ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΙΤΕΑΣ: «Ο άνδρας που αγαπήθηκε πολύ» του Αντρέ Τεσινέ με την Κατρίν Ντενέβ

Παρασκευή 1/12/2017 στις 9μμ

 Το trailer της ταινίας https://www.youtube.com/watch?v=ij-c6O4Adqs

    Πρόκειται για την αληθινή ιστορία πίσω από την εξαφάνιση της Ανιές Λε Ρου που συγκλονίζει εδώ και σαράντα χρόνια τη Γαλλία. Η νεαρή κληρονόμος του καζίνο «Palais de la Méditerranée» βρέθηκε τη δεκαετία του εβδομήντα στο επίκεντρο των πολέμων των καζίνο στη Γαλλική Ριβιέρα, ενώ το 1977 εξαφανίστηκε χωρίς να βρεθεί ποτέ ξανά ίχνος της.
Το σενάριο ακολουθεί όσα συνέβησαν χρησιμοποιώντας το βιβλίο «Μια γυναίκα εναντίον της Μαφίας» που έγραψε η μητέρα της, Ρενέ Λε Ρου και ο αδελφός της Ζαν-Σαρλ, εμπλουτίζοντάς το παράλληλα με φανταστικούς διαλόγους.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε την σπουδαία Κατρίν Ντενέβ, τον ταλαντούχο ηθοποιό και σκηνοθέτη Γκιγιόμ Κανέ, καθώς και την ανερχόμενη Αντέλ Χαενέλ. Τρεις διαφορετικές γενιές Γάλλων ηθοποιών, συναντιούνται στη νέα δημιουργία του Αντρέ Τεσινέ

ΥΠΟΘΕΣΗ

Νίκαια, 1976. Η Ανιές Λε Ρου επιστρέφει από την Αφρική στη νότια Γαλλία και να μείνει με τη μητέρα της, Ρενέ, ιδιοκτήτρια του καζίνου Palais de la Mediteranee στη Νίκαια. Εκεί, ερωτεύεται τον δέκα χρόνια μεγαλύτερο της Μορίς Ανιελέ, δικηγόρο και σύμβουλο επιχειρήσεων της μητέρας της, ο οποίος συνεχίζει να έχει σχέσεις με άλλες γυναίκες. Παράλληλα, ένα στημένο παιχνίδι απειλεί την οικονομική σταθερότητα του καζίνο. Πίσω από τους εκφοβισμούς, κρύβεται η σκιά της μαφίας και του Φρατόνι, του μεγαλύτερου ανταγωνιστή της Ρενέ, ιδιοκτήτη καζίνο, που θέλει να πάρει και το “Palais De La Mediterranee” . Με την προτροπή του Μορίς, η Ανιές αποφασίζει να πουλήσει τις μετοχές της στο καζίνο και έτσι η μητέρα της χάνει τον έλεγχο της οικογενειακής επιχείρησης. Το 1977 η Ανιές εξαφανίζεται χωρίς κανένα ίχνος. 30 χρόνια μετά, ο Μορίς Ανιελέ θεωρείται ο κύριος ύποπτος για τη δολοφονία της, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο σε βάρος του. Η Ρενέ είναι βέβαιη για την ενοχή του και κάνει τα πάντα για να τον δει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΑΝΤΡΕ ΤΕΣΙΝΕ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ

Η αρχική ιδέα ήταν να κάνω μια προσαρμογή των απομνημονευμάτων της Ρενέ Λε Ρου, το «Μια γυναίκα εναντίον της Μαφίας» γραμμένο από τον γιο της Ζαν Τσαρλς και την ίδια. Το βιβλίο αφηγείται τον «πόλεμο των Καζίνο» στη Γαλλική Ριβιέρα τις δεκαετίες 1970 και 1980 από τη μεριά των πρωταγωνιστών.

Αυτή είναι μια ταινία πολέμου, στο ανθρώπινο επίπεδο. Πήραμε την ιστορία για τον πόλεμο των καζίνo και την αποδώσαμε σε μια ιστορία ψυχολογικών αντιπαραθέσεων. Ήθελα να δείξω τη διαδικασία της εξαγοράς της εξουσίας, τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για να ρίξουν ένα καζίνο. Τη λειτουργία μιας επιχείρησης σε αυτό το πολύ σκοτεινό περιβάλλον με όλα τα στοιχεία της σκληρότητας και της υποτέλειας. Ήθελα να ακολουθήσω όλα τα γεγονότα που πραγματικά συνέβησαν μέχρι την πτώση, μέχρι την ήττα.

Ξεκίνησα γράφοντας το σενάριο μαζί με τον Ζαν Σαρλ Λε Ρου, που είχε όλα τα στοιχεία. Η διαφορά μας με τον Ζαν Σαρλ ήταν ότι αυτός είναι πεπεισμένος ότι ο Ανιελέ έχει δολοφονήσει την Ανιές ενώ εγώ του είχα καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να κάνω μια ταινία που ενοχοποιεί τον Ανιελέ. Αυτό παρέμεινε ένα πολύ ευαίσθητο θέμα κατά τη διάρκεια του χρόνου που δουλεύαμε μαζί.

Για τις σκηνές που εκτυλίσσονται στο καζίνο, ήθελα να φαίνονται πολύ «ευρωπαϊκές», ένα είδος αντί – Λας Βέγκας. Σε πλήρη αντίθεση με το «Casino» του Σκορτσέζε.  Είχα στο νου μου το έργο του καλλιτέχνη Klimt. Με την ίδια λογική έγινε και ο σχεδιασμός των κοστουμιών.

Είναι η έβδομη ταινία μου με την Catherine Deneuve. Είναι η πρώτη φορά που της ζητήθηκε να υπερβάλλει με τα ρούχα του ρόλου της. Διασκεδάσαμε τόσο πολύ επιλέγοντας τα καταπληκτικά της ρούχα.  Η Μαντάμ Λε Ρου, δεν φόρεσε ποτέ το ίδιο πράγμα δύο φορές. Ήταν μοντέλο στις πασαρέλες της Balenciaga και όμοιος ήταν και ο τρόπος που κινείτο μέσα στο καζίνο. Ήθελε να ντύνεται σαν βασίλισσα που παρακολουθεί το βασίλειο της. Το ντύσιμο γι’ αυτήν ήταν μέρος της κοινωνικής της καταξίωσης. Σε αυτή την ταινία, ο χαρακτήρας της φαίνεται κυρίαρχος, αποφασιστικός και αδίστακτος. Είναι εξαγριωμένη. Θέλει το κεφάλι του Ανιελέ στο πιάτο της.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Παναγιώτης Τιμογιαννάκης (pantimo.gr): «Ο Αντρέ Τεσινέ, στην έβδομη ταινία του με την Κατρίν Ντενέβ, σκηνοθετεί με εξαιρετική αφηγηματική ικανότητα μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Και φυσικά  προβάλει την Κατρίν Ντενέβ με τον καλύτερο τρόπο, η παρουσία της οποίας στην ταινία είναι ανεκτίμητη. Αν στην «Ινδοκίνα» , πριν από 20 και κάτι χρόνια, είχε παίξει την επιτομή του μύθου της και της προσωπικότητας της, όλα σε ένα, εδώ έρχεται, με όλες τις επιτυχίες που έχουν μεσολαβήσει, με τους μεγάλους σκηνοθέτες που την έχουν καθοδηγήσει κι έχουν στηρίξει πάνω της μεγάλες ταινίες τους, και το υπενθυμίζει. Δουλεύοντας ακούραστα επί 50 και κάτι χρόνια. Αυτό που υπενθυμίζει είναι την ποιότητα της αληθινής κινηματογραφικής σταρ που από ένα σημείο και μετά αυτό όλο υποδηλώνει κάτι παραπέρα, την GRANDE-DAME. Μια GRANDE-DAME αποδεδειγμένα είναι εδώ η Κατρίν Ντενέβ. Έχει ποιότητα, πνεύμα και παρουσία. Πείρα και ωριμότητα. Κι απίστευτα ΚΑΛΟΝΤΥΜΕΝΗ. Τα ρούχα  ταιριάζουν και με την ηλικία και με την προσωπικότητα αλλά και με το ρόλο στην εκάστοτε σκηνή και συγχρόνως αναδεικνύουν την πρωταγωνίστρια αλλά και αναδεικνύονται από αυτήν. Είναι υπέροχη η Ντενέβ σε όλη την ταινία».

Στέλιος Ανδρεάδης (artic.gr): «Tα τρία βασικά πρόσωπα του δράματος ενσαρκώνονται από ένα άρτιο καστ που δένει ιδανικά με την ιστορία. Η Κατρίν Ντενέβ, έχοντας γράψει τεράστια ιστορία στον κινηματογράφο, αναλαμβάνει με περισσή άνεση τον ρόλο της Renée Le Roux. Την παρουσιάζει υπεροπτική, σκληρή σε έναν σκληρό κόσμο, αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητη και καλοσυνάτη. Για άλλη μια φορά αποτελεί ίνδαλμα φινέτσας και κλάσης, που πλέον πηγάζει αυθόρμητα από μέσα της. Ο Γκιγιόμ Κανέ αξιοποιεί την εμπειρία που έχει συλλέξει από τη φιλμογραφία του και υποδύεται τον Μωρίς Ανιελέ ως έναν θρασύ, κυνικό δικηγόρο, με μάτια που γυαλίζουν από την πείνα για ανέλιξη με κάθε τρόπο σε μια κοινωνία που δεν ανήκει. Η πρωταγωνιστική τριάδα κλείνει με την Αντέλ Ανέλ, ίσως την αποκάλυψη της ταινίας. Κερδίζει τις εντυπώσεις απεικονίζοντας μια Ανιές Λε Ρου ολότελα παραδομένη σε έναν έρωτα-αρρώστια, που μέρα με τη μέρα την κατατρώει αφήνοντάς την στο τέλος νεκρή».