Τόσα χρόνια μας είχαν ζαλίσει με τους αγώνες τους υπέρ των εργαζόμενων, με τις σημαίες τους και τα λάβαρά τους, με τις ντουντούκες τους, με τις πανηγυριτζήδικες σποραδικές 24ωρες απεργίες τους, για την τιμή των όπλων και γενικά μας πιπίλιζαν το μυαλό για το εργατικό και συνδικαλιστικό τους κίνημα, για τα κεκτημένα και ένα σωρό φανφάρες.Ιδού λοιπόν σήμερα. Που είναι το συνδικαλιστικό κίνημα να προστατέψει τους εργαζόμενους, οι οποίοι πλέον αφήνονται αβοήθητοι στις μονομερείς ορέξεις του κάθε αφεντικού; Που είναι οι απεργίες που θα έβαζαν φραγμό στα σχέδια των ντόπιων και ξένων νταβατζήδων εναντίον των εργαζομένων και του ελληνικού λαού γενικότερα;
Το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι οι κομματικοί συνδικαλιστές είναι εκεί στα γραφεία τους αμετακίνητοι, σαν να μην…. τρέχει τίποτα. Αντί τουλάχιστον να ζητήσουν ένα συγνώμη και να αποσυρθούν, εξακολουθούν να παριστάνουν τους ηγέτες των εργαζομένων, για να διατηρούν τα κομματικά τους προνόμια. Αντί οι εργαζόμενοι να τους πάρουν στο κυνήγι, ακόμα τους πιστεύουν.
Τελικά τι αποδείχθηκε από όλα αυτή την ιστορία; Ότι συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. Μα ποτέ. Σε κανέναν επαγγελματικό κλάδο. Εκείνο που υπήρξε ήταν κομματικά στελέχη επενδεδυμένα με την προβιά του συνδικαλιστή – εργατοπατέρα, προκειμένου να λειτουργούν ως συστημικοί πεμτοφαλαγγίτες για να ακυρώνουν τους αγώνες και τα δίκαια των εργαζομένων και να προσδένουν τους ψηφοφόρους – εργαζόμενους στα κόμματα, μέσα από τα δίκτυα κομματικής πατρωνίας.
Δυστυχώς, δεν υπήρξε ποτέ ελεύθερο, ακηδεμόνευτο και ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα.
Αν υπήρχε, ποτέ η χώρα μας και οι εργαζόμενοι δεν θα έφταναν στη σημερινή κατάντια.
Αν υπήρχε, σήμερα θα είχαν εξεγερθεί και οι πέτρες.
Και όμως, ακόμα μυαλό δεν βάζουμε.
Το τραβάει φαίνεται ο οργανισμός μας.
Πέτρος Χασάπης - Aιέν αριστεύειν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου