Ο Τσίπρας και οι 7 τυφλοί ελέφαντες

Γράφει η Πέννυ ∆αλαµπούρα.
Στην πολιτική το ζητούµενο είναι να βρίσκεται πάντα µία νέα αφήγηση.  Ή πιο κυνικά ένα νέο πειστικό παραµύθι. Ένα παλιό ινδικό παραµύθι ξεκινάει κάπως έτσι: «Κάπου στα βάθη της ερήµου υπήρχε µία πόλη, όπου όλοι ήταν τυφλοί. Ένας βασιλιάς µε το στρατό του στρατοπέδευσαν στην πόλη. Μαζί του είχε κι έναν ελέφαντα. Οι άνθρωποι της πόλης είχαν ακούσει βέβαια ελέφαντες, αλλά δεν είχε τύχει να συναντήσουν ποτέ κάποιον. Έτρεχαν, λοιπόν, έξι νέοι από αυτούς να ανακαλύψουν πώς είναι ο ελέφαντας.
‘Μοιάζει πολύ µ’ ένα τοίχο..’ είπε ο πρώτος µόλις ακούµπησε τα χέρια του στα πλευρά του ζώου. ‘Μοιάζει πολύ µ’ ένα ακόντιο’, είπε ο δεύτερος, όταν ψηλάφισε τον χαυλιόδοντά του.
Ο τρίτος, πασπατεύοντας την ευλύγιστη προβοσκίδα του είπε: µοιάζει πολύ µ ένα φίδι.
‘Ανοησίες!’, φώναξε ο τέταρτος. Τυλίγοντας τα µπράτσα του γύρω από ένα πόδι του ελέφαντα συµπέρανε: ‘αυτό το περίεργο θηρίο µοιάζει πολύ µ’ ένα δένδρο.
Ο πέµπτος, αγγίζοντας το αυτί του, φώναξε: ‘ακόµη και ο πιο στραβός µπορεί να καταλάβει ότι αυτό το ζώο µοιάζει πολύ µε µια βεντάλια’.
Και ο έκτος, χαδεύοντας την ουρά του, διαβεβαίωσε τους φίλους του ότι ο ελέφαντας, είναι ολόιδιος µ’ ένα σκοινί…
Στο τέλος, έφτασε και ένας τυφλός γέρος να ψηλαφήσει σχολαστικά το µεγάλο θηλαστικό. ∆εν µπόρεσε, όµως, να κατανοήσει ακριβώς τι πλάσµα ήταν αυτό.
Επιστρέφοντας στην πόλη, συνάντησε µεγάλη αναστάτωση. Κάθε ένας από τους έξι νεαρούς τυφλούς είχε αποκτήσει οπαδούς, που είχαν ασπασθεί τη δική του εκδοχή, για το τι είναι ο ελέφαντας.
Όµως, όταν οι άνθρωποι της πόλης ανακάλυψαν ότι υπήρχαν έξι διαφορετικές εκδοχές, άρχισαν να τσακώνονται µεταξύ τους. Ο γέρος, ήσυχα, άκουγε τους διαπληκτισµούς.
«Είναι σαν τοίχος!», «όχι είναι σαν φίδι!», «όχι είναι σαν ακόντιο!», «όχι σαν δέντρο!», «όχι σαν σχοινί!», «όχι σαν βεντάλια!»…
Αυτή η παλιά ινδική ιστορία συνοψίζει και τη θεµελιώδη αρχή που διέπει µια ∆ηµοκρατία, που δεν είναι άλλη από την παραδοχή ότι υπάρχουν πάντα περισσότερες από µία οπτικές για τα πράγµατα.
Στην πολιτική, πρακτικά, υπάρχουν δύο βασικές αντικρουόµενες οπτικές που αφορούν τα δύο µεγαλύτερα κόµµατα ή σχήµατα. Η µία συσπειρώνει τους σχηµατισµούς που είναι στην εξουσία και η άλλη αυτούς που τη διεκδικούν.
Οι µεν µε τους δε, πρέπει να διαφέρουν σε όλα µεταξύ τους. Στο πρόγραµµα, στις πρακτικές, στις νοοτροπίες, στα συνθήµατα.
Όπου οι µεν λένε «ναι», οι αντίπαλοί τους πρέπει να λένε «όχι». Μνηµόνιο ο Παπανδρέου, επαναδιαπραγµάτευση ο Σαµαράς. Επαναδιαπραγµάτευση ο Σαµαράς, ακύρωση του Μνηµονίου ο Τσίπρας. Έτσι λειτουργεί, διαχρονικά, το σύστηµα του διπολισµού και της λυσιτελούς εναλλαγής των κοµµάτων στην εξουσία.
Αυτό ήταν και το βασικό επιχείρηµα του Τσίπρα και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, για τη µη συµµετοχή τους στην κυβέρνηση συνεργασίας. «Ο κόσµος µας ψήφισε για να είµαστε Αξιωµατική Αντιπολίτευση». Εκούσια ή όχι, ο Αλέξης µετατράπηκε έτσι σε εν δυνάµει πρωθυπουργό («θα πρέπει να αυτοκτονήσει για να µην κυβερνήσει..», άκουσα µία εύστοχη εκτίµηση τελευταία) και ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία αστική εφεδρεία της Μεταπολίτευσης. Συσπείρωσε γύρω του όλους τους πολίτες που πίστευαν και πιστεύουν πώς υπάρχει η άλλη πολιτική έξω από το Μνηµόνιο, πως το νόµισµα δεν είναι φετίχ, πως απλά δεν διαπραγµατευτήκαµε ποτέ, ότι δεν φταίνε τα δοµικά προβλήµατα του  κράτους µας, ότι δεν καταναλώναµε περισσότερα από αυτά που παράγαµε, ή - µε άλλα λόγια - ότι αυτή η κυβέρνηση, που κρίνεται ως συνέ - χεια της προηγούµενης, δεν είναι η λύση.
Με την ιδιότητα του επόµενου πρωθυ - πουργού, ο Τσίπρας, αφού γύρισε τη Λατινική Αµερική (και άλλαξε µάλλον γνώµη για την Αργεντινή…) αποφάσισε ότι µάλλον «ανήκοµεν εις την ∆ύσιν».
Έτσι, αφού συνάντησε τον Σόιµπλε, ο οποίος του είπε το άβολο «για να συνεχιστεί το Πρόγραµµα, τα µέτρα που έχουν αποφασιστεί θα πρέπει να εφαρµοστούν», ξαναταξίδεψε στην άλλη πλευρά του  Ατλαντικού, ψάχνοντας συµµάχους – τι ειρωνία- στη Μέκκα του καπιταλισµου.
Άλλωστε, η φιλογερµανική στροφή Σαµαρά δεν άργησε να γίνει αντικείµενο σχολιασµού από τις ΗΠΑ, που αναζητούν νέες ευρωατλαντικές συµµαχίες και συνακόλουθα συνοµιλητές . Η εξύµνηση των νεοκενσιανικών µέτρων της κυβέρνησης Οµπάµα και της Οµοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, τουλάχιστον ικανοποίησαν τους εκεί συνοµιλητές του. «Ήµασταν πάντα και θα παραµείνουµε ευρωπακό κόµµα», «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προτίθεται να σκίσει τις δανειακές συµβάσεις», «Η δανειακή σύµβαση θα γίνει αντικείµενο επαναδιαπραγµάτευσης», "το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα είτε μας αρέσει είτε όχι".
Ολική στροφή πολιτικής. Ο Τσίπρας καθοδηγεί τον «τυφλό» ΣΥΡΙΖΑ, και κάθε φορά τον κάνει να πιστεύει ότι η αλήθεια για το ποια πολιτική θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα είναι διαφορετική, ανάλογα µε την περίσταση και τη συγκυρία, και ασφαλώς τι -το κατά περίπτωση- ακροατήριο θέλει να πιστέψει.
Γενικότερα, η οµιλία του ήταν συγκροτηµένη και ρεαλιστική, µία πειστική πρόταση που ικανοποίησε τους ξένους, όπως φάνηκε και από την ανακοίνωση του State Department που ακολούθησε. ∆εν  είναι, όµως, καθόλου βέβαιο ότι ικανοποίησε τους Έλληνες πολιτικούς συνοµιλητές τους, καθώς και το πιο ριζοσπαστικό κοµµάτι των ψηφοφόρων του…
Ααα, να µην ξεχάσω να τελειώσω το παραµύθι που ξεκίνησα στην αρχή…
«Ο τυφλός γέρος  γύρισε σπίτι συνειδητο - ποιώντας ότι ήταν ο µόνος, τελικά, στην πόλη που δεν ήξερε τι ήταν τελικά ο ελέφαντας..»
Τελικά,  το πώς βλέπουµε την αλήθεια εξαρτάται από ποιο κοµµάτι της αγγίζουµε ή από ποια πλευρά την κοιτάµε. Ή, διαφορετικά, ότι καθένας κατέχει το δικό του κοµµάτι της αλήθειας.
Ίσως ο Αλέξης, γυρνώντας από το άνετο - από την business class - υπερατλαντικό του ταξίδι από τις ΗΠΑ, πρέπει να σκεφτεί µήπως βιάστηκε να αλλάξει «αλήθεια»… Κάτι µου λέει ότι στο κόµµα του αυτό πιστεύουν. Και άντε τώρα να τους πείσει ότι δεν είναι ελέφαντας…

*Η Πέννυ ∆αλαµπούρα αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ και είναι επιστηµονική συνεργάτης στην Πνευµονολογική κλινική του ΑΠΘ. 
 Η Ώρα της Φωκίδας