Να απολύσουμε τον κυβερνητικό θίασο.

Του Χρήστου Καραγιαννίδη.  

Τρίτο μνημόνιο λοιπόν. Για τρίτη φορά το ίδιο έργο με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και κομπάρσους..
Στα τρία αυτά τελευταία χρόνια, δεν ξεχνάμε το ΠΑΣΟΚ με Γιώργο πρωταγωνιστή από το Καστελόριζο να δηλώνει με πόνο καρδιάς, για τις απαραίτητες θυσίες, ότι θα μας σώσει  οδηγώντας μας στο πρώτο μνημόνιο. 
Εννοούσε βέβαια ότι θα σώσει τους τραπεζίτες, αλλά τι να κάνουμε, έτσι αντιλαμβανόταν ο Γιώργος τη σωτηρία.
Μετά από την πρώτη σωτηρία, και με ένα μικρό διάλλειμα ώσπου να ξαναεκλεγεί βουλευτής, ο Γιώργος διαπρέπει στα Χάρβαρντ διδάσκοντας οικοκυρικά, με την βοήθεια του ΔΝΤ, και χειροτεχνία (η άλλη λέξη για την αυτοεκτόνωση) με τη βοήθεια του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Σε κείνη τη φάση όλοι οι υπόλοιποι (Ν.Δ.-ΔΗΜΑΡ) του σημερινού θιάσου ήταν αντιμνημονιακοί για τις ανάγκες της ιδιοτέλειάς τους.

Δεν ξεχνάμε Βαγγέλη Βενιζέλο και τη σωτηρία του PSI, το μοναδικό κούρεμα χρέους παγκοσμίως που προσέθεσε περισσότερο χρέος. Σε κείνον τον θίασο είχε αρχίσει να φαίνεται καθαρά πια το ταλέντο του Φανούρη, ενός ταλαντούχου και συνάμα υπεύθυνου πολιτευτή, που με διαβολική ευελιξία κατόρθωνε να μιλά χωρίς να λέει τίποτα.

Δεν ξεχνάμε τη διορισμένη κυβέρνηση εθνικού σκοπού και του δευτέρου μνημονίου του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου με κομπάρσους τον ατυχήσαντα Καρατζαφέρη και τον σημερινό σωτήρα μας Αντώνη Σαμαρά. Σε ‘κείνον το θίασο ο Φανούρης προτίμησε να πουλά πορτοκαλάδες στο κυλικείο γιατί διείδε την εμπορική αποτυχία του έργου, αλλά και τις δυνατότητες επιτυχίας του επομένου σίκουελ, με λίγο καλύτερη σκηνοθεσία και μια εσάνς ποιοτικότερου λαϊκισμού.

Πριν τη δημιουργία του τελευταίου κυβερνητικού θιάσου κάποιοι κομπάρσοι εξαφανίστηκαν και κάποιοι άλλοι πιο βίαιοι και πιο ναζήδες τους πήραν τη θέση. Ο ατυχήσας Καρατζαφέρης είδε τον ακροδεξιό του συρφετό να πηδά από το μισοβυθισμένο  καράβι και να σώζεται στη κολυμβήθρα της ΝΔ. Η ναζιστική συμμορία είδε την χιτλερική μισανθρωπιά της να επιβραβεύεται από κάποιους που τους νομίζουν ως «αντισυστημικούς», ανεξαρτήτως αν για χρόνια δούλευαν μαζί με το πιο συστημικό κομμάτι του κράτους, την αστυνομία.

Και έτσι φτάσαμε  στην τρικομματική κοινοπραξία και το τρίτο μνημόνιο. Το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο, φόβος για την έξοδο από το ευρώ, τρόμος από την επικράτηση των ναζήδων σε περίπτωση εκτροπής. Ο Αντώνης βλέπει το όνειρο ζωής που πραγματώθηκε μετά από κόπους, εθνικιστικούς κόπους, και βάσανα, λαϊκιστικά βάσανα, να οδεύει προς τους τίτλους του τέλους. Κατά διαβολική σύμπτωση, η αφήγηση αυτή έχει πάλι τη χρεοκοπία της χώρας σε μια εβδομάδα πριν τη ψήφιση του μνημονίου.

Είναι προφανές: οι σεναριογράφοι των μνημονίων είναι πολύ τεμπέληδες. Τουλάχιστον στην «Λάμψη» του Φώσκολου ανά δέκα επεισόδια έριχναν και μια ανατροπή στο σενάριο. Στο μανιχαϊστικό τους  ερώτημα λοιπόν, μέτρα ή δραχμή, εμείς έχουμε αποφασίσει να απολύσουμε τον θίασο. Έχουμε αποφασίσει να ζήσουμε όχι ως κομπάρσοι, ούτε ως ηθοποιοί του θιάσου αλλά, ως άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι τη ζωή που μας αξίζει. Είμαστε έτοιμοι από καιρό, όσο κι αν κάποιοι ελάχιστοι κουραστήκαν ήδη, να βαδίσουμε σε μια δική μας αφήγηση, που δεν έχει μέτρα και εκβιασμούς, που δεν αφόρα κέρδη και ζημιές, αλλά πατά στις ανάγκες της κοινωνίας για δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ανατροπή.

Πηγή: RedNoteBook