Το χειροκρότημα

[Εβδομηκοστή τρίτη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html ), εξηκοστή πέμπτη από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των βουλευτών της αντιπολίτευσης και δέκατη τέταρτη από τη δημόσια καταγγελία της Λ. Κατσέλη αφ’ ενός ότι την «έφαγαν» οι τραπεζίτες, επειδή δεν τους εξυπηρετούσε ο «νόμος Κατσέλη», αφ’ ετέρου ότι αποτελεί έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].

            Έχω μπερδευτεί τελείως. Όταν ο πολύς κ. Μπεγλίτης μεσουρανούσε ως Υπουργός Εθνικής Άμυνας και ξήλωνε στρατιωτικές ηγεσίες, μη τυχόν και οι ένστολοι σφετεριστούν τη δημοκρατική εξουσία της ροχάλας και της αρπαχτής, είχε απειλήσει «αγενή» θαμώνα καφετέριας, ο οποίος τον «έκραξε» δεόντως,  ότι θα του στείλει το ΣΔΟΕ. Και το έστειλε. Εντελώς δημοκρατικά και αξιοκρατικά και, ασφαλώς, σύμφωνα με το πρωτόκολο και τον κανονισμό του ΣΔΟΕ, ο οποίος, εικάζω βασίμως ότι, ορίζει πως  ευθύς ως δοθεί εντολή από υπουργό ή τσιράκι υπουργού, εφορμούν οι ελεγκτές στον άθλιο που έχει υποδείξει ο υπουργός.

            Τώρα διαβάζω ότι μετά από τηλεοπτική εκπομπή, στη διάρκεια της οποίας ο εκ Θεσσαλονίκης συνάδελφος κ. Διαλυνάς έφερε στο φως της δημοσιότητος πράματα και θάματα για φοροδιαφυγή, εγκληματική δράση κ.λπ. μεγάλων επιχειρηματιών, τον επεσκέφθη το ΣΔΟΕ. Ο καταγγέλλων ελέγχεται ακαριαίως, οι καταγγελλόμενοι όχι ή στο άδηλο μέλλον. Ίσως γι’ αυτό δεν έχει χρόνο το ΣΔΟΕ για λίστες παντός είδους και μεγαλόσχημους φοροφυγάδες.

            Τις ίδιες ημέρες διεξαγόταν στη Βουλή συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Τα έδρανα κενά. Όποιος ανέβαινε στο βήμα, είτε προερχόταν από τη συμπολίτευση είτε από την αντιπολίτευση,  τράβαγε και μια σφαλιαρίτσα στον απόντα Στουρνάρα. Έδιναν όλοι την εντύπωση ότι είχαν ξεσηκωθεί. Ότι είχαν πάει πάνω και από τα κάγκελα. Ένοιωθα ότι η κυβέρνηση καταρρέει. Ησύχασα, όμως, μόλις άκουσα τον Στουρνάρα να λέει στους δημοσιογράφους ότι δεν ανησυχεί για την υπερψήφιση του προϋπολογισμού. Το ύφος του πρόδιδε  άνθρωπο που θα ήθελε να πει: «Άσε τους μαλάκες να λένε. Στο τέλος θα τον ψηφίσουν, θα πουν κι’ ένα τραγούδι και  θα τραβήξουν και ένα παρατεταμένο χειροκρότημα για τον πρωθυπουργό και τις υπουργάρες του».

            Έτσι και έγινε. Μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα της ονομαστικής ψηφοφορίας, με συγχωρείτε του κακαρίσματος ήθελα να πω, όλες οι κοτούλες σηκώθηκαν όρθιες και χειροκροτούσαν τον μεγάλο Διαπραγματευτή με φρενήρη ενθουσιασμό.

            Τελικά και το χειροκρότημα έχει χάσει πια το νόημά του. Παλαιότερα σήμαινε συμμετοχή στη χαρά για έναν άξιο, έμπρακτη έκφραση συγχαρητηρίων. Τώρα το πράγμα έχει ξεφύγει. Κηδεύονται διάφοροι που θεωρούνται ξεχωριστοί άνθρωποι και οι παριστάμενοι στην κηδεία χειροκροτούν. Το γιατί δεν το κατάλαβα ποτέ. Εγώ είχα από μικρός σχηματίσει την εντύπωση ότι στην κηδεία εκφράζεις την οδύνη σου με τη βουβαμάρα και με την περισυλλογή. Το χειροκρότημα τί θέση έχει μέσα σε όλ’ αυτά;

            Πάντως, όταν οι βουλευτές αγορεύουν [τρόπος του λέγειν, αφού διαβάζουν κείμενα] από του βήματος της Βουλής εξοργισμένοι κατά της κυβέρνησης, αλλά στη συνέχεια δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, έχω πεισθεί πλέον ότι από μέσα τους λένε: «Άλλο ένα παλούκι το πηδήξαμε. Διατηρούμε την εξουσία για τα ρουσφετάκια και τις ρεμουλίτσες μας. Ο Θεός να τα φέρνει όλα δεξιά. Αυτοκτονίες, λουκέτα, ανεργία, μαγκάλια κ.λπ., όλα είναι στο πρόγραμμα. Η έδρα μας νάναι καλά και ό,τι συμβεί μακρυά από αυτήν».

            Φέτος έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα ότι με το χειροκρότημα για την υπερψήφιση του προϋπολογισμού οι βουλευτές της συμπολίτευσης κατευόδωναν για μία ακόμη φορά τους πεσόντες του Μνημονίου

-         4.000 αυτόχειρες

-         65 νεκρούς από αναθυμιάσεις μαγκαλιών

-          350.000 [Χ3] χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα

-         500.000 συρρέοντες στα συσσίτια και στη δωρεάν διανομή τροφίμων

-         200.000 μετανάστες

-         1.500.000 ανέργους

-         3.000.000 χωρίς περίθαλψη

Δεν έχει καμμία σημασία τί βιώνουμε. Σημασία έχει ότι μας συγχαίρουν οι ξένοι. Όπως τότε που πολεμούσαν οι πρόγονοί μας για την ελευθερία. Έτσι και τώρα μας θαυμάζουν για τον ηρωϊσμό μας να επιτυγχάνουμε πλασματικά πλεονάσματα πληρώνοντας ένα πανάκριβο τίμημα. Τότε, όμως, χάναμε σε έναν άνισο αγώνα αναβιώνοντας το πνεύμα του Λεωνίδα και των 300 του. Σήμερα έχουμε χάσει τον πόλεμο με τους τραπεζίτες και τα περί αυτούς λαμόγια. Σε έναν αγώνα που τον έκαναν άνισο οι δικοί μας 300 και  για τον οποίο δεν θα είμαστε ποτέ υπερήφανοι.

Σωτήριος Καλαμίτσης

Φίλος του γιατρού Γωγούση