"Δεν υπάρχει διέξοδος, παρά μόνο η πτώχευση",

|
Με ιδιαιτέρως αιχμηρή γλώσσα, ο σχολιαστής του Forbes, Louis Woodhill, αναφέρεται στην…
περίπτωση της Ελλάδας και του χρέους της, υποστηρίζοντας ότι με βάση τα τελευταία στοιχεία από τη Eurostat, η χώρα δεν έχει άλλη επιλογή από τη χρεοκοπία.
«Κάνοντας ένα παζάρι με το «διάβολο της διάσωσης» με αύξηση των φόρων στο όνομα της «λιτότητας», η Ελλάδα ενεπλάκη σε ένα φαύλο κύκλο οικονομικού θανάτου, από τον οποίο δεν υπάρχει διέξοδος, παρά μόνο η πτώχευση», τονίζει ο αρθρογράφος και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και στον Αμερικανό πρόεδρο:
«Η κύρια αιτία του αναθεωρημένου προς τα επάνω ελλείμματος της Ελλάδας ήταν τα χαμηλότερα από τα αναμενόμενα έσοδα. Με άλλα λόγια, οι αυξήσεις των φόρων που συσσωρεύονται στην Ελλάδα κατ’ εντολή του ΔΝΤ και της ΕΕ δεν λειτούργησαν όπως αναμενόταν».
Στο σημείο αυτό ο κ. Woodhill τονίζει ότι αν η λιτότητα είχε όντως λειτουργήσει, η Ελλάδα δε θα έπεφτε τόσο έξω στις προβλέψεις για το έλλειμμα, με την Πορτογαλία να την ακολουθεί κατά πόδας.
Η πολιτική της λιτότητας είναι μία χαμένη υπόθεση, λέει ο αρθρογράφος του Forbes, καθώς η υψηλή φορολογία πνίγει την οικονομική ανάπτυξη, η οποία είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχουν έσοδα.
Δεν είναι λίγοι άλλωστε αυτοί που λένε ότι η Ελλάδα θα ήταν σε καλύτερη θέση αν είχε το δικό της νόμισμα, το οποίο θα υποβάθμιζε.
Ωστόσο, αν γινόταν κάτι τέτοιο, το νέο νόμισμα θα έχανε γρήγορα την αξία του, ενώ η ιδιωτική ελληνική οικονομία θα συνέχιζε υπογείως να κάνει συναλλαγές σε ευρώ.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι «κολλημένη» με το ευρώ μπορεί να λειτουργήσει ως πλεονέκτημα σε περίπτωση πτώχευσης, με το σωστό χειρισμό, καθώς η άμεση πρόκληση θα είναι να κρατήσει την οικονομία σε κίνηση, να κρατήσει τις συναλλαγές εν εξελίξει και να προσελκύσει νέες επενδύσεις.
«Όταν μια κυβέρνηση πτωχεύει, το κάνει μόνη της. Όταν όμως πτωχεύει μέσω του πληθωρισμού, αναγκάζει τους ιδιώτες πιστωτές να πτωχεύσουν μαζί» σημειώνεται στο δημοσίευμα.
Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής θα ήταν να υιοθετήσει πολιτικές που θα παράγουν ταχεία οικονομική ανάπτυξη.
Φυσικά, εάν οι μεταρρυθμίσεις αυτές είχαν γίνει το 2008, η Ελλάδα δεν θα ήταν αντιμέτωπη τώρα με τον «Αρμαγεδδόνα» του χρέους, καταλήγει ο αρθρογράφος.
Από τα: “ΕΠΙΚΑΙΡΑ”