Με ένα από τα σπάνια και πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα της φύσης υποδεχόμαστε σήμερα (20/03/2015) την έλευση της φετινής εαρινής περιόδου: μία ολική έκλειψη Ηλίου, περίπου 13 ώρες πριν από την Εαρινή Ισημερία.
Η σκιά της Σελήνης κάλυψε πλήρως τον ηλιακό δίσκο, λίγο
πριν από τις 12:00, όμως ελάχιστοι ήταν οι τυχεροί κάτοικοι της Ευρώπης,
οι οποίοι είδαν από κοντά το φαινόμενο σε όλο του το μεγαλείο. Η
έκλειψη έγινε ορατή ως ολική για περίπου δυόμιση λεπτά, μόνο από τις
Νήσους Φερόες, ανάμεσα στη Βρετανία και την Ισλανδία, και από το
αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ στην Αρκτική.
Η έκλειψη στην Αθήνα ξεκίνησε περίπου στις 10:39 το πρωί, έφτασε στη μέγιστη φάση της στις 11:44 και θα ολοκληρωθεί στις 12:50.
Στην Ελλάδα στη μερική φάση καλύφθηκε μέχρι και το 40% περίπου του ηλιακού δίσκου. Στην Αθήνα καλύφθηκε το 31,4%, στη Φλώρινα το 40,7%, ενώ στο Ηράκλειο της Κρήτης το 23,6%.
Νησιά Φερόε
Σόμερσετ-Βρετανία
Λέστερ-Βρετανία
Βερολίνο-Γερμανία
Αθήνα
Ισλανδία
Οι ηλιακές εκλείψεις, σύμφωνα με τον επίτιμο διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανηταρίου Διονύση Σιμόπουλο, συμβαίνουν, όταν η Σελήνη περνάει μπροστά από τον δίσκο του Ήλιου και τον καλύπτει είτε μερικώς είτε ολικώς. Όλες οι εκλείψεις συμβαίνουν λόγω μιας ουράνιας σύμπτωσης, που αφορά το πώς φαίνονται ο Ήλιος και η Σελήνη από την επιφάνεια του πλανήτη μας.
Η διάμετρος του Ήλιου (1.392.000 χλμ.) είναι 400 περίπου φορές μεγαλύτερη από τη διάμετρο της Σελήνης (3.476 χλμ.), αλλά από τη Γη τα δύο αυτά σώματα έχουν το ίδιο σχεδόν φαινομενικό μέγεθος, επειδή ο Ήλιος είναι 400 περίπου φορές πιο μακριά μας απ' ό,τι η Σελήνη.
Οι ηλιακές εκλείψεις είναι πολύ πιο συχνές από τις σεληνιακές. Ο μέγιστος αριθμός σεληνιακών εκλείψεων στη διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους δεν υπερβαίνει τις τρεις (όπως έγινε το 1917 και το 1982). Αντίθετα, ο μέγιστος αριθμός των ηλιακών εκλείψεων μπορεί να φτάσει τις πέντε, όπως έγινε το 1934.
Η παρατήρηση μιας ολικής ηλιακής έκλειψης σε μία περιοχή είναι αρκετά σπάνια και συμβαίνει κατά μέσο όρο κάθε 360 χρόνια. Οι υπολογισμοί που έχουν γίνει, σύμφωνα με τον Διονύση Σιμόπουλο, εκτιμούν πως ένας άνθρωπος έχει μία πιθανότητα στις 25.000 να παρατηρήσει μία ολική ηλιακή έκλειψη, ενώ η πιθανότητα του ιδίου να σκοτωθεί από την πτώση ενός αστεροειδούς είναι μία στις 20.000. Υπάρχει δηλαδή μεγαλύτερη πιθανότητα να σκοτωθεί κανείς από ένα «πεφταστέρι», παρά να παρατηρήσει μία ολική έκλειψη του Ήλιου!
Η τελευταία ορατή από την Ευρώπη ηλιακή έκλειψη ήταν το 1999, ενώ η επόμενη τοποθετείται χρονικά στις 12 Αυγούστου 2026.
Η έκλειψη στην Αθήνα ξεκίνησε περίπου στις 10:39 το πρωί, έφτασε στη μέγιστη φάση της στις 11:44 και θα ολοκληρωθεί στις 12:50.
Στην Ελλάδα στη μερική φάση καλύφθηκε μέχρι και το 40% περίπου του ηλιακού δίσκου. Στην Αθήνα καλύφθηκε το 31,4%, στη Φλώρινα το 40,7%, ενώ στο Ηράκλειο της Κρήτης το 23,6%.
Νησιά Φερόε
Σόμερσετ-Βρετανία
Λέστερ-Βρετανία
Βερολίνο-Γερμανία
Αθήνα
Ισλανδία
Οι ηλιακές εκλείψεις, σύμφωνα με τον επίτιμο διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανηταρίου Διονύση Σιμόπουλο, συμβαίνουν, όταν η Σελήνη περνάει μπροστά από τον δίσκο του Ήλιου και τον καλύπτει είτε μερικώς είτε ολικώς. Όλες οι εκλείψεις συμβαίνουν λόγω μιας ουράνιας σύμπτωσης, που αφορά το πώς φαίνονται ο Ήλιος και η Σελήνη από την επιφάνεια του πλανήτη μας.
Η διάμετρος του Ήλιου (1.392.000 χλμ.) είναι 400 περίπου φορές μεγαλύτερη από τη διάμετρο της Σελήνης (3.476 χλμ.), αλλά από τη Γη τα δύο αυτά σώματα έχουν το ίδιο σχεδόν φαινομενικό μέγεθος, επειδή ο Ήλιος είναι 400 περίπου φορές πιο μακριά μας απ' ό,τι η Σελήνη.
Οι ηλιακές εκλείψεις είναι πολύ πιο συχνές από τις σεληνιακές. Ο μέγιστος αριθμός σεληνιακών εκλείψεων στη διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους δεν υπερβαίνει τις τρεις (όπως έγινε το 1917 και το 1982). Αντίθετα, ο μέγιστος αριθμός των ηλιακών εκλείψεων μπορεί να φτάσει τις πέντε, όπως έγινε το 1934.
Η παρατήρηση μιας ολικής ηλιακής έκλειψης σε μία περιοχή είναι αρκετά σπάνια και συμβαίνει κατά μέσο όρο κάθε 360 χρόνια. Οι υπολογισμοί που έχουν γίνει, σύμφωνα με τον Διονύση Σιμόπουλο, εκτιμούν πως ένας άνθρωπος έχει μία πιθανότητα στις 25.000 να παρατηρήσει μία ολική ηλιακή έκλειψη, ενώ η πιθανότητα του ιδίου να σκοτωθεί από την πτώση ενός αστεροειδούς είναι μία στις 20.000. Υπάρχει δηλαδή μεγαλύτερη πιθανότητα να σκοτωθεί κανείς από ένα «πεφταστέρι», παρά να παρατηρήσει μία ολική έκλειψη του Ήλιου!
Η τελευταία ορατή από την Ευρώπη ηλιακή έκλειψη ήταν το 1999, ενώ η επόμενη τοποθετείται χρονικά στις 12 Αυγούστου 2026.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου