Οι μετακινήσεις των πληθυσμών είναι παλαιότερες και από την Ιστορία

Και νέο ναυάγιο στα ανοιχτά της Λιβύης με δεκάδες νεκρούς και αγνοούμενους. Συνολικά, το ιταλικό Πολεμικό Ναυτικό, η ακτοφυλακή, εμπορικά πλοία, ρυμουλκά και σκάφη μη κυβερνητικών οργανώσεων διέσωσαν, χθες, πάνω από 2.000 ανθρώπους στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στις ακτές της Σικελίας και της Λιβύης.

Δυστυχώς το μεταναστευτικό κύμα συνεχίζεται λόγο των πολεμικών συνθηκών που επικρατούν σε κράτη όπως η Λιβύη και η Συρία, χωρίς να φαίνεται να μπορεί να ανακοπή. Και όπως γράφει ο Μίχαελ Στίρμερ της Die Welt σε άρθρο του "η  μετακίνηση πληθυσμών είναι μη αναστρέψιμη". Οι μετακινήσεις των πληθυσμών είναι παλαιότερες και από την Ιστορία και σπάνια έχει ήπια χαρακτηριστικά. Συνήθως συνέβαινε με τη φωτιά και το σπαθί. Η Παλαιά Διαθήκη ξεκινάει με έναν διωγμό, η Καινή Διαθήκη με μια φυγή. Οι διωγμοί και η ανάγκη φυγής διαμόρφωσαν ανά τους αιώνες το πρόσωπο της Ευρώπης.

Οι ρωμαϊκές Λίμες, το σύστημα άμυνας των Ρωμαίων, έφερνε τους αμυνόμενους εναντίον των επιτιθέμενων, που είχαν κατά το ήμισυ κοινή καταγωγή. Σήμερα το τείχος και τα ερείπιά του λειτουργούν μόνο ως τουριστική ατραξιόν. Θα μπορούσε όμως να είναι ένα δίδαγμα για τη βία και τις συνέπειες των μεταναστευτικών ρευμάτων, που φεύγουν από τόπους όπου δεν χωρούν ή δεν μπορούν να κατοικηθούν - ή που είναι όπως σήμερα θανάσιμα επικίνδυνοι. Οποιος αντιλαμβάνεται την ενέργεια που ωθεί τους ανθρώπους, μπορεί να αποκτήσει μια εικόνα της ιστορικής ορμής, η οποία απελευθερώνεται. Αυτό που βιώνουμε είναι απολύτως σοβαρή υπόθεση από ανθρωπιστικής και πολιτικής απόψεως.
Πότε λέμε αρκετά; Πότε ορίζουμε το «πάρα πολύ»; Η κατάκτηση ενός τελικού στάτους κβο είναι ευσεβής πόθος. Δεν υπάρχει κάποια ανώτατη Αρχή, που κρατά μια πινακίδα με ΣΤΟΠ. Αντιθέτως, οι άνθρωποι μετακινούνται περισσότερο από ποτέ, και αυτό επίσης είναι παγκοσμιοποίηση, και δεν διαφαίνεται τέλος και μια κατάληξη σε ένα πεφωτισμένο στάτους κβο.
Ο 19ος αιώνας έφερε μέσω της εκβιομηχάνισης τη μετακίνηση εκατομμυρίων που αναζητούσαν δουλειά πέρα από ηπείρους και ωκεανούς. Ο 20ός αιώνας ήταν η εποχή του πρόσφυγα. Τι πρέπει να γίνει; Καταρχάς πρέπει να γίνει συνείδηση όλων ότι οι νέες μετακινήσεις πληθυσμών θα συνεχιστούν και είναι μη αναστρέψιμες. Στη συνέχεια γίνεται η διάκριση ανάμεσα σε χώρες εξόδου, ασφαλείς ή καταστροφικές. Τα δυτικά Βαλκάνια είναι φτωχά, αλλά δεν είναι η κόλαση. Η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική στην ανατολική ακτή της Μεσογείου και σε μέρη της κεντρικής Αφρικής.
Το να απαλειφθούν οι αιτίες, είναι απλώς μια ευχή. Το να ασκηθεί πίεση για τον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στην πηγή των βασάνων αυτών των ανθρώπων είναι ευκταίο, αλλά μη πραγματοποιήσιμο. Να δοθεί βίζα περιορισμένου χρόνου, να δημιουργηθούν προγράμματα εκμάθησης γλώσσας στην Ευρώπη και ταυτόχρονα να υπάρξει ειρηνική διευθέτηση της κατάστασης για συντεταγμένη και ανθρώπινη κυβερνητική πολιτική στις χώρες προέλευσης, εκεί που καίει η φωτιά. Η κωλυσιεργία δεν θα σώσει κανέναν.