στους επαγγελματικούς των χώρους, έχουν τα εχέγγυα ότι θα δουλέψουν αποτελεσματικά και διάφανα σε όποια θέση χρειαστεί, για την έξοδο από την κρίση.

  Υποψήφια στελέχη και ψηφοφόροι, είναι αλήθεια ότι αισθάνονται να δέχονται συνεχώς κι από παντού μια πίεση που τους κάνει να νιώθουν ότι είναι αβοήθητοι κι ότι ο μόνος ρόλος που μπορούν να έχουν, είναι η επικύρωση αποφάσεων κάποιων άλλων. Η συστημική βία κι η κρατική τρομοκρατία, από την άλλη, προκαλούν μια τρομακτική πολιτική απάθεια. Τέλος, γενιές διαποτισμένες μέχρι το κόκκαλο από το ατομικιστικό-καταναλωτικό ιδεώδες, δυσχεραίνουν την αναγκαία να γίνει υπέρβαση ευρέων συνόλων για τη συνάντηση με τις δυνάμεις της ανατροπής, της προόδου, της ανάπτυξης. Κι εδώ, ο ερχόμενος στα πράγματα πολιτικός φορέας έχει ένα δύσκολο έργο να φέρει σύντομα εις πέρας, με πενιχρά και πάντως δυσανάλογα, έναντι των ως τώρα κρατούντων, μέσα. Όχι αμελητέες κι οι εσωτερικές σεχταριστικές αντιλήψεις.

     Κι ερχόμαστε στα στενά τοπικά μας πράγματα. Πριν απ’ τις κυβερνήσεις της κρίσης και την τελευταία τη νουδουπασοκική, λειτουργούσε στην Άμφισσα το Στρατολογικό Γραφείο, το Νοσοκομείο είχε γιατρούς κι αντιμετώπιζε τα πλείστα σοβαρά περιστατικά. Ο συνταξιούχος κι ο ασφαλισμένος πήγαινε στο ΙΚΑ, όπου πάνω από 3 γιατροί παθολόγοι τον εξέταζαν και του έγραφαν τα φάρμακά του. Στη Νομαρχία (Αντιπεριφέρεια), το νέο της κτίριο, δούλευαν επανδρωμένες οι υπηρεσίες για εξυπηρέτηση των πολιτών κι απασχόληση των εργαζομένων. Η Άμφισσα είχε δυο Γυμνάσια και τα γύρω χωριά τα δημοτικά τους σχολεία, με διψήφιο αριθμό μαθητών τα περισσότερα. Λειτουργούσαν ακόμη Γηροκομείο, Πνευματικό Κέντρο και χορηγούνταν, κατόπιν διαγωνισμών, υποτροφίες σε μαθητές από τα εύρωστα Ιδρύματα, τόσων μεγάλων ευεργετών. Υπενθυμίζεται ακόμη ότι ο ελαιώνας είχε 60.000 περισσότερα αιωνόβια δέντρα…

   Τώρα, με την κρίση να έχει περάσει κι από δω, το Στρατολογικό Γραφείο έκλεισε, τα Γραφεία-όροφοι της Νομαρχίας είναι αποκαρδιωτικά άδεια, υπάλληλοι πάνε κι έρχονται κάθε μέρα στην Πάτρα (!), άλλοι στα σπίτια τους, το Νοσοκομείο είναι χωρίς γιατρούς κλπ. υπό διάλυση/κλείσιμο και διώχνει κι απλά περιστατικά, στο ΙΚΑ δεν υπάρχει παθολόγος που να γράφει φάρμακα! Ούτε οι περισσότερες άλλες ειδικότητες, τα σχολεία έκλεισαν, τα γυμνάσια ενώθηκαν, το Γηροκομείο έκλεισε, οι υποτροφίες Μαρκίδη ανεστάλησαν, το Πνευματικό Κέντρο πήρε μια ανάσα-παράταση ζωής (ως πότε;)! Ένας υπέργηρος με σχήμα Πρόεδρος Διαχειριστικών Επιτροπών (χωρίς από χρόνια επαφή με την πραγματικότητα) απομακρύνθηκε, καταδικάστηκε μετά απ’ το Δικαστήριο, (αίρων τις αμαρτίες, ανομίες των λαμογιών), ο διάδοχός του χωρίς όρεξη για δουλειά, ή έστω πρόθεση ν’ ασχοληθεί, καμαρώνει του γιαλού τα βοτσαλάκια, ο εκλεκτός της πολυεθνικής τοπάρχης, επιτέλους αποπέμφθηκε και περιμένει τη δίκη του σε δικαστήριο Κακουργημάτων, ο αντιπεριφερειάρχης μόλις ανέλαβε, υποχρεώθηκε σε ταπεινωτική παραίτηση, ο εισαγγελέας διερευνά σωρεία αναθέσεων έργων της τελευταίας (κακιάς;) ώρας καμωμένες απ’ την απελθούσα δημοτική αρχή κι άλλα ατέλειωτα, γνωστά…

    Αν ισχύει το δόγμα, ‘‘μαζί τα φάγαμε’’, η συνέπεια κι η ελπίδα ανάκαμψης, ας κρατούν καλά τον κόσμο στο άρμα των ‘‘σωτήρων’’. Αν όμως οι διαχειριστές υπήρξαν κακοί και παρανόμησαν για ίδιο συνήθως όφελος, αφήνοντας το …λογαριασμό να τον πληρώνουν οι πολλοί κι αμέτοχοι, τότε η ψήφος είναι τουλάχιστον ένα μέσο διαμαρτυρίας κι αντίδρασης στην πολύμορφη εξαθλίωση που θέλουν, ντε και καλά, να μας επιβάλουν.

   Παρ’ ότι όλα τούτα είναι χαραγμένα στο πετσί του κόσμου, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του περασμένου Μάη, οι παλαιοκομματικοί μηχανισμοί, έδειξαν τα αιμοβόρα δόντια τους. Αθόρυβα και συντεταγμένα η γαλαζοπράσινη συμμαχία στο νομό, εμπόδισε την αποσταθεροποίηση του σκαιού συστήματος εξουσίας. Με κάτι ανακυκλωμένα υλικά, μείναμε στον ίδιο παρονομαστή. Μια απ’τα ίδια, παρ’ ότι οι κινήσεις αλληλεγγύης των πολιτών εδώ, έχουν ένα σοβαρό έργο, πρωτοπορειακό και με αντίχτυπο στο Πανελλήνιο. Ο ισχυρός οικονομικός παράγοντας της περιοχής, έκανε ό,τι οι μεγαλοπρόεδροι του εξαθλιωμένου ποδοσφαίρου μας… Ποιοι μένουν έτσι ικανοποιημένοι; Ποιοι ελπίζουν βάσιμα ότι απ’ αυτούς θα έρθει, έστω η εξασφάλιση του ατομικού συμφέροντος για τους ίδιους και τα παιδιά τους;

     Το διαβρωμένο σύστημα, με τις διεισδύσεις του και τους  προσεταιρισμούς του και στους απέναντι, έφτασε να ζητεί τον έλεγχο των δυναμικών κινήσεων πολιτών, κάθε που τους αισθανόταν ενοχλητικούς. Οι δεκαετίες απάθειας κι εφησυχασμού, ακραίου αντιδραστικού συντηρητισμού, μπορεί να βρίσκονται στο τέλος τους. Όχι πάντως απ’ την απλή ωρίμανση των συνθηκών. Ο γεναριάτικος αγώνας, αν ενταθεί, μπορεί όχι απλά ν’ αλλάξει χρώμα στη μονοεδρική της Φωκίδας, αλλά και να δημιουργήσει πέρασμα απ’ τους σκοτεινούς αιώνες σε μια γόνιμη επιτέλους αναπτυξιακή φάση,  αντίστοιχα προς την υπόλοιπη Ελλάδα …Πρώτα όμως πρέπει να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας.

 Για το πώς, ας καταφύγομε πάλι στον επίκαιρο όσο ποτέ, Χ. Πίντερ: «Πιστεύω ότι παρά τα τεράστια, υπαρκτά εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση που μας αφορά όλους, εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα για να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Είναι επιτακτική ανάγκη.
Εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα, δεν έχουμε καμμία ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Με εκτίμηση,
Π.ΖΈΡΒΑΣ