Όταν μία «γλάστρα» απειλεί μία χώρα…

Είναι να απορεί κανείς πως καταφέραμε να καταστήσουμε την εκλογή ενός προσώπου σε αξίωμα που έχει καθαρά διακοσμητικό ρόλο, όπως αυτό του Προέδρου της Δημοκρατίας, σε μείζον πολιτικό ζήτημα το οποίο απειλεί μάλιστα να αποτελειώσει την ήδη παραπαίουσα οικονομία μας!
Το Σύνταγμά μας είναι τόσο μυωπικό και παρωχημένο, ώστε δυναμιτίζει μόνο του την πολιτική σταθερότητα απαιτώντας ευρεία συναίνεση 180 βουλευτών για να αποφασιστεί ποιος θα διαμένει για τα επόμενα 5 χρόνια στο Προεδρικό Μέγαρο…
Για να υπογράφει χωρίς την παραμικρή αντίρρηση όλα τα έγγραφα που φέρνει μπροστά του η εκάστοτε κυβέρνηση…
Για να παρίσταται σε δοξολογίες και παρελάσεις ως τιμώμενο πρόσωπο, και να ακούει τα κάλαντα από τους Κρητικούς βρακοφόρους τα Χριστούγεννα.
Και ίσως που και που να βγάζει και έναν δεκάρικο λόγο για το πόσες κρυφές δυνάμεις και αντοχές έχουμε ως λαός, για το ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή και θα τα καταφέρουμε, ή για το πόσο καλή δημοκρατία έχουμε.
Όπως συμβαίνει συχνά σ' αυτή τη χώρα της έλλειψης μέτρου, ενώ παλεύουμε να διασχίσουμε κολυμπώντας τον ωκεανό κινδυνεύουμε να πνιγούμε τελικά σε μια κουταλιά νερό.
Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον της πολιτικής ζούγκλας, αναφύονται γλάστρες (παντός τύπου και είδους), που είναι ικανές να χρησιμοποιηθούν ως όπλα εκβιασμού για την χώρα. Χώρα ή χώρος, που υποβάλλεται σε κάθε είδους πειθαναγκασμό (ελέω προθύμων πολιτικών και κονδυλοφόρων που χειραγωγούν το «πόπολο»), που φτάνει μάλιστα έως και την «συμβουλή» αποφυγής των εκλογών, επειδή αυτές απειλούν την χώρα (να βγει κάποιος, παρακαλώ, να διευκρινίσει τον τύπο της απειλής, αλλά και την προέλευσή της, για να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας).

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι οι γλάστρες που διακοσμούν την δημοκρατία, ενίοτε μπορούν να απειλήσουν το Σύνταγμα της χώρας, φυσικά για το… καλό εκείνων που κερδοσκοπούν εις βάρος της. Και εάν η χώρα (βλ. πρόθυμοι πολιτικοί και λοιπά παπαγαλοειδή εργολάβων, τραπεζιτών και ξένων συμφερόντων) υποκύψει στον εκβιασμό, τι κερδίζει; Κερδίζουμε άλλον ένα χρόνο τον Σαμαρά πρωθυπουργό. Δώρο ο Βενιζέλος…! Δηλαδή, κερδίζουμε την παράταση ύπαρξης και λειτουργίας μίας πολιτικής συντεχνίας που μας κατέστρεψε και συνεχίζει με εγχειρίδιο (βλ. Μνημόνιο) την καταστροφική της ύπαρξη… Κερδίζουμε την βεβαιότητα της καταστροφής μας, την ασφάλεια της ανελευθερίας μας αντί των κινδύνων που περιέχονται σε μία άρνησή μας να ακολουθήσουμε τις εντολές εκείνων που έχουν ομολογήσει ότι έκαναν λάθος (στο πρόγραμμα διάσωσής μας) και μας κατέστρεψαν, αλλά εμείς οφείλουμε να υπακούσουμε στο λάθος τους για να οδηγηθούμε στην καταστροφή μας.
Ειλικρινά, αν στο "ντεκόρ" υπήρχαν και φούρνοι, η εικόνα θα ήταν περισσότερο ειλικρινής…
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Που βρισκόμαστε και που οδηγούμαστε ως χώρα;
Είναι δυνατόν μία γλάστρα (ή και περισσότερες), να απειλεί μία χώρα; Ή μήπως η γλάστρα υπάρχει για να κρύβει την ζούγκλα που υπάρχει πίσω της;
Γελοιότητα, επικινδυνότητα ή κάτι πολύ περισσότερο που πρέπει άμεσα να προσδιοριστεί;

ΥΓ: Όταν μία γλάστρα απειλεί την σταθερότητα μίας χώρας, τότε τρεις ή περισσότερες γλάστρες τι μπορούν να κάνουν;

http://grcitizen.blogspot.gr/