Οπως τονίζει η Διεθνής Αμνηστία, η ανθρωπιστική κρίση που βιώνουν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα είναι δημιούργημα των Ευρωπαίων ηγετών και είναι ένα λαμπρό παράδειγμα της συλλογικής αποτυχίας των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, να διαμοιραστούν την ευθύνη και να παράσχουν προστασία σε αυτούς τους ανθρώπους.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, περίπου 47 χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες έχουν εγκλωβιστεί στην ηπειρωτική Ελλάδα, οι οποίοι στην πλειονότητά τους (90%) προέρχονται από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ενώ ανάμεσά τους βρίσκονται βέβαια μικρά παιδιά, άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας, έγκυες γυναίκες και βρέφη.
Από αυτά, περίπου 7.500 άτομα στεγάζονται σε διαμερίσματα ή ξενοδοχεία, αλλά τα περισσότερα ζουν σε 50 καταυλισμούς, συνήθως σε άθλιες συνθήκες, όπου κοιμούνται για μήνες καταγής, ενώ βιώνουν βαθιά ανασφάλεια ακόμη και για το αν θα υπάρχει αρκετό φαγητό κάθε μέρα.
Την ίδια ώρα, 12.500 είναι οι πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στα ελληνικά νησιά μετά την εφαρμογή της συμφωνίας Ε.Ε. και Τουρκίας και οι οποίοι ζουν επίσης σε άθλιες συνθήκες μέσα σε υπερπληθείς καταυλισμούς, ενώ βρίσκονται στην αναμονή για την εξέταση των αιτημάτων ασύλου τους.
Μάλιστα, όπως αναφέρει η Δ.Α., στα επίσημα κέντρα φιλοξενίας ανά την Ελλάδα παρατηρείται έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, εγκαταστάσεων υγιεινής και καθαρού νερού. Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του Basel από τη Συρία που ζει από τον Φεβρουάριο του 2016 στον καταυλισμό της Νέας Καβάλας.
«Το νερό είναι πολύ βρόμικο και λίγο, λαμβάνουμε για 8 άτομα 3 λίτρα την ημέρα. Μας δίνεται φαγητό, αλλά οι πρόσφυγες είναι σε κακή ψυχολογική κατάσταση, γιατί δεν νιώθουμε ότι ζούμε σαν άνθρωποι. Δεν υπάρχουν ούτε τουαλέτες στις σκηνές ούτε φάρμακα», αναφέρει.
Σε αυτές τις συνθήκες έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι στους περισσότερους καταυλισμούς τα άτομα που ανήκουν σε ιδιαίτερα ευπαθείς ομάδες (έγκυες γυναίκες, ασυνόδευτοι ανήλικοι, θύματα βασανιστηρίων και βίας, άτομα με αναπηρίες ή χρόνιες παθήσεις, μόνες μητέρες) δεν αναγνωρίζονται συστηματικά, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο.
Τον Ιούλιο του 2016 στην ηπειρωτική Ελλάδα αναγνωρίστηκαν 3.481 άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, ενώ 1.483 ασυνόδευτοι ανήλικοι βρίσκονται υπό κράτηση ή σε καταυλισμούς ανά την Ελλάδα, εν αναμονή στέγασης.
Και βέβαια, όπως είναι λογικό, οι άθλιες συνθήκες σε συνδυασμό με το κλείσιμο των συνόρων και την αβεβαιότητα που νιώθουν οι αιτούντες άσυλο για το μέλλον τους τροφοδοτούν εντάσεις και βίαια επεισόδια, που συνήθως δεν αποτρέπονται από την αστυνομία και τα οποία με τη σειρά τους δημιουργούν αίσθημα ανασφάλειας στους διαμένοντες.
Μία από τις πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες εγκλωβισμένων προσφύγων στην Ελλάδα που καταγράφει η Διεθνής Αμνηστία είναι η ιστορία του Alan και της αδελφής του Gyan, Κούρδων από τη Συρία που χρησιμοποιούν αναπηρικά αμαξίδια λόγω μυϊκής δυστροφίας. Εφυγαν από τη Συρία για να γλιτώσουν από τις βόμβες και το ISIS.
Για να διασχίσουν το Αιγαίο, οι διακινητές τούς υποχρέωσαν να αφήσουν πίσω στην Τουρκία τα αναπηρικά τους αμαξίδια προκειμένου να γεμίσουν τη βάρκα με τους διπλάσιους από τους 30 πρόσφυγες που είχαν αρχικά συμφωνήσει να μεταφέρουν. Και όταν τελικά έφτασαν στη Χίο τον Μάρτιο του 2016, έμαθαν ότι τα σύνορα είχαν κλείσει.
Σήμερα βρίσκονται σε έναν καταυλισμό που είναι ακατάλληλος γι’ αυτούς και έχουν πετύχει μόνο μια προκαταγραφή αίτησης ασύλου με στόχο την υποβολή αιτήματος οικογενειακής επανένωσης στη Γερμανία, όπου βρίσκεται ο πατέρας τους. «Κανείς δεν μας λέει τι θα συμβεί με την υπόθεσή μας», λέει ο Alan.
Το θέμα είναι ότι τον Σεπτέμβριο του 2015 τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δεσμεύτηκαν ότι θα αναλάβουν 66.400 αιτούντες άσυλο από την Ελλάδα που θα διανέμονταν μεταξύ τους σύμφωνα με προκαθορισμένες ποσοστώσεις.
Η δέσμευση αυτή μέχρι στιγμής αθετείται αφού μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου 2016 μόνο 3.734 αιτούντες άσυλο είχαν μεταφερθεί από την Ελλάδα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ ο συνολικός αριθμός των θέσεων υποδοχής για τις οποίες τα κράτη-μέλη έχουν δεσμευτεί είναι πολύ μικρότερος από τις προκαθορισμένες ποσοστώσεις και συγκεκριμένα έως τις 30 Αυγούστου 2016 ήταν μόνο 7.106.
Καμία μετεγκατάσταση
Ενδεικτικό είναι ότι η Αυστρία, η Ουγγαρία και η Πολωνία δεν έχουν μετεγκαταστήσει κανέναν, ενώ άλλες χώρες (Βέλγιο, Βουλγαρία, Τσεχία, Κροατία, Γερμανία, Σλοβακία, Ισπανία) έχουν υποδεχθεί λιγότερο από το 5% των ανθρώπων που έχουν δεσμευτεί να βοηθήσουν.
Αλλά και η ίδια η διαδικασία της μετεγκατάστασης κρατάει μέχρι και τέσσερις μήνες, με αποτέλεσμα χιλιάδες ζωές να βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής.
Σημειώνεται ακόμα ότι για μετεγκατάσταση αυτή τη στιγμή επιλέγονται κυρίως αιτούντες άσυλο μόνο από τη Συρία.
Οι Ιρακινοί έχουν εξαιρεθεί από τον Ιούλιο και οι Αφγανοί δεν επιλέγονταν ποτέ, γεγονός που καλλιεργεί αίσθημα αδικίας μεταξύ των προσφύγων.
Οσο για τα ασυνόδευτα ανήλικα, μόνο 42 έχουν μετεγκατασταθεί στην Ευρώπη.
Αλλά το προσφυγικό δράμα επιτείνεται και από το γεγονός ότι κυρίως τα συστημικά προβλήματα πρόσβασης στη διαδικασία ασύλου και οι ανεπαρκείς πόροι για την επεξεργασία των αιτήσεων για οικογενειακή επανένωση στην Ελλάδα και στις χώρες υποδοχής έχουν ως αποτέλεσμα οικογένειες να παραμένουν χωρισμένες για μήνες ή ακόμα και επ’ αόριστον.
Την ίδια ώρα, σε πολλούς πρόσφυγες λείπουν τα απαραίτητα έγγραφα για να τους εκδοθεί μια κανονική ταξιδιωτική θεώρηση εισόδου προκειμένου να αναζητήσουν προστασία σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Αλλά, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, είναι θέμα πολιτικής βούλησης των Ευρωπαίων ηγετών να προσφέρουν ασφαλείς και νόμιμες διόδους από την Ελλάδα σε άτομα των οποίων οι επιλογές στενεύουν με γοργούς ρυθμούς.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου