ωραιότερο ενδεχομένως (για τον ίδιον, οπωσδήποτε) Ελληνα, ο οποίος θα μπορούσε να έχει κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ, την πασαρέλα ή την πίστα, αλλά αυτός προτίμησε να γίνει ο μεγαλύτερος εν ζωή Ελληνας οικονομολόγος. Είναι, φυσικά, ο Γιάννης Βαρουφάκης, κυρίες και κύριοι. Το προερχόμενο από την επίσημη ιστοσελίδα του αυτοβιογραφικό σημείωμα έχει γραφεί στην αγγλική και εγώ απλώς το μεταφράζω, φροντίζοντας να αποδίδεται κατά το δυνατόν η λογοτεχνική αξία του, καθώς ανήκει στο ιδιαίτερο genre που ονομάζεται βαρούφα.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, πίσω στην καταχνιά του 1961. Η Ελλάδα πάλευε τότε να αποτινάξει το μετεμφυλιακό πέπλο του ολοκληρωτισμού. (Σ.σ.: μα δεν είχαμε νικήσει τους κομμουνιστές το 1949;). Αλίμονο, αυτές οι ελπίδες τσακίστηκαν μετά από μια σύντομη περίοδο ελπίδας και υπόσχεσης. Ετσι, τον καιρό που ήμουν έξι ετών, τον Απρίλιο του 1967, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα μας έριξε στα βάθη μιας φρικώδους νεοναζιστικής δικτατορίας». (Σ.σ.: Βλάχικη καραδεξιά, ναι. Νεοναζιστική όμως, από πού κι ώς πού;). Η αποκατάσταση της δημοκρατίας συνέπεσε με την εφηβεία του, γεγονός σημαντικό, διότι από τις μνήμες αυτές ο ήρωάς μας άντλησε δύναμη ώστε, όπως γράφει, «να αντισταθώ στον προσηλυτισμό στους τρόπους του αγγλοσαξονικού κυνισμού στα χρόνια που ακολούθησαν».
«Οταν ήρθε η ώρα», συνεχίζει, «να αποφασίσω για τις μεταλυκειακές σπουδές μου, γύρω στο 1976, η προοπτική μιας ακόμη δικτατορίας δεν είχε εκλείψει ακόμη. Δεδομένου ότι οι σπουδαστές ήταν ο πρώτος και κύριος στόχος των στρατιωτικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι ήταν παρακινδυνευμένο για εμένα να μείνω στην Ελλάδα και να πάω εκεί στο πανεπιστήμιο. Ετσι, έφυγα το 1978 να σπουδάσω στη Βρετανία». (Σ.σ.: πολιτικός πρόσφυγας, δηλαδή, αλλά λόγω σεμνότητας δεν το διαλαλεί...).
Στη συνέχεια, μας λέει πόσο ανόητοι ήσαν οι καθηγητές του στην Αγγλία και πόσο τριτοκλασάτες οι θεωρίες τους, πώς κατευθύνθηκε στα Μαθηματικά και από εκεί έπεσε στην παγίδα των Οικονομικών, ώσπου έρχεται το τρομερό 1987! «Το ρήγμα με τη Βρετανία συνέβη το 1987, τη νύχτα της τρίτης εκλογικής νίκης της κ. Θάτσερ. Ηταν πάρα πολύ για να το αντέξω. Αμέσως άρχισα να σχεδιάζω την απόδρασή μου. Πού όμως; Η ηπειρωτική Ευρώπη ήταν τότε κλειστή στους ετερόχθονες πανεπιστημιακούς και η Ελλάδα με περίμενε με ανοικτές αγκάλες για να με κατατάξει στον στρατό της. Οχι, ευχαριστώ, είπα στον εαυτό μου. Ακόμη και ο Θατσερισμός είναι προτιμότερος».
Εδώ σταματάμε διότι φθάσαμε ήδη στο ηθικό δίδαγμα του πονήματος, που είναι το εξής: ήρωας στα λόγια, ναι· κορόιδο, όχι. Βαθιά ελληνικό! Γι’ αυτό και ελπίζω, όταν έλθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το κείμενο να διδάσκεται στα σχολεία. Να μαθαίνουν τα παιδιά τι κερδίζουν αν μπορούν να αντισταθούν στον «αγγλοσαξονικό κυνισμό»...
Το κόστος του εθελοντισμού
Και από τους «ήρωες» στα θύματα της κοινωνίας των πολιτών α λα Γκρέκα... Είναι φίλος μου, δικηγόρος και διευθύνει μία από τις μεγαλύτερες δικηγορικές εταιρείες της χώρας. Τον Σεπτέμβριο του 2009 διέπραξε ένα λάθος, τις συνέπειες του οποίου τότε δεν μπορούσε να φαντασθεί ούτε στον χειρότερο εφιάλτη του: δέχθηκε να αναλάβει πρόεδρος του Οργανισμού Παιδικών και Εφηβικών Βιβλιοθηκών (θέση άμισθη, χωρίς κανενός είδους παροχές). Ο οργανισμός ιδρύθηκε το 1993 και βασίσθηκε στη δωρεά και το όραμα της Γαλλίδας Annete Schlumberger, με τον σκοπό να διευκολύνει την πρόσβαση στο βιβλίο των παιδιών στις πιο φτωχές και υποβαθμισμένες κοινότητες της χώρας.
Προσέξτε τώρα πού έμπλεξε ο άνθρωπος. Ως το 2009 το κράτος, σύμφωνα με τον συστατικό νόμο του οργανισμού, επιχορηγούσε τη λειτουργία του. Το 2010, λόγω της κρίσης, η επιχορήγηση μειώθηκε απότομα και τον επόμενο χρόνο διεκόπη τελείως. Ο πρόεδρος του οργανισμού χρησιμοποίησε τα διαθέσιμα του οργανισμού για να καλύψει οφειλές προς το Δημόσιο και, αφού είδε ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα περαιτέρω κρατικής επιχορήγησης, συνέταξε πρόταση για την οριστική διακοπή της λειτουργίας του. Προϋπόθεση, βάσει του νόμου, ήταν να συμφωνήσει και το Δημόσιο.
Ομως το υπουργείο Παιδείας, ως εκπρόσωπος του Δημοσίου στον οργανισμό, αδιαφόρησε. Διότι αν συμφωνούσε θα έπρεπε και να πληρώσει τους οφειλόμενους μισθούς στους υπαλλήλους. («Εσείς είστε λομπίστες», είπε περιφρονητικά ένας παράγων του υπουργείου, επί υπουργοπούλας, όταν τα μέλη του Δ.Σ. προσπάθησαν να τον πείσουν να συμφωνήσει...). Τυπικά, λοιπόν, ο οργανισμός εξακολούθησε να υφίσταται, ενώ ουσιαστικά είχε παύσει να υπάρχει: οι απλήρωτοι υπάλληλοι έψαξαν για δουλειά αλλού, οι 25 βιβλιοθήκες έκλεισαν, ο πρόεδρος παραιτήθηκε στα τέλη του 2011.
Ωσπου, προ ημερών, η Ασφάλεια τηλεφώνησε στο γραφείο του, για να τον πληροφορήσει ότι έχει καταδικασθεί σε ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών (μη εξαγοράσιμη) για τη μη καταβολή εισφορών στο ΙΚΑ. Σημειωτέον, θεωρητικών εισφορών, καθώς οι μισθοί ουδέποτε κατεβλήθησαν! Εν ολίγοις, το κράτος συνέπραξε με τους ιδιώτες εφόσον η σύμπραξη το συνέφερε και, όταν έπαψε να είναι συμφέρουσα, αγνόησε τις υποχρεώσεις του και άφησε την κοινωνία των πολιτών να πληρώσει το κόστος της καλής της προαίρεσης. Μπράβο! Με τέτοιους θεσμούς και τέτοιους πολιτικούς, κοινωνία πολιτών (civil society) σε αυτή τη χώρα δεν πρόκειται να υπάρξει, παρά μόνον ως ανέκδοτο για τους κυνικούς, ως εφιάλτης για τους καλοπροαίρετους, όπως ο φίλος, και ως κενή περιεχομένου αρλούμπα στις ομιλίες των πολιτικών - και δη των «εκσυγχρονιστών». Εγώ πάντα το έλεγα: στην Ελλάδα, ποτέ μην πηγαίνεις εθελοντής σε τίποτα! Και ιδίως όταν ο σκοπός είναι καλός...
Πολύ ψηλά ο πήχυς!
Δεν ξέρω αν διαβάσατε ολόκληρο το κείμενο της «προγραμματικής συμφωνίας» των κυβερνητικών εταίρων, υποθέτω όμως ότι δεν αντέξατε - γιατί πόση δόση βενιζελικού βερμπαλισμού μπορεί να υποστεί ο φυσιολογικός άνθρωπος χωρίς να καταρρεύσει; Εγώ όμως, που δεν είμαι φυσιολογικός άνθρωπος (αυταπόδεικτο, αφού κάνω αυτή τη δουλειά...), το διάβασα και διάλεξα για εσάς τη λεπτομέρεια που νομίζω ότι μας δίνει το μέτρο της σοβαρότητας του κειμένου. Στο άρθρο 31, που αναφέρεται στη Δημόσια Διοίκηση, διατυπώνεται η δέσμευση των εταίρων να προωθήσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος, με σκοπό τη «συγκρότηση ενός κανονικού «ευρωπαϊκού κράτους» στην υπηρεσία του πολίτη», διαβάζουμε και το εξής: «Κανένας εργαζόμενος στο Δημόσιο που κάνει στοιχειωδώς (sic) τη δουλειά του δεν έχει λόγο ανησυχίας». Προσοχή: ούτε καν «στοιχειωδώς καλά», απλώς «στοιχειωδώς». Κατόπιν αυτού και προκειμένου να είμαι και χρήσιμος, θα συνιστούσα στους νεαρούς φίλους της στήλης (αν υπάρχουν) να ερευνήσουν τη δυνατότητα μετανάστευσης σε Καναδά ή Αυστραλία...
Στέφανος Κασιμάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου