Ένας έπαινος που μυρίζει δόλο

γράφει ο Βασίλης Πηλός

«Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους για όλον τον καιρό, αλλά όχι όλους για όλον τον καιρό».  Η φράση αποδίδεται στον  Αβραάμ Λίνκολν και -ανεξάρτητα αν την εκστόμισε ή όχι σε κάποιο από τους από στήθους περίφημους λόγους του-είναι σωστή. Το ζήτημα πόσος καιρός είναι «όλος ο καιρός».  Ειδικότερα, αν μιλάμε για πολιτικό χρόνο  τι άραγε σημαίνει επείγον  και τι καθυστέρηση;  Για τη κοροϊδία δεν τίθεται ζήτημα . Είτε  σφιγμένη είτε χαλαρή το  ίδιο αποτέλεσμα έχει.
 

Με αφορμή τη προγραμματισμένη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στη Γερμανίδα καγκελάριο  δεν διαπιστώθηκε μόνο  χρονική απόκλιση μεταξύ Αθήνας  και Βερολίνου αλλά επισημοποιήθηκαν και οι ασύμπτωτες τροχιές ως προς τις προσδοκίες .  Η ελληνική πλευρά ζορίζεται, πιέζεται, πνίγεται , αναζητά χαραμάδα  εισπνοής οξυγόνου,  ενώ η γερμανική χτενίζεται και καλλωπίζεται μια και το προξενιό για το σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού ολοκληρώνεται.
 

Είναι ολοφάνερο ότι  η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν έχει μπροστά της  πολυτέλεια χρόνου ώστε να διαχειριστεί με άνεση  στους αμέσως επόμενους μήνες μια σειρά από κρίσιμα θέματα.   Βλέπει μπροστά  της  το προϋπολογισμό, την διευθέτηση με τη Τρόικα του δημοσιονομικού και χρηματοδοτικού κενού, την ελληνική προεδρία στην Ε.Ε., και στριμώχνεται. Χώρια που οι διπλές εκλογές του Μάιου  και η, κατά πάσα πιθανότητα , σύναψη νέου μνημονίου επελαύνουν ορμητικά  εναντίον  της .
 

Το κακό , εν προκειμένω, είναι ότι πολιτικό της κεφάλαιο εξαντλείται μαζί με τις αντοχές  του ελληνικού λαού, η πολιτική της ισχύς εγκλωβίζεται σε  κουρασμένα και αμήχανα ψελλίσματα, ενώ η επαναβεβαιωμένη νομιμότητα  της φθίνει.  Σαφώς και αν δεν συμβεί κάποιο ατύχημα η κυβέρνηση δεν πέφτει, παρά τους εναπομείναντες  154  βουλευτές της πλειοψηφίας . Ωστόσο , μετά από τόσες αιμορραγίες , ληστρικές επιδρομές και θυσίες των πολιτών  η κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να απευθυνθεί ευθέως και πειστικά στον ισοπεδωμένο από άδικα βάρη  λαό ζητώντας του χείρα βοηθείας για να βγάλει αξιοπρεπώς το χειμώνα. Τι να του τάξει για να βάλει πλάτη, Wi-Fi και τη νέα ΝΕΡΙΤ;
 

Αναπόφευκτα , αφού δεν μπορεί να αντλήσει δύναμη από το εσωτερικό στρέφεται στο εξωτερικό για να εισπράξει καμιά μια καλή κουβέντα. Διότι τι μόνο παχιά λόγια που δεν χορταίνουν και σκέτη συμπάθεια που δεν κοστίζει μοιράζει η Μέρκελ. Ούτε φιλοδωρήματα, ούτε χειροπιαστά ρεγάλα χαρίζει.  Το πολύ να δώσει  κάνα φευγαλέο έπαινο υπό τη σταθερή υπόδειξη ότι η χώρα πρέπει να εντείνει τη προσπάθεια ώστε τε να  ανταποκριθεί στις συμφωνημένες και καταγεγραμμένες στο μνημόνιο υποχρεώσεις της . 

Πρόκειται για το δεύτερο μόνιμο στερεότυπο της Γερμανικής πλευράς,  μετά το κλισέ περί εργατικού και πειθαρχημένου Βορρά απέναντι στο σπάταλο και τεμπέλικο Νότο.
Το χειρότερο, όμως,  είναι ότι η ελληνική πλευρά δείχνει  να έχει προσκολληθεί τόσο έντονα  στη γερμανική επιρροή  και να  έχει εναποθέσει τόσο ευλαβικά εκεί τη τύχη της, ώστε  ακόμα και μια επικοινωνιακή επιτυχία της να κινδυνεύει διαρκώς να της βγει  ξινή.  Λες και δεν γνωρίζει ότι πολιτική ατζέντα στη Γερμανία διαμορφώνεται με αλλεπάλληλους τακτικισμούς για εσωτερική κατανάλωση .Όπως και εδώ, καλή ώρα.
 

Το αποτέλεσμα αναμενόμενο. Οι  προσδοκίες που καλλιεργούσε η ελληνική κυβέρνηση για κάποια  ποσοτική χαλάρωση για μετά τις γερμανικές εκλογές αποδείχθηκαν  μια τρύπα στο νερό.   Το δε θέμα του κουρέματος του χρέους έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες . Τσάμπα πήγε  το πολυδιαφημισμένο πρωτογενές μας πλεόνασμα.
 

Η αλήθεια είναι ότι  οι ανίσχυρες πολιτικές ελίτ  του τόπου ανέκαθεν συμβάδιζαν με τις εκείνες τις ηγεμονικές εθνικές δυνάμεις που έβαζαν  εκάστοτε το χέρι στη τσέπη. Ωστόσο τώρα, μέσα σε τέτοια πρωτοφανή καθίζηση , μοιάζει  μάταιο να προστρέχουν κάθε τόσο  για ένα αλλοεθνές εύγε  το οποίο θα πλασάρουν  στο πόπολο ως επικρότηση  ενός αμφίβολου σουξέ.  Δυστυχώς για τους εμπνευστές αυτού του σούρτα –φέρτα στον ξένο παράγοντα, το τρικ  των επιδοκιμαστικών «μπράβο» του  δεν πουλάει  πλέον. Και όσο η κοροϊδία συνεχίζεται, ο πολιτικός χρόνος θα μετράει ανάποδα .
 

Πόσο  μάλλον όταν σπεύδουν καμαρωτοί  σε μια χώρα που παραμελεί τη πολιτική χάριν των αριθμών, αδιαφορεί   για την ηθική ισορροπία των εκάστοτε μέτρων και επιμένει στη επιβολή μιας στραγγαλιστικής και υφεσιακής συνταγής που  διογκώνει του χρέος; Δεν διδάχθηκαν, άραγε , τόσα χρόνια ότι ο έπαινος από αυτόν που σε υπονομεύει μυρίζει δόλο;

matrix24.gr