Πολιτικά λαμόγια με θράσος (κοινώς θρασίμια) !!!

Μας παραμυθιάζει το αλητήριο πολιτικό διευθυντήριο της εγχώριας τρόικας για τις δήθεν διαφωνίες τους ενόψει της ψήφισης των νέων δυσβάστακτων και αποτελειωτικών μέτρων για τον εργαζόμενο Ελληνικό λαό. 

Αδίστακτοι τύραννοι -που ενώ συνεταιρίζονται για την εξόντωση της κοινωνίας,--τα διψασμένα για εξουσία πολιτικά κτήνη καμώνονται πως θυμήθηκαν ευαισθησίες και κόκκινες γραμμές που θα τους αποτρέψουν δήθεν να πουν το ναι στο σύνολο του ληστρικού πακέτου που ομόφωνα αποφάσισαν και υλοποιούν 

 Πρωταγωνιστής σε αυτό το κρεσέντο...

της ανάλγητης υποκρισίας ο άθλιος πολιτικός σχηματισμός της ΔΗΜΑΡ με επικεφαλής το τρισάθλιο αρχηγό του, που τολμά να παριστάνει τον υποστηρικτή των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, θεωρώντας πως υπάρχουν ακόμα περιθώρια άντλησης «υπεύθυνων» αριστερών ψήφων από το ούτως η άλλως ανεύθυνο εκλογικό σώμα.

Το ότι η αστική τάξη της χώρας και οι διεθνείς της σύμμαχοι μετά τα απανωτά ξεβρακώματα του υπηρετικού τους προσωπικού, εξαντλούν τα περιθώρια των προθύμων εφεδρειών είναι πια γεγονός. Αυτό το αντιλαμβάνονται και τα καμένα πολιτικά ρετάλια που νομίζουν πως με αυτόν τον τρόπο μπορούν να « εκβιάσουν» τη συνεχιζόμενη εκπόρνευση τους στα σφεντικά τους με καλύτερους όρους. 

Για τον κόσμο της εργασίας για την πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να προκύψουν τέτοιες μετατοπίσεις από τον κοινοβουλευτικό σχηματισμό που θα αποτρέψουν την ψήφιση των μέτρων. 

Το υπάρχων πολιτικό προσωπικό των κομμάτων εξουσίας είναι μέχρι το μεδούλι ταυτισμένο με τις κυρίαρχες επιλογές της τάξης που υπηρετεί, και όσα ποντίκια τρομοκρατημένα από το διαρκές ναυάγιο του πολιτικού συστήματος εγκαταλείπουν το καράβι, το κανουν απο τη σιγουριά για το τέλος της ελεεινής- μα πολύτιμης- για τα αφεντικά τους υπηρεσίας και όχι δήθεν από την «φιλολαϊκή» τους μεταμέλεια και στάση. 

Ο μόνος και σίγουρος δρόμος διεξόδου από την μέγκενη της ολοκληρωτικής καταστροφής για τον κόσμο της εργασίας –και ας φαντάζει αυτό ανέφικτο στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας- είναι ο δρόμος του αγώνα στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στη γειτονιά και παντού για την αλλαγή των συσχετισμών μέσα από την δημιουργία συλλογικοτήτων και επιτρπών που θα αμφισβητούν και θα ταράζουν το σύστημα συθέμελα και θα έχουν ως στόχο το τέλος της κυριαρχίας των εκμεταλλευτών , την κατάργηση όλων των ενδιάμεσων συνεργατών τους όπως ο εργοδοτικός συνδικαλισμός . 

Για να μην μπορούν πια τα πολιτικά λαμόγια να εξαπατούν και να κολακεύουν όπως τώρα άμοιρους και άβουλους υπηκόους 

Από tsak-giorgis -