«Στον άνω βυθό» (Παπαδιαμάντης)

Η προπαγάνδα ακυρώνει τη λογική. Και ο δημόσιος διάλογος σ’ αυτήν τη χώρα (όπως και σε όλες τις άλλες) διεξάγεται υπό το κράτος της προπαγάνδας. Μάλιστα, της ιδεολογικής τρομοκρατίας. Αποτέλεσμα η κατίσχυσις των ισχυρών και η λεηλασία των ασθενέστερων. Για παράδειγμα
η υπόθεση Βαρουφάκη. Ελέγχεται ο πρώην υπουργός για ένα plan B που διερευνήθηκε κατόπιν εορτής, ενώ η συζήτηση θα έπρεπε να γίνεται για το ανύπαρκτο plan B που θα έπρεπε να διαθέτει υπό μάλης ο κ. Τσίπρας από την πρώτη στιγμή που πήγε στις διαπραγματεύσεις (όπως ακριβώς είχαν και όλοι οι δυνάστες-δανειστές μας).  
Ομως υπό το κράτος της προπαγάνδας, άμα τε και της ιδεολογικής τρομοκρατίας, στην οποίαν απ’ την πρώτη στιγμή υποτάχθηκε η φιλολαϊκή κυβέρνηση, κάθε συζήτηση για plan B ετέθη εκτός νόμου. Και κατά τούτο η πολιτική, η λογική και η ηθική της Αριστεράς παραδέχθηκαν την ανωτερότητα των κραυγών τύπου Βούλτεψη και Γεωργιάδη, αυτολογοκρίθηκαν και σιώπησαν.
Τώρα, για την υπόθεση Βαρουφάκη και την προσομοίωση που προσπάθησε να κάνει εν σχέσει με ένα Grexit εξ αλλότριας πρωτοβουλίας (σχέδια επί χάρτου που όλες οι χώρες διαθέτουν), η προπαγάνδα και η (καλοσχεδιασμένη) υστερία έχουν ανεβεί στα κάγκελα επιδιδόμενες σε ένα σε ένα κυνήγι μαγισσών πολύ χορταστικό για όλους εκείνους που θέλουν την Αριστερά στο φούρνο με πατάτες, Κι έτσι ο κ. Βαρουφάκης κατηγορείται ότι συνωμοτούσε(!) για την επιστροφή στη δραχμή(!) με την ίδια δόση λογικής και αλήθειας που κατηγορείται ο κ. Λαφαζάνης για ριφιφί στο Νομισματοκοπείο(!).
Δεκάδες Κλουζώ της δεκάρας, Σέρλοκ Χολμς της διαπλοκής και Πουαρώ της ελεεινής μορφής έχουν στήσει εκείνο τον χορό των Καταραμένων που θα φάει τον κ. Τσίπρα τελευταίον. Η ειδοποιός διαφορά εν σχέσει με το παρελθόν
είναι ότι σ’ αυτόν τον ορυμαγδό της προπαγάνδας των αλιτήριων προστίθενται και ορισμένες αριστερές φωνούλες. Που δεν χάνουν την ευκαιρία να φανούν βασιλικότεροι του κ. Τσίπρα , δαιμονοποιώντας τους «άλλους», χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι σκάβουν και τον δικό τους λάκκο και του κ. Τσίπρα.
Εκτός κι αν πιστεύουν (ή ακόμα-ακόμα ποντάρουν) σε ένα μελλοντικό σχήμα «οικουμενικής κυβέρνησης - ειδικού σκοπού και μακράς πνοής», οπότε καλά κάνουν και αποχαιρετούν από τώρα την Αριστερά. Αν είναι έτσι, ο τελευταίος ανασχηματισμός ήταν αποτυχημένος και αδίκησε το Ποτάμι αφήνοντάς το απέξω.    
Αυτό που συμβαίνει τώρα, να κυβερνά δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ ως Τοποτηρητές της Τρόικας με τις ψήφους των Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, δεν μπορεί να συνεχισθεί επί μακρόν. Ακόμα κι αν δεν συμβεί κάποια «στραβή» κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ή θα πάμε σε εκλογές ή θα αναμοχλευθούν οι συσχετισμοί στο Κοινοβούλιο προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας κυβέρνησης «ειδικού σκοπού». Το τελευταίο θα συνιστούσε «κοινοβουλευτικό» πραξικόπημα, αλλά ας μη σταθούμε σ’ αυτό (εδώ που φθάσαμε η δημοκρατική νομιμότητα έχει εκπέσει σε ψιλά γράμματα). Το ουσιώδες είναι άλλο: είτε ως αποτέλεσμα εκλογών, είτε με αναμόχλευση των υπαρχόντων κοινοβουλευτικών συσχετισμών, η κολοβωμένη πλέον Αριστερά θα οδηγηθεί σε συγκυβέρνηση με μνημονιακές δυνάμεις, σε μια οικουμενική κυβέρνηση - ειδικού σκοπού και (πιθανόν) μακράς πνοής, δηλαδή μια δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη χώρα.
Καθόλου παράξενο! Οταν ακόμα και ο Γιόσκα Φίσερ διαπιστώνει ότι «η Ελλάδα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο», μια κυβέρνηση τοποτηρητών είναι λογικό επακόλουθο. Κι έτσι, από το αξίωμα ότι «η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος» που τροφοδότησε εν πολλοίς την εκρηκτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία (που δεν τόλμησε να αγγίξει), καταλήγουμε τώρα με την Αριστερά κολοβωμένη να υποτονθορίζει ότι η υποταγή της πατρίδας στον όλεθρό της είναι η μόνη της σωτηρία.
Λογικό ανακόλουθο! που πάει να συγκαλυφθεί με σοφιστείες και μιμήσεις της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας. Λένε οι υπερασπιζόμενοι τις τελευταίες γραμμές όχι άμυνας, αλλά προσωπικής διάσωσης, ότι «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς».
Αναρωτιέμαι: όταν ο Ναπολέων οδηγούσε το στράτευμα προς το Βατερλώ, έλεγε καθ’ οδόν στους ανθρώπους του ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς»; Ή μήπως μετά την ήττα ο ίδιος αυτός Ναπολέων έλεγε στους στρατιώτες τους, σκοτωμένους, μισοπεθαμένους, πληγωμένους και επιζήσαντες, ότι «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς»;
Ποιος φταίει που «δεν μπορέσαμε να κάνουμε αλλιώς»; ο κ. Τσίπρας; ο κ. Σαγιάς; ο κ. Παππάς; εγώ; Και γιατί δεν μπορέσαμε να κάνουμε αλλιώς; Δεν είχαμε τη στρατηγική, δεν είχαμε την τακτική; πηγαίναμε βλέποντας και κάνοντας; Το να κρύβεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πίσω απ’ αυτό το τρομερό «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι η Ιστορία ζήτησε γίγαντες και ανταποκριθήκαμε ως νάνοι. Είναι σαν ο κ. Τσίπρας να υποδύεται τον κ. Σαμαρά, που από αντιμνημονιακός έγινε μνημονιακός, είναι σαν το success story της Αριστεράς να είναι αυτό το τρομερό «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς».
Λυπάμαι, αλλά ούτε κανενός είδους πολιτική (πλην παιδαριώδους) ούτε κανενός είδους ηθική μπορεί να χαρακτηρίσει μια τέτοια αντίληψη και στάση - μια στάση που ασφαλώς οδηγεί σε μία κυβέρνηση ταξικής (και όχι εθνικής) ενότητας των πλουσίων, με τη συμμετοχή μάλιστα μιας κολοβής Αριστεράς, που δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης πάνω στο Προτεκτοράτο η Ελλάς.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση αλλάζει προς το χειρότερο. Με τον Νόμο! Με πρωτοβουλία της Γερμανίας, οικονομικά διευθυντήρια με γκαουλάιτερ σε κάθε χώρα, θα ελέγχουν την εκτέλεση των προϋπολογισμών. Ταυτοχρόνως με πρωτοβουλία της Γαλλίας και (παρακαλώ) της Βρετανίας δρομολογείται η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων (και με τον Νόμο).
Εμεις σε τι ακριβώς «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς»; Εχουμε υπογράψει συμβόλαιο με κάποιο κισμέτ, με κάποια ειμαρμένη; Οχι! Ταυτοχρόνως όμως πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτή η κυβέρνηση όντως παραδέχθηκε ότι «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς», παρά να υπογράφει Μνημόνια (θανάσιμα, μην το ξεχνάμε, για τον λαό) και να υπακούει ωσάν καλός τοποτηρητής στις δικτατορικές υπαγορεύσεις. Σ’ αυτό το πλαίσιο ουδείς αγώνας υπέρ του λαού μπορεί να ευοδωθεί (παρά τις καλές προθέσεις που διατηρούν μερικοί από όσους μένουν σ’ αυτόν τον μονόδρομο). Εκτός αυτού του πλαισίου και ξανά απ’ την αρχή θα συνεχίσουν (και θα αρχίσουν όσοι μπαίνουν τώρα στον αγώνα) όσοι πιστεύουν ότι «η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος»...
Οτι η Ελλάδα μπορεί να κάνει αλλιώς!

Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ