Οσες προσπάθειες κι αν καταβάλλουν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές για να θεωρείται η 9η Μάη «μέρα της Ευρώπης», όσο χρήμα κι αν σκορπίσουν για φιέστες (αρκετές τέτοιες οργανώνονται και σήμερα σε πόλεις της χώρας μας), όσο κι αν προσπαθήσουν να αναδείξουν τον Ρομπέρ Σουμάν, τον γάλλο υπουργό Εξωτερικών που το 1950 εισηγήθηκε τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα, δεν πρόκειται να τα καταφέρουν. Οποιον και να ρωτήσεις «τι σου θυμίζει η 9η Μάη;» θα σου απαντήσει ότι του θυμίζει την ανάρτηση της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο στη σκεπή του ναζιστικού Ράιχσταγκ. Κι αν ρωτήσεις «ποιο όνομα σου θυμίζει η 9η Μάη;», θα σου απαντήσει «Στάλιν». Η Ιστορία «έγραψε» και δεν μπορεί να ξεγράψει, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλουν οι αναθεωρητές και παραχαράκτες της.
Γυρίζοντας εφτά δεκαετίες πίσω, στην περίοδο που ο φασισμός ματοκυλούσε την Ευρώπη, πρέπει να τονίσουμε τον αποφασιστικό ρόλο των κομμουνιστών στη συντριβή του. Με πρωτομάχο το σοβιετικό λαό, που έδωσε εκατομμύρια παραδείγματα απαράμιλλου ηρωισμού και θυσίας, δεμένος σαν το νύχι με το κρέας με την πολιτική του ηγεσία, και άξιους συναγωνιστές του τα κομμουνιστικά αντάρτικα σε όλη την Ευρώπη (με πιο μαζικά αυτά της Ελλάδας, της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας), οι κομμουνιστές, που ήταν οι πιο συνεπείς αντιφασίστες, σφράγισαν με τον ηρωισμό και με το αίμα τους τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών. Τσακίζοντας στα πεδία των μαχών τα ναζιστικά στρατεύματα και προελαύνοντας προς το Βερολίνο, ο Κόκκινος Στρατός του Στάλιν, του Ζούκοφ, του Βοροσίλοφ, του Βασιλιέφσκι, του Τσούικοφ, των εκατομμυρίων αξιωματικών και μαχητών, ανδρών και γυναικών, δημιούργησε το εύφορο εκείνο έδαφος για την ανάδειξη λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών καθεστώτων στην Ανατολική και Νότια Ευρώπη. Μπορεί η αντεπαναστατική διαδικασία του 1953-56 να σταμάτησε αυτή την προέλαση, όμως το κόκκινο χρώμα της αντιφασιστικής νίκης δεν μπορεί κανείς να το σβήσει.
Αποτελεί κοινό τόπο ότι ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι. Στην Ουκρανία κυβερνά, στην Ουγγαρία συγκυβερνά, στις χώρες της Βαλτικής τιμά τους συνεργάτες των ναζί και διώκει τους βετεράνους αντιφασίστες ως εγκληματίες, στη Γαλλία διεκδικεί την πρωτιά στις εκλογές, στην Ελλάδα είναι το τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα, σε όλη την Ευρώπη διάγει μια δεύτερη άνοιξη.
Οι συνθήκες δεν είναι βέβαια ίδιες με εκείνες του Μεσοπολέμου. Ο φασισμός δεν αποτελεί την πρώτη, τη βασική επιλογή της αστικής τάξης. Στηρίζεται, όμως, απ’ αυτή, για να μπορεί να βάζει την ατζέντα του και να ρυμουλκεί προς τα δεξιά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, όπως και να εγκλωβίζει καταστρεφόμενα από την κρίση μικροαστικά και εργατικά στρώματα, εμποδίζοντάς τα να κινηθούν προς κοινωνικά ριζοσπαστική κατεύθυνση. Τηρουμένων των αναλογιών, μπορούμε να πούμε πως ο φασισμός σήμερα, όπως και τη δεκαετία του ‘20, αποτελεί πολιτική εφεδρεία του αστικού συστήματος, το οποίο κυβερνιέται αποτελεσματικά από τις μεγάλες συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές παρατάξεις.
Η ανάγκη του αντιφασιστικού αγώνα είναι επιτακτική, καθώς οι εγκληματικές νεοναζιστικές και νεοφασιστικές συμμορίες δεν περιορίζονται μόνο στην ενστάλαξη του δηλητήριου στην κοινωνική συνείδηση, αλλά δρουν εγκληματικά, με συμμορίτικες επιθέσεις, ακόμη και δολοφονικές, ενάντια σε μετανάστες και αντικαπιταλιστές. Οι νεότερες γενιές πρέπει να προστατευθούν από το φασισμό, πρέπει να μάθουν την Ιστορία, και ταυτόχρονα κάθε φασιστικό χέρι που σηκώνεται πρέπει να κόβεται από τη ρίζα. Ο αντιφασισμός πρέπει ν’ αναζητήσει την κοινωνική του γείωση, πρέπει να μετατραπεί σε κοινωνικό ρεύμα, σε απαραίτητο στοιχείο της γενικής πολιτικής δράσης. Δεν είναι ζήτημα μονοθεματικής ενασχόλησης και ακτιβισμού που ταιριάζει σε ΜΚΟ, αλλά πολιτικό καθήκον του κοινωνικού κινήματος, αξεχώριστο από τα υπόλοιπα πολιτικά καθήκοντα.
Από την άλλη, πρέπει να τοποθετήσουμε σωστά το φασιστικό φαινόμενο μέσα στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, γιατί αλλιώς ο αντιφασιστικός αγώνας κινδυνεύει να μετατραπεί σε παρακολούθημα της αστικής πολιτικής, η οποία δεν έχει καμιά αναστολή στην έκφραση του «αντιφασισμού» της, την ίδια στιγμή που το σύστημά της «παράγει» το φασισμό σε όλο και πιο διευρυμένη βάση, ενώ το κράτος της ενισχύει -πότε αφανώς και πότε φανερά- τις φασιστικές συμμορίες.
Η Ιστορία του Μεσοπόλεμου, στη διάρκεια του οποίου εκτράφηκε και ανδρώθηκε το φασιστικό φαινόμενο, πρέπει να μας διδάξει πως ο φασισμός δεν γεννήθηκε τυχαία, δεν ήρθε από το πουθενά, αλλά ξεπήδησε μέσα από τη μήτρα του καπιταλισμού. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο Μεσοπόλεμο και το σήμερα είναι πως στο Μεσοπόλεμο είχαμε την ορμητική ανάπτυξη του ταξικού εργατικού κινήματος, στο οποίο αυξανόταν αλματώδικα η επιρροή των νεαρών Κομμουνιστικών Κομμάτων. Ηταν η απειλή ενός νέου κύκλου προλεταριακών επαναστάσεων, κάτω από την προωθητική δύναμη των τεράστιων κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ, που επέβαλε την ενίσχυση του φασισμού και την προέλασή του προς την εξουσία. Αυτό σήμερα δεν υπάρχει και γι’ αυτό η αστική τάξη έχει την πολυτέλεια να κρατά το φασισμό σε ρόλο εφεδρείας. Ακόμη και να τον βάζει φυλακή, όταν της χαλάει γενικότερους σχεδιασμούς, όπως συμβαίνει στη χώρα μας, χωρίς φυσικά να κόβει τους δεσμούς μαζί του.
Σήμερα πιο πολύ από την περίοδο του Μεσοπολέμου, ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να πατήσει σε αντικαπιταλιστική βάση. Αν περιοριστεί μόνο στην αντιπαράθεση με τις φασιστικές συμμορίες, θα μετατραπεί σε εφεδρεία της αστικής πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα θα προσφέρει άλλοθι στους φασίστες να εξαπατούν εργατικές και νεολαιίστικες δυνάμεις, εμφανιζόμενοι σαν… αντισυστημική δύναμη. Οταν ο φασισμός τοποθετείται σε αντικαπιταλιστική βάση, τότε και η αντισυστημική μάσκα των φασιστών ξεσκίζεται και η επίσημη αστική πολιτική μπαίνει στο στόχαστρο ως γενεσιουργός αιτία και του φασισμού.
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ 9ης ΜΑΗ 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου