Πρέσπες παράθυρο ελπίδας

Η επανεμφάνιση του Μακεδονικού την μετασοβιετική περίοδο την δεκαετία του ’90 ως υπαρξιακό ζήτημα χωρών της χερσονήσου του Αίμου έχει φυσικά αιτίες όπως και πρωταγωνιστές.

Ζητήματα παγκόσμια που φαινόταν να είχαν λυθεί ιστορικά και οριστικά, επανεμφανίστηκαν με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση με την σοβιετική κατάρρευση, την διάλυση της ΚΟΜΕΚΟΝ και του συμφώνου της Βαρσοβίας. Περιπλέχτηκαν ακόμη περισσότερο σε μορφή και περιεχόμενο καθώς νέες παγκόσμιες δυνάμεις παίρνουν μέρος στους σκληρούς γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς διεκδικώντας την μετατόπιση του κέντρου βάρους του παγκόσμιου πολιτισμού.
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η βαθιά κρίση της, βάζουν σε δοκιμασία και αμφισβήτηση παγιωμένες ιστορικά έννοιες και κατηγορίες του κοινωνικού γίγνεσθαι ακόμη από την εποχή που η ανθρωπολογική εξέλιξη μπήκε στο στάδιο του πολιτισμού. Αίφνης το έθνος-κράτος ως παράγωγο και  πυλώνας      της καπιταλιστικής αναπαραγωγής, αμφισβητείται εκ βαθέων από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τροφοδοτώντας με θεμελιακές αντιθέσεις και αντιφάσεις την ύπαρξη του, χωρίς να’ναι σε θέση να δώσει την οποιαδήποτε απάντηση στην εξέλιξη του.
Ο πολιτικός εμπειρισμός και ο ωφελιμιστικός θετικισμός της συγκυρίας από τους οποίους αντλούν το οπλοστάσιο τους η συντριπτική πλειοψηφία των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων όπου γης αλλά έχουν κυριεύσει σε σημαντικό βαθμό και τις κοινωνίες, η μόνη απάντηση που μπορούν να δώσουν είναι συντήρηση και αντίδραση. Αίμα και εξαθλίωση. Ματοκύλισμα και αφανισμός!

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν, που ο νεοελληνικός κοινωνικός σχηματισμός με ανολοκλήρωτη μάλιστα την εθνική του ταυτότητα ως σύγχρονο έθνος- κράτος βρίσκεται στην δίνη του Μακεδονικού για 25 χρόνια μέχρι σήμερα από την επανεμφάνιση του.
Όμως το γενικό δεν μπορεί να συγκαλύπτει και να συμψηφίζει ευθύνες να θολώνει την πραγματικότητα, να εμποδίζει την προοδευτική εξέλιξη να οδηγεί σε τυφλές συγκρούσεις να παράγονται ιδεολογικοπολιτικές Βαβέλ όπου συμπλέκονται χωρίς αρχές ιδεολογικοπολιτικά σύμβολα με μοναδικό στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Τσίπρα και μάλιστα με ασύμμετρες μεθόδους και διαδικασίες, με πυρκαγιές και εφόδους στην βουλή του ναζιστικού μορφώματος και των συμμάχων του.

Πρώτο ζήτημα λοιπόν είναι ποιοι συνέβαλαν πρωταγωνιστικά για την επανεμφάνιση του Μακεδονικού ως υπαρξιακού προβλήματος του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού το 1992. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον Σαμαρά υπουργό εξωτερικών, συμφώνησαν σε ιδιωτική επίσκεψη του φιλελεύθερου υπουργού εξωτερικών της Γερμανίας Γκένσερ στην Ελλάδα, τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας με την αναγνώριση από την Ε.Ε. της ανεξαρτησίας της Σλοβενίας και Κροατίας. Αντί όμως να αναλάβουν και την λύση του, αναλώθηκαν σε αλληλοκατηγορίες μέχρι την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη από τον Σαμαρά, κληρονομώντας το πρόβλημα στον λαό και την χώρα. Παράλληλα έγιναν στήριγμα του μεγαλοσέρβικου εθνικισμού και του Σέσελι για να ματαιωθεί οποιαδήποτε δυνατότητα μιας μικρότερης Γιουγκοσλαβίας όπου θα περιελάμβανε και την σημερινή Βόρεια Μακεδονία ως ομόσπονδο κρατίδιο. Έτσι η εκτίναξη των εθνικισμών ένθεν και ένθεν των συνόρων έκανε αδύνατη στο ορατό μέλλον την λύση του ζητήματος, αλλά και οδήγησε στις εκατόμβες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων των λαών της Γιουγκοσλαβίας. Αυτός είναι ο απολογισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του απολογητή του χρυσαυγίτικου πατριωτισμού Σαμαρά στη δημιουργία και την διαχείριση του Μακεδονικού.

Από κάθε άποψη λοιπόν η συμφωνία των Πρεσπών παρά τα ορισμένα στοιχεία εξευμενισμού του ελληνικού εθνικισμού δεν είναι απλά μια προοδευτική συμφωνία, είναι μια επαναστατική συμφωνία στις δοσμένες συνθήκες κυριαρχίας του εθνικισμού, του ρατσισμού, του σωβινισμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Μια συμφωνία που ο ξένος παράγοντας θα επιχειρήσει και επιχειρεί να την διαχειριστεί στα πλαίσια των σκληρών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που βάζουν σε περιδίνηση ολόκληρη την Ευρώπη.

Τον αν θα λειτουργήσει σαν παράθυρο ελπίδας στην Ευρώπη και στον κόσμο είναι ζητούμενο για τους δύο λαούς και όχι μόνο.
Τα δεδομένα στην κοινωνία είναι αισιόδοξα. Η συμφωνία ακόμη και με τα γνωστά στοιχεία των γνωστών δημοσκοπήσεων, είναι δυναμικό, κοινοβουλευτικό πλειοψηφικό ρεύμα και διεκδικεί να γίνει απόλυτο πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία.

Στο πολιτικό επίπεδο όμως δεν είναι δυστυχώς το ίδιο. Στο αντιπολιτευτικό τόξο την πολιτική ατζέντα την καθορίζει το χρυσαυγίτικο μόρφωμα και μαζί με τους συμμάχους του διεκδικεί και την πολιτική ηγεμονία στον στόχο άμεσης ανατροπής της κυβέρνησης με κάθε μέσο και κάθε τρόπο.
Παράλληλα είναι ορατή μια συνολική μετατόπιση του πολιτικού φάσματος προς τα δεξιά και τον κεντροφιλελεύθερο χώρο, πράγμα το οποίο δεν είναι υποχρεωτικά αντικειμενικό.

Ευθύνες υπάρχουν σε πολλαπλά επίπεδα που δεν είναι της ώρας.
Όμως η στάση του ΚΚΕ που αντί  μιας επαναστατικής κριτικής στήριξης της συμφωνίας για την οποία υπήρχε πλούσιος χώρος, μέχρι και τον απεγκλωβισμό των σχέσεων του νέου κράτους από την συνομολόγηση της Ελλάδας στην ένταξη του σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. ,τιμώντας έτσι τους χιλιάδες μαχητές και νεκρούς της αντίστασης και της μετέπειτα ηρωικής αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, προτίμησε να φτύσει στα λείψανα τους στον Γράμμο και το Βίτσι και να συγχρωτιστεί με τις ορδές των Μητσοτάκη- Σαμαρά.
Στην κοινοβουλευτική διαδικασία της Πέμπτης νικητής θα’ναι ο λαός και η συμφωνία των Πρεσπών, για να ανοιχτεί ένα νέο κεφάλαιο προοδευτικών αγώνων και εξελίξεων.

Μιχάλης Βασιλάκης