Του Ανήσυχου Πνεύματος

Ο κόμπος έφθασε στο χτένι. Και ο κύβος θα ριφθεί. Ή θα έχουμε συμφωνία αυτό το τριήμερο, του Αγίου Πνεύματος, καθώς προεξήγγειλε ο κ. Τσίπρας (δίχως όμως τα έως τώρα πράγματα να τον επιβεβαιώνουν), ή θα έχουμε συμφωνία λίγο αργότερα, και πάντως ως το τέλος Ιουνίου. Αλλοιώς θα έχουμε ρήξη.
Ο κ. Τσακαλώτος δήλωσε («Αγορά» 29/5/2015) ότι «για μας η ρήξη δεν είναι φετίχ» - ταμπού ήθελε να πει (διότι το φετίχ είναι κάτι με το οποίο συνδέεσαι και απαραιτήτως το θέλεις). Όμως λανθάνουσα η γλώσσα ενίοτε τα αληθή λέγει, καθότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και τα τρία: και εκείνοι που θεωρούν τη συμφωνία φετίχ (θεωρώντας ταυτόχρονα τη ρήξη ταμπού) και εκείνοι που δεν θεωρούν τη ρήξη ταμπού, και εκείνοι που μετεωρίζονται ανάμεσα και στα δύο.
Αν επέλθη η συμφωνία, το ερώτημα θα είναι το είδος της. Απ’ ό,τι φαίνεται έως τώρα, οι δανειστές μάς «πάνε πέργκολα», ζητώντας «τη μάνα τους και τον πατέρα τους». Αν γίνει συμφωνία υπό τέτοιους όρους, θα πρόκειται περί ήττας, είτε αυτή συμβεί τώρα είτε αργότερα. Η ημερομηνία μιας ήττας δεν έχει καμία σημασία, η μόνη σημασία που έχει η μεταβλητή του χρόνου σ’ αυτήν τη διαδικασία, είναι το εύρος που η χρήση της μπορεί να δώσει στην ήττα εκείνων που ήδη πιέζονται, εκείνων που ήδη χάνουν. Οι δανειστές μας χρησιμοποιούν αυτόν τον παράγοντα (του χρόνου) για να μας πιέσουν τόσο, ώστε να γίνουμε πρόθυμοι για όλα προκειμένου να πάρουμε μιαν ανάσα.
Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να έχει βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Βρέθηκε.
Τώρα, οι επιλογές της συμφωνίας ή της ρήξης, συγκλίνουν ως προς το αποτέλεσμά τους. Αν η συμφωνία, θα είναι μια συμφωνία υποταγής θα μας οδηγήσει στο ίδιο άγριο τοπίο που θα μας οδηγούσε (ή θα μας οδηγήσει) μια ανοργάνωτη και χωρίς προετοιμασία ρήξη.
Και το άγριο αυτό τοπίο είναι η Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη. Με τον κατώτατο μισθό στα 300 Ευρώ καθώς ζητούσε ο κ. Τόμσεν (κι εξακολουθούν να επιδιώκουν οι θεσμοί), την ίδια ώρα που στην Κίνα ο κατώτατος μισθός εκτινάσσεται στα 1000 Ευρώ (ώστε να δημιουργηθεί εσωτερική αγορά – μάλιστα σφύζουσα για τα δεδομένα της χώρας).
Αλλά, αν η Ελλάδα γίνεται το ίδιο Ειδική Οικονομική Ζώνη είτε δια της συμφωνίας, είτε δια της ρήξης, μήπως συμφέρει πλέον τους δανειστές μας (οχυρωμένους πλέον απέναντι σε πλήθος παρενεργειών) η ρήξη; Κι αν δεν τους συμφέρει ακριβώς, μήπως τους αφήνει απλώς αδιάφορους η οδός (συμφωνία ή ρήξη) μέσα απ’ την οποία θα φθάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτό του προτεκτοράτου;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπεται. Πάντα ήταν μια Ένωση δύο ταχυτήτων, διαφορετικών όχι μόνον για τα έθνη, αλλά κυρίως για τις τάξεις. Δύο ταχύτητες για δύο τάξεις, την αστική τάξη και την εργατική τάξη. Και οι δύο ταχύτητες το ίδιο γρήγορες. Η μία να σπρώχνει γρήγορα την αστική τάξη προς τον πλούτο και η άλλη να σπρώχνει γρήγορα την εργατική τάξη προς την εξαθλίωση.
Όσον το φαινόμενο αυτό θα οξύνεται, τόσο, η φτώχεια θα απλώνεται στους εργαζόμενους και άλλο τόσον οι δημοκρατίες θα φθείρονται. Αυτή η Ένωση μετατρέπεται σε ένα τέρας με όλο και πιο αυταρχικές δομές, τυραννικά χαρακτηριστικά και νεοφασιστική προοπτική.
Δεν ξέρω πια, αν την Ένωση μπορούν να τη «διορθώσουν» οι λαοί της, ή αν θα πρέπει να τη διαλύσουν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, αν οι Podemos δεν τα καταφέρουν, αν δεν δημιουργηθεί εγκαίρως στην Ευρώπη ένα πανίσχυρο ρεύμα της Αριστεράς, που θα μπορέσει να ανατρέψει τον ευρωπαϊκό σχεδιασμό (ο οποίος ήδη δουλεύει σαν αδηφάγα κρεατομηχανή) τότε το τέρας θα έχει παλινορθωθεί φέρνοντας την Ήπειρο πίσω σε πολύ σκοτεινές εποχές.
Αν έτσι συνεχίσουν να εξελίσσονται τα πράγματα το επόμενο ιστορικό καθήκον της Αριστεράς, θα πρέπει να είναι η προετοιμασία της εξόδου της χώρας από μια Ένωση Στρατόπεδο Συγκέντρωσης. Μιας Αριστεράς όμως ικανής να καταφέρει έναν τέτοιο άθλο. Ως τώρα κάτι τέτοιο δεν είναι μέσα στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, είναι στρατηγικός στόχος μόνον του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δύο δυνάμεων όμως που η ταύτιση του στρατηγικού τους στόχου με την τακτική τους, δυσχεραίνει την διεύρυνση της επιρροής τους στον λαό, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν ελάχιστα τις εξελίξεις (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, όσο ήταν ακόμα στο 5%).
Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Η συμφωνία (ή η ρήξη) είναι ante portas. Αν η συμφωνία συνιστά υποταγή, η Αριστερά που θα πάρει την ευθύνη για κάτι τέτοιο, θα έχει τρωθεί στην ψυχή της. Άλλα σχήματα θα την υποκαταστήσουν στη διακυβέρνηση (αδιάφορο αν προέρχονται απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, αδιάφορο και με ποιούς θα ωσμωθούν). Αν αντιθέτως η συμφωνία αποτελέσει έναν «έντιμο συμβιβασμό» που θα κρατά ζωντανές τις τελευταίες μας άμυνες, τότε η προσπάθεια θα πρέπει να συνεχισθεί, αλλά με νέα στρατηγική. Που η επίγνωση όσων συνέβησαν τους τελευταίους τέσσερις μήνες καθιστά αναγκαία.
Διότι αν η πείρα των διαπραγματεύσεων (με δεδομένο το ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν διαπραγματεύονταν) δεν μας έχει διδάξει όλους ότι έχουμε να κάνουμε με θηρία, τότε αυτά τα θηρία θα μας φάνε...