ΚΑΤΑΛΩΝΙΑ: ώρα ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ στον ΑΓΩΝΑ απ’ τους ενεργούς και προοδευτικούς πολίτες της Ευρώπης

Διεθνώς η κοινή γνώμη παρακολουθεί πολύ τακτικά στην επικαιρότητα, εδώ και 50 μέρες, όσα συμβαίνουν σε Καταλωνία και Ισπανία. Τα Μ.Μ.Ε. στην Ευρώπη, με βάση τη στάση της κυβέρνησης της Ισπανίας, παρουσιάζουν μιαν εικόνα αναταραχής στο εσωτερικό της χώρας, στην πιο άχρωμη περίπτωση και αποσχιστικής – αυτονομιστικής – εθνικιστικής απονενοημένης κι αδιέξοδης προσπάθειας, στη συνηθέστερη έντονα χρωματισμένη από σκοπιμότητες κι επιβολή σκληρής γραμμής απ’ το Διευθυντήριο των Βρυξελών, τάση.

Και τώρα που η Καταλωνία ανεκήρυξε την Ανεξαρτησία της, οι καταλανοί αποφασισμένοι περιμένουν την απαράλλαχτη απ’ τη δικτατορία Φράνκο, άτεγκτη αντίδραση των ραχοϊκών. Η εδώ κυβέρνηση, πιεσμένη απ’ τα καλά παιδιά της άκρως φιλοευρωπαϊκής (!) αντιπολίτευσης, ψέλλισε κάτι μπερδεμένα για μονόδρομο της Ενωμένης Ευρώπης, ανέχτηκε χωρίς έμμεσο έστω σχόλιο, άλλο ένα κατόρθωμα της αυτονομημένης τρίτης συντεταγμένης, ότι μια ακτιβιστική ενέργεια στην πρεσβεία, διετάραξε τη σχέση με ξένη χώρα ! Κι εμείς, λέμε να εκφράσομε λίγες σκέψεις κι απορίες, έτσι να τις σκορπήσει ο άνεμος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης...

Ο κορυφαίος (αλλά εγκταλελειμμένος στα τωρινά βάσανά του) ιστορικός μας, έχει πη ότι οι μεγαλύτερες τομές στην Ιστορία προήλθαν απ’ το Χριστιανισμό και τα έθνη- κράτη. Απ’ τον 1^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, που γιορτάστηκαν και γιορτάζονται επέτειοί του, κι εξ Αμερικής μάλιστα διατυπωμένο, υπάρχει «το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των εθνών» και διδάσκεται στους νέους στα σχολεία, όπως κι ο Φιλελληνισμός των ευρωπαϊκών λαών, κόντρα στις αντιδραστικές – απολυταρχικές κυβερνήσεις τους τον καιρό της Ελληνικής Επανάστασης. Σήμερα θεωρείται τελειωμένη, ή πρέπει να αγνοείται, η διαδικασία διαμόρφωσης νέων εθνοτήτων; Η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, προχωρεί σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα συμφέροντα των λαών κι έχει υποκαταστήσει την κυριαρχία των κρατών – μελών της; Γίνεται ανεκτή η φίμωση (ή κατάπνιξη) της βούλησης μιας νεοπαγούς εθνότητας; Στο όνομα τίνος;

Οι διεργασίες που γίνονται στο εσωτερικό της αγωνιζόμενης – δοκιμαζόμενης Καταλωνίας, προφανώς μας διαφεύγουν. Ιστορικά ως Έλληνες κι ευρωπαίοι πολίτες γνωρίζομε για τις παλαιόθεν υφιστάμενες διαφοροποιήσεις των εθνοτήτων της ιβηρικής χερσονήσου. Ξέρομε ότι απ’ την Ελλάδα και την Ευρώπη εθελοντές πολέμησαν στον ισπανικόν εμφύλιο, υπέρ των Δημοκρατικών. Ξέρομε ότι στην εποχή του Φράνκο και το να μιλάει κάποιος καταλανικά (τη μητρική του γλώσσα! Ή βάσκικα) ήταν αιτία δίωξης και άσκησης σωματικής βίας εις βάρος του. Και πιθανολογούμε ότι στην περίοδο της Δημοκρατίας, αντί άμβλυνσης των διαφορών, εμβάθυνση της αυτονομίας – ομοσπονδιοποίησης, αναγνώριση της διαφοράς/ διαφοροποίησης, γλωσσικής, πολιτιστικής κ.λπ., κατοχύρωση παραπληρωματικά της καταλανικής ταυτότητας, του πλουραλισμού και της ισοτιμίας, εφαρμόστηκαν πολιτικές καχυποψίας, περιχαράκωσης, ισοπέδωσης κι επιβολής, ιδίως τελευταία, της κυβέρνησης Μαδρίτης. Είναι τυχαίο που κανένα μεγάλο ευρωπαϊκό τηλεοπτικό κανάλι δεν κάλεσε, ανέκρινε και στρίμωξε, αν χρειαζόταν τον Πρόεδρο Carles Puigdemont να ενημερωθεί και ν’ ακούσει και ‘‘την άλλη πλευρά’’ η πανευρωπαϊκή κοινή γνώμη;

Στην Καταλωνία που (όχι από εθνικισμό) καυχιέται, μεταξύ άλλων, και για τις ελληνικές ρίζες της, κάτι καινούργιο παλεύει να έλθει στο φως, στην Ιστορία, μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. και των αρχών του Ευρ. Συντάγματος. Και μόνον η ισπανική κυβέρνηση Ραχόι, δεν το αφήνει; Και κάτι πανευρωπαϊκώς διακυβεύεται. Αν μας έφτασαν σε μιαν ‘‘αταξική κοινωνία’’, δηλ. ‘‘Φάρμα των ζώων του 21^ου αι.’’, απ’ τον καπιταλισμό – ΠΡΟΣΟΧΗ- βγαλμένη, ή απ’ τις διεργασίες που συντελούνται στη βάση, στα κάτω κάθε απομένουσας κοινωνίας, μπορεί κάτι να προκύψει, απ’ τη συλλογική βούληση, έξω απ’ το μάντρωμα των σιδερόφραχτα κυβερνωσών ελίτ, ο καθένας ακόμη δεν εμποδίζεται να σκεφθεί: Να ενδιαφερθεί, να ψάξει να μάθει από ανένταχτους διανούμενους και να εκφράσει την αλληλεγγύη του, τελικά στους αγωνιζόμενους Καταλανούς, έστω με μια πορεία – διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας. Αλλιώς μαζί με το Ραχόι (απευκταίο) θάχουν θριαμβεύσει η συλλογική πανευρωπαϊκή Λήθη κι Απάθεια...  

Οι επίγονοι του Μιχ. Ράπτη “Πάμπλο”