"Φωκικά 2017": Η Χριστίνα Μαξούρη με τα "Δανεικά Παπούτσια" στο "Μεγάλο Καφενείο 1929"

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 20:30 Άμφισσα, "Μεγάλο Καφενείο 1929", πλ. Κεχαγιά

Είσοδος ελεύθερη

Δανεικά Παπούτσια: μία σχεδόν solo & a cappella μουσική παράσταση

Έπειτα από ένα 3ετή κύκλο sold out παραστάσεων στην Αθήνα, με εκτενή περιοδεία στην Ελλάδα και μετακλήσεις στο εξωτερικό και λίγο πριν την κυκλοφορία του πρώτου της προσωπικού δίσκου, η Χριστίνα Μαξούρη ‘φορά’ ξανά τα Δανεικά της Παπούτσια για 3 αποχαιρετιστήριες παραστάσεις στην Άμφισσα, τη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο.

'Δανείζεται' παλιές και νέες μελωδίες και τις ερμηνεύει είτε a cappella, είτε με τη συνοδεία τριών ξεχωριστών μουσικών, πλάι σε αποσπάσματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

Τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι,      Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρου Ξαρχάκου, Διονύση Σαββόπουλου, Δημήτρη Λάγιου, Άγγελου Τριανταφύλλου, George Bizet, Tomas Méndes κ.ά, συνομιλούν με κείμενα των Γιάννη Ρίτσου, Οδυσσέα Ελύτη, Μανώλη Αναγνωστάκη, Τάσου Λειβαδίτη, Μίλτου Σαχτούρη, Ντίνου Χριστιανόπουλου, Jalaluddin Rumi.

Μια παράσταση που φτιάχτηκε ακολουθώντας κυρίως συναισθηματικούς συνειρμούς, με σκοπό την κατάργηση της απόστασης μεταξύ κοινού κι ερμηνευτή.

Συντελεστές:

Επιλογή τραγουδιών & κειμένων, ερμηνεία : Χριστίνα Μαξούρη

Βιολί : Μιχάλης Βρέττας

Τσέλο : Σοφία Ευκλείδου

Τρομπόνι : Βασίλης Παναγιωτόπουλος

Ενορχηστρώσεις : Σταύρος Ρουμελιώτης

Ηχητικός σχεδιασμός : Γιάννης Παξεβάνης

Φωτιστικός σχεδιασμός : Νίκος Βλασόπουλος

Χειρισμός φωτισμών/ήχου : Γιώργος Φωτόπουλος

Video έναρξης/Φωτογραφίες : Μαρίλη Ζάρκου

Περισσότερες πληροφορίες στο www.christinamaxouri.com

Ιστορικό παράστασης :

Τα Δανεικά Παπούτσια έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής, είτε με την πιο λιτή μορφή τους, αυτή του solo & a cappella, είτε με την πιο σύνθετη, έχοντας την πολύτιμη συμβολή σημαντικών τραγουδοποιών και μουσικών.

Εκτός από την Αθήνα (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, Μουσείο Σχολικής Ζωής & Εκπαίδευσης, Playground) έχουν ‘περπατήσει’ ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό στις πόλεις : Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Δράμα, Κομοτηνή, Γιάννενα, Πρέβεζα, Γρεβενά, Κοζάνη, Καστοριά, Λάρισα, Τρίκαλα, Βόλο, Λαμία, Πάτρα, Καλαμάτα, Μυστρά, Λευκάδα, Ζάκυνθο, Ηράκλειο, Χανιά, Ρέθυμνο, Αγ. Νικόλαο, Αμοργό, Χίο, Ναύπλιο, Λονδίνο( Soas Uniniversity & The Hellenic Centre), Παρίσι (Maison d’ Europe et d’ Orient) και Μιλάνο (Piccolo Teatro).

Συμμετέχοντες των Δανεικών Παπουτσιών, έχουν υπάρξει μέχρι στιγμής, οι τραγουδοποιοί Νίκος Ξυδάκης, Φοίβος Δεληβοριάς, Απόστολος Ρίζος, Ματούλα Ζαμάνη, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και Μαρία Παπαγεωργίου, η ραδιοφωνική παραγωγός Όλγα Λασκαράτου και οι μουσικοί : Φώτης Σιώτας, Σοφία Ευκλείδου, Ηλέκτρα Μηλιάδου, Πάνος Λαμπρόπουλος, Παύλος Σπυρόπουλος, Παύλος Μελάς, Σπύρος Μπολοβίνης και Γιάννης Αδριανάκης.

Στο διάστημα των δύο ετών, έχουν φιλοξενηθεί από ερτζιανά (κρατικά/ιδιωτικά) και διαδικτυακά ραδιόφωνα, τηλεοπτικές εκπομπές, έντυπο και διαδικτυακό τύπο, σε Αθήνα και επικράτεια.

Κριτικές για την παράσταση :

Μαρία Κρύου - Αθηνόραμα (12/1/2017):

Η Χριστίνα Μαξούρη βιώνει την αισθαντικότητα της ερμηνείας και την έξαψη της επικοινωνίας με το κοινό με δύο τρόπους: ερμηνεύοντας ρόλους ή τραγουδώντας. Το αποδεικνύει με τον πιο ανεπιτήδευτο τρόπο στη σόλο περφόρμανς «Δανεικά παπούτσια» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (από 16/1).

Πριν από δύο χρόνια, στη σκηνή της Πειραιώς 260, είδαμε τη Χριστίνα Μαξούρη να κοιτάζει τον αγαπημένο της και να λιώνει από τη φλόγα της παρθενικής αγάπης στην παράσταση-εγκώμιο στον αμοιβαίο έρωτα «Αβελάρδος και Ελοΐζα» του Γιάννη Καλαβριανού. Αυτή δεν είναι η μόνη παράσταση στην οποία η Μαξούρη μας έκανε να προσέξουμε τη σεμνότητα με την οποία κινείται ή στέκεται στη σκηνή. Την έχουμε δει στον «Θείο Βάνια» του δασκάλου της Γιώργου Αρμένη, στις «Βάκχες» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, στις «Τρωάδες» του Διαγόρα Χρονόπουλου, έχει συνεργαστεί με τον Βασίλη Παπαβασιλείου, τον Κώστα Τσιάνο, τον Τάκη Βουτέρη, τη Μάρθα Φριντζήλα, υπήρξε συνδαιτυμόνας της «Γκόλφως», του σκηνικού θαύματος που έστησε πριν από λίγα χρόνια ο Νίκος Καραθάνος στο Εθνικό. κι εκεί, περισσότερο ίσως απ’ οπουδήποτε αλλού, επιβεβαιώσαμε το φωνητικό της χάρισμα.

Η Μαξούρη είναι από τις πιο αισθαντικές Ελληνίδες ερμηνεύτριες. Μπορεί να βλέπουμε όλο και συχνότερα ηθοποιούς να ανεβαίνουν σε μουσικά πάλκα και τραγουδιστές σε θεατρικές σκηνές, όμως η δική της σχέση με το τραγούδι ορίζεται ανεξάρτητα από ταμπέλες και μόδες. Είναι οργανική, σχετίζεται με τα βιώματα,τις μνήμες και τα όνειρά της. Ξεπερνάει καλλιτεχνικούς δισταγμούς ή στιλιστικούς περιορισμούς και μπαίνει, ως εξαίρετη ηθοποιός, στο πετσί του ρόλου που υπαγορεύει κάθε τραγούδι.

Ακριβώς αυτό αποδεικνύει και στα «Δανεικά παπούτσια», τη (σχεδόν) solo και a cappella μουσική παράσταση, ένα «πολύ προσωπικό project και από την άλλη ένα ψηφιδωτό του καθενός», όπως δηλώνει η ίδια. Η αγάπη και η επικοινωνία είναι τα βασικά θέματα της παράστασης, η οποία ποντάρει στην ενωτική δύναμη της μουσικής. «Δανείζεται» παλιές μελωδίες από τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι, Βασίλη Τσιτσάνη, Ελένης Καραΐνδρου, του Ζορζ Μπιζέ, του Τόμας Μέντες κ.ά. αλλά και νέες και στήνει μια συνομιλία με κείμενα των Γιάννη Ρίτσου, Οδυσσέα Ελύτη, Μανώλη Αναγνωστάκη, Τζελαλεντίν Ρουμί.

Με τη συνοδεία τριών μουσικών, η Μαξούρη βρήκε στην ένταση της μουσικής αλλά και στη ρυθμική ορμή των κειμένων τον τρόπο να φτάσουν στην καρδιά των θεατών. Το κοινό αγάπησε τα «Δανεικά παπούτσια» στην Αθήνα, την περιφέρεια, στο Λονδίνο (Soas University / The Hellenic Centre ), το Παρίσι (Maison d’ Europe et d’ Orient ), το Μιλάνο (Piccolo Teatro ) και γι’ αυτόν το λόγο τα ξαναφοράει!

Ανάμεσα στις εμφανίσεις της με τον Φοίβο Δεληβοριά και την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού της δίσκου, η Χριστίνα Μαξούρη έρχεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για επτά αποχαιρετιστήριες βραδιές.

Σταυρούλα Ματζώρου – Εφημερίδα των Συντακτών (30.11.2015) : ”Πόσο μαγευτικά μπορούν να γίνουν τα βράδια της Δευτέρας, όταν σε περιμένει μια δροσερή κοπελιά για να σου τραγουδήσει a cappella, με τη χαρισματική φωνή της, υπέροχα τραγούδια και να σου απαγγείλει στίχους σπουδαίων ποιητών!

Είναι πολλές στιγμές που θες να τραγουδήσεις κι εσύ, αλλά κουνάς μόνο τα χείλη για να μη σκεπαστεί ούτε για μια στιγμή η κελαρυστή φωνή της Χριστίνας. Είναι πράγματι συγκλονιστική στο τραγούδι του Γκαετάνο Βελόσο «Cucurrucucu Paloma». Θες να την αγκαλιάσεις όταν τινάζει το φουστανάκι της επειδή είχε καθίσει για λίγο κάτω να παίξει το μεταλλόφωνο, θες να της χαϊδέψεις το κεφάλι όταν βγάζει φωνούλες απελπισίας το μπαγλαμαδάκι της. Κάνει λάθη και τα προσπερνά με παιδιάστικη ανεμελιά, κάνει το σωστό και ντρέπεται για το χειροκρότημα. Γιατί πίσω από το αθώο, νεανικό πρόσωπο, με το ντροπαλό χαμόγελο και τα εκφραστικά μάτια, κρύβεται μία απόλυτα συνεπής και επαγγελματίας καλλιτέχνις.

Γιώργος Σαρηγιάννης – Tο Τέταρτο Κουδούνι (14.05. 2015) : Χαρισματικό πλάσμα η Χριστίνα. Συν παλλόμενες εσωτερικές χορδές - μια ερμηνευτική ευαισθησία μοναδική και μια αμεσότητα συγκινητική. Σε μια παρεΐστικη, ζεστή ατμόσφαιρα.

Αριστέα Γιάννου - MusicPaper.gr (12.2.2015) : Μια μικρή μυσταγωγία με χιούμορ ενδιάμεσα, χωρίς τίποτα βαρύ. Ένα πούπουλο που χάιδεψε τις καρδιές μας. Συμπερασματικά η μαγεία είναι κάπου εκεί δίπλα φτάνει να την αφήσεις να σε αγγίξει.

Ζωή Νικολάου - MusicCorner.gr (04.02.2015) : Κάθε τραγούδι και μια μικρή

παράσταση. Θυμίζοντάς μας την εποχή που οι ερωτευμένοι έκαναν καντάδες και οι εξεγερμένοι τραγουδούσαν στίχους.

Αστερόπη Λαζαρίδου - Βήμα (24.01.2015) : Δεν χρειάζονται και πολλά πράγματα επί σκηνής, δεν χρειάζεται καν μια φανταχτερή σκηνή που προκαλεί απόσταση και αποθέωση, όταν με το που ανοίγεις το στόμα σου και τραγουδάς είσαι ικανή να δημιουργήσεις τόσο μαγικούς τόπους. Eίναι αυτή η τόσο ιδιαίτερη χροιά της φωνής της που σου δίνει την αίσθηση ότι θα καταλήξει σε έναν αβάσταχτο λυγμό. Και όμως κρατιέται, γιατί τέτοιοι καλλιτέχνες είναι φτιαγμένοι από ανθεκτικά υλικά.

www.toradiofono.gr (13.01.2015) : Συλλεκτικές παραστάσεις από αυτές που τις νιώθεις, τις ζεις και τις κουβαλάς μέσα σου.

Σωτήρης Μπέκας - MusicPaper.gr (30.12.2013) : Το ζήτημα σε όλο αυτό το εύρος είναι πως η «οικοδέσποινα» κρίνεται και από το επίπεδο, τη λεπτομέρεια του κριτηρίου της, διότι πρότεινε μία επιλογή πολύ προσεχτικά δομημένη, τόσο ως προς το ύφος, όσο και ως προς τη δύναμη της εξιστόρησης. Άλλωστε, αυτό είναι που κατάφερε πιο πολύ από όλα να πράξει. Να διηγηθεί μία υπέροχη ιστορία με έντονο το προσωπικό στοιχείο, όπου το «δικό της», γινόταν «δικό μας».