ΙΣΛΑΝΔΙΑ: ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΚ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΝ ΠΟΤΕ!

Μετάφραση Άννας Δρακοπούλου

Υπήρχε μια χώρα που είχε έναντι των ισχυρών ξένων τραπεζών ένα χρέος πολλών δισεκατομμυρίων, που ισοδυναμούσε σε χρέος εις βάρος του κάθε πολίτη δεκάδων χιλιάδων ευρώ! Οι πιστώτριες τράπεζες, που υποστηριζόντουσαν από την κυβέρνηση, προτείνουν δραστικά μέτρα εις βάρος των πολιτών, και ότι κάθε πολίτης θα πρέπει να πληρώνει ή με φόρους ή και με ήσσονος σημασίας υπηρεσίες, γύρω στα 100 ευρώ το μήνα για 15 χρόνια! Οι πολίτες δεν έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και

μπήκε σε ροή η ιδέα ότι δεν ήταν δίκαιο ΄ότι ο καθένας πρέπει να πληρώσει για τα λάθη και τις ληστείες που διαπράχθηκαν από μια χούφτα τραπεζιτών και πολιτικών. Στη συνέχεια, αποφάσισαν να γίνει ένα δημοψήφισμα που με πάνω από το 90% των ψήφων, καθορίστηκε ότι δεν επρόκειτο να πληρωθεί το χρέος.
Στη συνέχεια, κρατικοποίησαν τις τράπεζες (προηγουμένως ιδιωτικές) που είχαν οδηγήσει σε αυτήν την οικονομική καταστροφή και, μέσω του Διαδικτύου, αποφάσισαν να ξαναγράψουν το Σύνταγμα (υπό την προϋπόθεση ότι η οικονομία ήταν στην εξυπηρετηση του πολίτη και όχι το αντίστροφο). Για να ξαναγραφτεί το νέο σύνταγμα εξελέγησαν πολίτες οι οποίοι επρεπε να είναι ενήλικες, έχουν την υποστήριξη τουλάχιστον 30 ανθρώπους και να μην ειναι γραμμένοι σε κανένα κόμμα! Ο καθένας θα μπορούσε να παρακολουθεί την πρόοδο της σύνταξης του Συντάγματος απ’ευθείας μπροστά στα μάτια του. Οι συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου μεταδίδονταν σε απευθείας σύνδεση και κάποιος θα μπορούσε να αποφανθεί επί των σχεδίων από το σπίτι και να προτείνει τις δικές τους ιδέες. Έτσι ανατράπει η ιδέα ότι τα θεμέλια ενός έθνους πρέπει να τίθενται σε σκοτεινούς και μυστικούς χώρους δια χειρός ολίγων σοφών. Ακούγεται σαν ένα παραμύθι, έτσι δεν είναι; Αλλά δεν είναι καθόλου!
Παρ ‘όλα αυτά, ακούγοντας τα παράσιτα των Βρυξελλών η απόφαση της Ισλανδίας να παραμένουν εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ένα κολοσσιαίο λάθος, διότι τέτοια άρνηση θα καταδικάσει τους Ισλανδούς πολίτες σε δεκαετίες φτώχειας, παρακμής και χαμηλής οικονομικής ανάπτυξης, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς, τα μαθηματικά δεν είναι απλώς γνώμη και τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα από τη Στατιστική Υπηρεσία της Ισλανδίας δίνουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Και έτσι, ενώ οι χώρες της ζώνης του ευρώ έχουν βαλτώσι και εξακολουθούν να βιώνουν μια ύφεση χωρίς τέλος, για το τρέχον έτος η ισλανδική οικονομία προβλέπεται ότι θα αυξηθεί κατά 2,7% το 2015 και 3,3% μεταξύ 2016 και 2018, ο ετήσιος ρυθμός αύξησης πρέπει να είναι μεταξύ 2,5 και 2,9%.
Αυτή η ανάπτυξη δημιουργείται από την αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης η οποία φέτος αναμένεται να αυξηθεί κατά 3,9% και 4% το 2015 και στη συνέχεια παρέμεινε στο 3% ετησίως μέχρι το 2018.
Έτσι, ενώ οι Ιταλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν ακόμα και την αγορά βασικών αγαθών όπως τα ζυμαρικά και το ψωμί, οι ισλανδέζοι πολίτες τους επιτρέπεται να έχουν την δυνατότητα να ξοδέψουν κάτι περισσότερο- να το πω έτσι, σωστά; – μια που δεν πρέπει να ακολουθούν τις διαταγές της ΕΚΤ και της Μέρκελ.
Αλλά υπάρχει και ένας άλλος λόγος πίσω από την αύξηση της κατανάλωσης, που συνδέεται με την απόφαση της ισλανδικής κυβέρνησης να διαγράψει μέρος των δανείων που είχαν συνάψει οι ισλανδικές οικογένειες.
Πράγματι, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, αμέσως μετά την πτώχευση των τριών κύριων ισλανδικών τραπεζών, η κυβέρνηση αποφάσισε να εθνικοποιήσει τις τράπεζες αυτές και να μειώσει μέρος των δανείων που έπρεπε να πληρωθούν σε αυτές – μειώνοντας κατά πολύ τους τόκους επί των δανείων – έτσι ώστε να δώσει λίγο οξυγόνο στις ισλανδικές οικογένειες που πλήττονταν από την κρίση.
Η απόφαση αυτή , τότε, επικρίθηκε έντονα κατά από τους οργανισμούς αξιολόγησης (agenzi

es of rating) – και από τις ξένες τράπεζες που έχασαν πλούσια “κέρδη” οι τοκογλύφοι – αλλά οι ισλανδοί πολιτικοί, τους αγνώησαν εντελώς και τώρα οι ευεργετικές επιδράσεις της εν λόγω απόφασης, αρχίζουν να δίνουν τους καρπούς τους.

Εκείνο που συμβαίνει στην Ισλανδία είναι «ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς πρέπει να διοικείται μια χώρα \ώστε να οδηγηθει έξω από την οικονομική κρίση, αλλά φυσικά ο ιταλικός Τύπος του καθεστώτος υπέβαλε σε λογοκρισία αυτή την ιστορία επειδή« η αλήθεια» ενοχλεί τα παράσιτα των Βρυξελλών και τους κυβέρνηση-μαριονέτα Renzi, ξεκινώντας απο τον Υπουργό Οικονομίας Padoan.