Η Φώφη δεν θέλει τώρα απλή αναλογική. Φώναζε απλώς; Τι συνέβη; Τίποτα. Η ουρά της σαύρας δεν μπορεί να συμπεριφέρεται διαφορετικά από την υπόλοιπη σαύρα.
Το ΠΑΣΟΚ είναι η επίσημη ουρά της Νέας Δημοκρατίας και το Ποτάμι η ανεπίσημη.
Στο υποσυνείδητό τους και οι δύο παλεύουν για το ποιος θα είναι ο εκλεκτός του Κυριάκου.
Για τον Θεοδωράκη αυτό θα είναι η δικαίωση, για το ΠΑΣΟΚ το κατάντημα. Όταν μετά τη διάλυσή τους έτρεχαν να κρύψουν την ντροπή τους στη Δημοκρατική Παράταξη, κρύβοντας στον νέο τους τίτλο τα τεράστια χρέη τους, το αμείλικτο παρελθόν της διαφθοράς τους, τους Τσοχατζόπουλους και τους Τσουκάτους, στην πραγματικότητα απλά κρατούσαν το μαγαζάκι τους ανοιχτό για να ξαναυπάρξουν στην εξουσία. Όχι ως δύναμη κάθαρσης. αλλά ως νοσταλγοί του φαύλου τους παρελθόντος.
Το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον «Σύλλογος νοσταλγών της διαφθοράς και της ατιμωρησίας».
Είναι αυτοί οι οποίοι πρότειναν, ψήφισαν και στήριξαν τον νόμο περί «μη» ευθύνης υπουργών.
Ψηφίστε, βουτήξτε, τελειώσατε!
Τι θέλουν;
Να κυβερνήσουν μαζί με τον Κυριάκο και να ροκανίζουν μαζί ανενόχλητοι στο μέλλον τα δημόσια ταμεία, όπως έπραξαν επιτυχώς 40 χρόνια τώρα.
Διότι ους η Siemens συνέζευξεν αριστερά μη χωριζέτω.
Η πρόταση νόμου λοιπόν για απλή αναλογική ξεμπρόστιασε πολλούς.
Το Ποτάμι βούλιαξε ανοιχτά του Κυριάκου, στο κάβο Ντόρα, ο Θεοδωράκης βρήκε το φυσικό του ηγέτη και μαζί με τον Μπογδάνο, οι στυλοβάτες της δημοσιογραφίας θα προσδώσουν άρωμα στροφής στο ακροδεξιό κέντρο.
Το ΚΚΕ θα βρει χίλιους λόγους για να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο, όπως ακριβώς βρήκε πολλούς λόγους για να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη το ’89. Λόγους βρίσκει κανείς πάντοτε. Έτσι το ΚΚΕ θα κρατάει πάντα την εντιμότητα στη σημαία του, αλλά το πότε διαλέγει να σιωπά και πότε να μιλά είναι θέμα που ο καθένας μπορεί να το κρίνει όπως νομίζει. Όμως η καλύτερη και αναλογικότερη προοπτική του εκλογικού συστήματος είναι ένα πάγιο αίτημα της αριστεράς. Δεν μπορεί να προτιμάς ένα κακό σύστημα επειδή το προτεινόμενο δεν εκπροσωπεί απόλυτα τις προσδοκίες σου. Δεν γίνεσαι πιστευτός. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο λοιπόν όλοι θέλουν Κυριάκο.
Ο Σύριζα δεν μοιράζει διαφθορά, ακόμα τουλάχιστον. Λυσσομανούν εχθροί και παλιοί σύντροφοι.
Ένας θα μπορούσε να είναι ο σύμμαχος τους. Ο λαός. Αυτός που τους εξέλεξε. Όταν όμως γέροι άνθρωποι κλαίνε στις ουρές των τραπεζών καθώς βλέπουν τις καινούριες τους συντάξεις, για τις οποίες ο κύριος Κατρούγκαλος με το γνωστό του μαντηλάκι αλά Ζάχος Χατζηφωτίου, διακήρυττε μεγαλοστομώντας ότι δεν θα κοπούν, να είναι τώρα κομμένες, η οργή ισοπεδώνει.
Οι άνθρωποι ψήφισαν Σύριζα για να ζήσουν με περισσότερη αξιοπρέπεια, όχι για να ακούνε αριστερές δικαιολογίες. Δεν έχει ο άνθρωπος ένα δεξιό αυτί και ένα αριστερό. Έχει δύο αυτιά, και έναν Αυτιά, τον Γιώργο, στον Σκάι.
Ο Σόιμπλε οδηγεί τις εξελίξεις, οδηγεί την Ευρώπη στο τέλος της. Τα ‘βαλε και με τον αντικαγκελάριο Γκάμπριελ για τα όσα είπε στην επίσκεψη του στην Ελλάδα.
Και μας ξανακούνησε το δάχτυλο ο άρχων του κόσμου. «Να δώσουμε στους ανθρώπους να καταλάβουν τι είναι η Ευρώπη». Αυτό είπε. Μετά από τόσες αυτοκτονίες, μετά από τόσα λουκέτα, μετά από τόση καταστροφή, μετά από τόση μετανάστευση νέων ανθρώπων, αυτός θέλει να καταλάβουμε τι είναι η Ευρώπη. Θεωρεί ότι δεν έχουμε καταλάβει ακόμα. Ένας έξυπνος, αυτός.
Κι όμως σε λίγο θα γίνει σύνθημα στην Ευρώπη. «Σταματήστε τον παράφρονα».
Ο άνθρωπος είναι παράφρων, εμμονικός της καταστροφής. Είναι ο βασικός υπεύθυνος του brexit , ο εμπνευστής του Grexit, είναι ο πρώτος που μίλησε για τον διωγμό λαών και κρατών από την Ευρώπη. Ο διωγμός των άλλων είναι μέσα στο αίμα του.
Είναι ο άνθρωπος που χάθηκε μέσα στους αριθμούς. Καμιά ανθρώπινη φωνή, κανένας ανθρώπινος ήχος δεν τον συγκινεί. «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτούς που κλαίνε στη Μεγάλη Βρετανία. Δεν μπορούμε να τους ξαναφέρουμε πίσω», είπε.
Κλαίνε από χαρά γιατί φύγανε. Αυτό σου περνάει απ΄το νου;
Υπάρχει και το ενδεχόμενο κάποιοι λαοί να μην αντέχουν αυτή την υποδούλωση.
Οι άνθρωποι θέλουν οξυγόνο, δεν θέλουν τους Γερμανούς να μοιράζουν το οξυγόνο σε αμπούλες της μιας δόσης.
Η αλαζονεία της Γερμανίας είναι αυτή που θα την οδηγήσει στο να ξυπνήσει μια μέρα μικρή, σκοτωμένη από την ίδια της τη μεγαλομανία.
Η Ευρώπη θέλει να ησυχάσει. Θέλει να αλλάξει. Θέλει να ξαναζήσει. Δεν θέλει να βλέπει αυτές τις γελοίες καρικατούρες στην Κομισιόν να παίζουν μαζί το μεγαλύτερο έργο της ανικανότητας. Κέρδισαν οι Γερμανοί στο ποδόσφαιρο, και δεν μπορούσαν να σηκωθούν απ’ τις καρέκλες τους οι Έλληνες από τη στεναχώρια. Να κερδίσει και κάποιος άλλος. Έστω στο ποδόσφαιρο.
Η κατάσταση είναι άσχημη. Και όχι γιατί το λένε οι δημοσκοπήσεις, αλλά γιατί το λένε οι άνθρωποι στις κουβέντες τους. Οι δημοσκοπήσεις πρέπει να φέρνουν αυτά τα αποτελέσματα στα οποία να βασίζονται οι δημοσιογράφοι για να κάνουν την προπαγάνδα τους.
Γι’ αυτό άλλωστε ποτέ η Νέα Δημοκρατία δεν έχασε στις δημοσκοπήσεις. Εκλογές έχασε, δημοσκοπήσεις ποτέ. Άλλωστε υπάρχουν πολλά κόλπα για να φτιάξεις στημένες δημοσκοπήσεις. Θα μπορούσες για παράδειγμα να επιλέγεις τους ανθρώπους που θέλεις ως δείγμα σου, από τη μεγάλη δεξαμενή του «Μένουμε Ευρώπη». Μπορείς να βρεις το προφίλ τους, την ταυτότητα τους μέσα στο facebook. Υπάρχουν πολλά κόλπα όπως μου εξηγούσε κάποιος που δουλεύει σε μία από αυτές.
Ας μη σταθούμε όμως σ΄ αυτές. Ας σταθούμε στις κουβέντες του κόσμου. Τα χρήματα των σκανδάλων της μεταπολίτευσης, δεν θα πρεπε, όταν βρίσκονται, να επιστρέφονται ως μισθοί και συντάξεις. στους Έλληνες; Απ΄αυτούς δεν τα κλέψανε; Δε χρειάζονται άλλες στεναχώριες οι μεγάλοι άνθρωποι. Φτάνει πια, έλεος.
Η αυτοκτονία του Μαμιδάκη στην ηλικία των 84 χρονών, δεν πέρασε απαρατήρητη, όπως όλες οι άλλες αυτοκτονίες. Διότι αυτή είχε ονοματεπώνυμο. Δεν άντεξε τον διασυρμό ο άνθρωπος σ’ αυτή την ηλικία. Δεν γνωρίζω τον Μαμιδάκη ούτε ξέρω και πολλά για τις επιχειρήσεις τους, πέρα των όσων διάβασα. Είναι σίγουρο όμως ότι υπάρχουν και υγιείς επιχειρήσεις στη χώρα αυτή, όπως είναι σίγουρο ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο προνόμιο των φτωχών. Μου αρκεί ότι φτάνει ένας άνθρωπος 84 χρονών να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα.
Με ενδιαφέρον επίσης παρακολουθούμε τις εξελίξεις στη γνωστή αλυσίδα Μαρινόπουλος. Και εδώ φαίνεται καθαρά τι σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις και προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Θα έπρεπε να βρεθούν στο δρόμο οι δωδεκάμισι χιλιάδες εργαζόμενοι; Δεν θέλω να το φανταστώ. Να προστεθεί κι άλλη απόγνωση; Και όμως πέντε χρόνια ήταν γνωστό ότι όπου να ‘ναι θα σκάσει η ιστορία αλλά κανείς δεν πήρε μέτρα. Γιατί ξέρανε ότι θα μετατρέψουν τους εργαζόμενους τους ως ομήρους για να βρεθεί λύση. Και πρέπει να βρεθεί λύση. Ανεξάρτητα από το τι φταίει, πως δρομολογήθηκε η όλη ιστορία, ανεξάρτητα από όλα. Πρέπει να βρεθεί λύση, δεν χρειαζόμαστε άλλους ανέργους. Ούτε όμως πρέπει να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, να είσαι ιδιώτης όσο κερδίζεις και να ζητάς από το κράτος να σε βοηθήσει όταν αποτυγχάνεις.
Τι έχει να πει λοιπόν ο Κυριάκος ο προστάτης των ιδιωτικοποιήσεων, ο εκλεκτός της Siemens, ο κολλητός του Χριστοφοράκου, ο αδερφός της Ντόρας; Τι;
Ότι πάλι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από αυτούς;
Βρισκόμαστε ξανά σε σταυροδρόμι. Οι καινούριες δυνάμεις δεν μπόρεσαν να επιβάλουν τις ιδέες τους, και το παρελθόν ζητά ξανά την εξουσία για να συνεχιστεί το διεφθαρμένο έργο της μεταπολίτευσης. Χρειάζεται επανάσταση του μυαλού, αναποδογύρισμα της ιστορίας, δυναμικές ανατροπές και εθνικό στρατηγικό σχέδιο εξόδου από το παρελθόν. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ζει μέσα σ΄αυτή την σαπίλα των τελειωμένων. Περπατάς και μυρίζει σάπιο στον αέρα.
Ο Σύριζα μοιάζει αδύναμος να αντιμετωπίσει τον πόλεμο. Η διαπλοκή έχει χτίσει το Σινικό τείχος. Το βασικό όμως είναι ότι χάνει τους στρατιώτες του. Τους συνταξιούχους, τους μισθωτούς, αυτούς που ελπίσανε και πιστέψανε.
Η σαύρα ετοιμάζεται να επιστρέψει. Μαζί και η ουρά της. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν το θήραμα. Το ΚΚΕ προτιμάει ως «εχθρό» τον Κυριάκο. Αν διαλυθεί η αριστερά κάτι παραπάνω θα πάρει το ΚΚΕ.
Μαγαζάκια, μαγαζάκια, μαγαζάκια.
Θέλω να βάλω τα κλάματα όπως έκανα μικρός όταν χάθηκα στο παζάρι της Λάρισας. Όλα μου μοιάζαν ίδια. Όλοι οι πάγκοι ίδιοι, όλοι οι πολίτες ίδιοι, και όλα τα ζευγάρια που περπατούσαν νόμιζα ότι ήταν ο πατέρας μου και η μητέρα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου