ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕ...

Όταν εδώ και καιρό ξεκίνησε εκείνος ο συνεχόμενος ψαλμός περί απειλής χρεοκοπίας άτακτης ή ελεγχόμενης, προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου τι στο διάολο είναι η ελεγχόμενη χρεοκοπία. Όχι σαν οικονομολόγος αλλά σαν απλός άνθρωπος. Τι θα βλέπαμε δηλαδή μπροστά μας, στη καθημερινότητά μας σε μια κατευθυνόμενη χρεοκοπία.

Σήμερα νομίζω πως όλοι έχουμε καταλάβει. Σύνταγμα κουρέλι, Βουλή σε ρόλο κομπάρσου, ατιμωρησία των κλεφτών και διασυρμός όσων αντιστέκονται, επιλεκτική δικαιοσύνη, επιλεκτική φτώχεια, λίστες γελοιότητας, παρελάσεις σιδερόφραχτες, ξένους αφέντες που αλωνίζουν τα Υπουργεία και ντόπιους, συνεργάτες ή απλά ανίκανους να πουν όχι, κράτος συμμοριών ελεγχόμενων από τοκογλύφους που ξεζουμίζει το αίμα από τους πλέον αδύνατους και ήδη πτωχευμένους πολίτες, τι άλλο είναι εκτός από

επιλεκτική χρεοκοπία...

Χρεοκοπία θεσμών, χρεοκοπία ηθικής, χρεοκοπία πολιτισμού, χρεοκοπία εθνική.  Η απειλή της υποτιθέμενης χρεοκοπίας που θα έρθει βγάζει τη γλώσσα προκλητικά στη χρεοκοπία που ήδη συμβαίνει. Της φωνάζει μέσα στη μούρη την ιστορική πλέον φράση του μεγάλου πολιτικού άνδρα "το ότι θα χρεοκοπήσουν οι Έλληνες δεν σημαίνει πως θα χρεοκοπήσει κι η Ελλάδα"

Η αφηρημένη έννοια Ελλάδα των αγορών, εκείνη των αριθμών και των παλιόχαρτων, εκείνη των λίγων παικτών που κάνουν τα πάντα για να μην χάσουν τα δισεκατομμύρια τους, στέκεται απέναντι στην Ελλάδα των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν πια εκτός από τα δεσμά τους. Η Ελλάδα των τραπεζών συναλλάσσεται γερά και κρατάει πίσω από κάγκελα την Ελλάδα των αληθινών ανθρώπων. Εκείνων που δουλεύουν, που παντρεύονται, που γεννάνε, εκείνων που αγωνίζονται να επιβιώσουν , να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να γεράσουν με αξιοπρέπεια.

Μια χώρα δεν πτωχεύει όταν αδυνατίζουν τα νομίσματα. Πτωχεύει όταν αδυνατίζει η Πολιτεία της και ο λαός της. Δεν πτωχεύει όταν ο δείκτης των αγορών είναι ψηλά ή χαμηλά, πτωχεύει όταν ο λαός της είναι απελπισμένος, χωρίς όνειρα, ταπεινωμένος κι εκβιαζόμενος. Όταν δεν υπάρχουν πια οράματα, περηφάνια, αξιοπρέπεια. Όταν σέρνεται σαν δουλικό να ζητιανεύει και να ζητάει συγνώμη σαν ένοχη πουτάνα, όταν ανοίγει τα πόδια της σαν πρόθυμη πουτάνα, όταν χρειάζεται νταβατζήδες για να ζήσει, τότε πτωχεύει....

Δυστυχώς επτωχεύσαμε. Κανονικότατα με το πιο τραγικό τρόπο. Όχι γιατί το επιλέξαμε αλλά γιατί μας το επέβαλαν. Όχι σαν λύση έσχατης ανάγκης, αλλά σαν κλωτσιά στο σώμα μας από τη μπότα των νέων αποικιοκρατών και την ασυδοσία των ντόπιων συμμοριών που καταλήστεψαν ξεδιάντροπα και τους τελευταίους πόρους επιβίωσης. Οχι γιατί πληρώνουμε τα λάθη μας, αλλά γιατί δεν υπήρξε κανένας που να σκεφτεί πως αυτή εδώ είναι μια πατρίδα που πρέπει να επιβιώσει κι όχι ένα ξέφραγο αμπέλι που ο καθένας αφοδεύει όπου γουστάρει χωρίς κανείς να τον ενοχλεί.  Κανείς δεν ονειρεύεται τη πατρίδα του πτωχευμένη. Αλλά και κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν επιθυμεί να επιβιώσει σαν σκλάβος.

Στη προσωπική μας ζωή, αμέτρητες φορές καλούμαστε να επιλέξουμε το δύσκολο αλλά αξιοπρεπή δρόμο από τον εύκολο αλλά ξεφτιλισμένο. Και πάρα πολλοί επιλέγουν το πρώτο. Να πονέσουν, να ματώσουν, να τα βγάλουν πέρα δύσκολα, να δώσουν άνισες μάχες αλλά περήφανοι. Άλλοι επιλέγουν τον άλλο δρόμο και πουλάνε τη ψυχή τους στο διάβολο. Έτσι και μια πατρίδα, μπορεί να έρθει μια στιγμή να πρέπει να επιλέξει το δρόμο της Αρετής ή της Κακίας. Όταν θα επιλέξει το δεύτερο, είναι ντε φάκτο χρεοκοπημένη.

Θα μας απειλήσουν ακόμα περισσότερο. Δεν θα σταματήσουν σε τίποτα μέχρι να φτάσουμε στο τελευταίο σκαλί ταπείνωσης και φτώχειας. Αν αυτό είναι διάσωση τότε χάρισμα σας. Και ντροπή σας.  

Δυστυχώς επτωχεύσαμε.

 Vasilliskos