Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια φωτογραφία που θεωρώ οτι είναι ένα σπάνιο έργο τέχνης. Θα του έδινα μια θέση ανάμεσα στα μεγαλύτερα έργα τέχνης του Ελλαδικού χώρου, ανάμεσα στις Καρυάτιδες, τον Ηνίοχο, τη Νίκη της Σαμοθράκης, τους ναύτες του Τσαρούχη.
Δυστυχώς δεν γνωρίζω ούτε τον καλλιτέχνη φωτογράφο, ούτε ποιοί απεικονίζονται. Ας με συγχωρέσουν γι' αυτό.
Εκείνο που γνωρίζω είναι οτι η φωτογραφία αυτή αξίζει να πάρει τη θέση της ανάμεσα στα αριστουργήματα της παγκόσμιας Τέχνης.
Τα έργα τέχνης αποτελούσαν διαχρονικά ένα εργαλείο ανάλυσης των κοινωνιών από τους ιστορικούς.
Πόσα μάθαμε για τη ζωή στην αρχαία Κρήτη από τις τοιχογραφίες της Κνωσσού.
Ή για τη ζωή και τις δραστηριότητες των αρχαίων Αθηναίων, από τη ζωοφόρο του Παρθενώνα.
Ή ακόμα, πόσα πολλά μάθαμε για τη ζωή στην Μεσαιωνική και Αναγεννησιακή κεντρική Ευρώπη από τους πίνακες των μεγάλων Φλαμανδών ζωγράφων.
Το συγκεκριμένο έργο τέχνης θα αποτελέσει – από μόνο του – το εργαλείο κατανόησης της κατεστραμμένης Ελλάδας στα τέλη του 20ου αιώνα.
Δεν μπορείς να την κοιτάξεις και να μην διακρίνεις μέσα της όλα τα στοιχεία ενός διαχρονικού αριστουργήματος.
Είναι μια φωτογραφία που συμπυκνώνει την καταστροφική δύναμη της “Γκερνίκα” του Πικάσσο.
Το επικό πλήθος της “Νυχτερινής Περιπόλου” του Ρέμπραντ.
Το κοινωνικό σχόλιο των “Πατατοφάγων” του πρώιμου Βαν Γκόγκ.
Το θρησκευτικό πάθος της “Αποκαθήλωσης” του Ρούμπενς.
Την ανεμελιά του “Χορού στο Μουλέν Ρουζ” του Τουλούζ Λωτρέκ.
Την εκφραστικότητα του “Νυχτερινού Καφέ στην Άρλ” του Πωλ Γκωγκέν.
Ένα πραγματικό αριστούργημα παγκόσμιας εμβέλειας.
Και είναι Ελληνικό!
Aman τo Μati mou
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου