Όλοι καταλαβαίνουν πλέον ότι το μεγάλο πρόβλημα στην διεθνή οικονομία,είναι το απίστευτο χρέος των ΗΠΑ (14,8 τρις σήμερα) εκ των οποίων το 32% είναι το εξωτερικό της ( Κεντρικές Τράπεζες Κίνας, Ιαπωνίας, Μ. Βρεττανίας), 11 % είναι χρέος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που κατέχεται από ομοσπονδιακούς οργανισμούς και το 57% είναι το εσωτερικό της χρέος ( δηλαδή τα ομόλογα ΗΠΑ που κατέχουν τα αμερικανικά funds ,οι τράπεζες τους και λοιποί θεσμικοί και ιδιώτες επενδυτές ).Στην τελευταία κατηγορία που κατέχει το 57% από τα ομόλογα των ΗΠΑ , περιλαμβάνεται το αλληλένδετα συνδεδεμένο με το Λονδίνο, τραπεζικο-χρηματιστηριακό κατεστημένο στην Ν.Υόρκη που ενορχηστρώνει τα χτυπήματα εναντίον των ευρωπαϊκών οικονομιών, ξεκινώντας από πέρυσι με τους αδύναμους κρίκους ( Ιρλανδία, Ελλάδα, Πορτογαλία ). Όσοι νομίζουν ότι αυτό κινείται στην σφαίρα της φαντασίας, πλανώνται διότι...
τα στοιχεία είναι ισχυρά, όπως θα δούμε.
Ο στόχος είναι διπλός στο τωρινό χτύπημα εναντίον της Ιταλίας και της Ισπανίας : να μην ανεβούν τα ευρωπαϊκά επιτόκια περαιτέρω και να υποχρεωθεί η ΕΚΤ να κυκλοφορήσει νέα ποσότητα χαρτονομισμάτων η οποία θα ‘αποφορτίσει’ και την FED ώστε να ξανακόψει και αυτή χρήμα, αλλιώς δεν βγαίνει το χρέος στις ΗΠΑ !
Απο Ιούνιο του 2010 μέχρι Ιούνιο του 2011, απο 0,7 % στην παγκόσμια διατραπεζική αγορά (κυρίως μετρούμενο με Libor –Euribor) το κόστος δανεισμού μεταξύ των τραπεζών ανέβηκε στο 1,43 %, δηλαδή διπλασιάστηκε.
Εάν πάει στο 1,95 %, αυτό σημαίνει οτι μεγάλες επενδυτικές τραπεζες και hedge funds στις ΗΠΑ που έχουν σήμερα τρέχοντα και ανοιχτό δανεισμό στην διατραπεζική αγορά, σχεδόν 10πλασιο του ενεργητικού τους (στοιχεία από Business Bloomberg Wire Newsletter, 07/2011), απειλούνται με αμεση κατάρρευση ! βλ. J.Schoen / K. Amadeo MSNBC ,17/07/2011).
Είναι χαρακτηριστικό ότι η μόχλευση στα περίφημα CDS ομολόγων ( ασφάλιστρα κινδύνου ) είναι σήμερα πολύ μικρή ( 3 με 4 φορές τα ενεργητικά θέσεων) σε σχέση με την υπερδανεισμένη κατάσταση που επικρατεί στην διατραπεζική αγορά . Κοινώς, το cash που σήκωσαν τα τελευταία χρόνια οι μεγάλες επενδυτικές και τα ισχυρά hedge funds , είναι δυσανάλογο του ενεργητικού τους, το οποίο φυσικά φρόντισαν να ενισχύσουν με δυσθεώρητα κέρδη από παράγωγα και με αξία το 2010 ,20 φορές μεγαλύτερη από το ΑΕΠ της Γερμανίας και 4 φορές από το ΑΕΠ των ΗΠΑ (βλ. Financial Times, 4/12/2010)
Αυτό εξηγεί και το ενδιαφέρον των εκδοτών παραγώγων για την αποφυγή χρεοκοπιών στην αγορά CDS , ώστε να αποφύγουν την μεγάλη ζημιά της υπερέκθεσης τους σε ανοιχτό βραχυχρόνιο δανεισμό στην διατραπεζική αγορά. Να μην ξεχνάμε, ότι η μηχανική των αγορών και κυρίως των δανειακών αγορών, διαφέρει πολύ όταν το παιχνίδι παίζεται μεταξύ των τραπεζών: και εδώ ακριβώς φαίνεται ότι επικρατεί ο νόμος του ισχυρού ,αφού τα μεγαθήρια μάζεψαν την ρευστότητα από μεσαίες και μικρές τράπεζες ,ώστε να καλύψουν θέσεις από τις υπερμοχλεύσεις που είχαν κάνει σε αγορές παραγώγων, κυρίως στην αμερικανική αγορά στεγαστικών δανείων- αιτία της κρίσης του 2008 – αλλά και σε άλλα προϊόντα που είχαν τρελαθεί στις αποδόσεις την τελευταία τριετία(όπως χρυσός, εμπορεύματα ).
Αν ανατρέξει κανείς στην αρχιτεκτονική της διαχείρισης κινδύνου ,όπως αυτή πήρε σάρκα και οστά τα τελευταία 10-15 χρόνια, θα ανακαλύψει έναν μόνιμο ‘αλγόριθμο’ απόκρυψης μελλοντικών στοιχημάτων και πιθανών ζημιών. Αυτός ο αλγόριθμος στους ισολογισμούς των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών δεν αποδίδει πλέον και η κατάσταση περνάει τώρα στο περίφημο στάδιο της κοινωνικοποίησης των ζημιών, επιβαρύνοντας κοινωνίες -κυρίως τις δημοσιονομικά χρεωμένες όπως οι νοτιοευρωπαικές,σε μια Ευρώπη οικονομικά και πολιτικά ανοχύρωτη .
Ένας θρίαμβος των μεγάλων τραπεζών απέναντι στις κυβερνήσεις-νάνους. Δύσκολα οι κοινωνίες θα βγουν ωφελημένες από την άνιση αυτή μάχη…
Tου Ηλία Καραβόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου