ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ και οι ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΣΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ….

  — Η ιστορία δε γράφεται με φαφλατάδες μοιρασμένους όπου οι μισοί επιχειρούν να ερωτοτροπούν με σπουδαία και μεγαλόσχημα συμπεράσματα, και οι άλλοι μισοί επιδίδονται σε μια διαρκή προσπάθεια να τα απαξιώσουν…

  — Μόνο που αυτή την αλήθεια, δείχνουν να μη την έχουν αντιληφθεί όλοι αυτοί που σκίζουν τα ιμάτιά τους για τους αγώνες τους αδικαίωτους, γι αυτό και σε τελευταία ανάλυση τσουβαλιάζονται με όλους εκείνους που βάλθηκαν να τους περιφρονούν και να τους υποβαθμίζουν αυτούς τους αγώνες.

  — 40 χρόνια μετά και τα αιτήματα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου παραμένουν ακόμη επίκαιρα λένε οι μισοί…
  — Τα αιτήματά τους βρίσκουν σταδιακά τη δικαίωση, αντιτείνουν κάποιοι άλλοι…
  — Χολή και δηλητήριο για τους εξεγερμένους χύνουν οι απόγονοι των δολοφόνων τους αλλά οι εναπομείναντες θιασώτες των δολοφόνων…
Και φυσικά δε λείπουν και οι «τουρίστες» από τα απόνερα της ιστορίας. Βλέπε για παράδειγμα τις σημερινές δηλώσεις Τσίπρα που…
τροποποιούν αυτά τα αιτήματα, αναβαθμίζουν κάποια από αυτά, εξαφανίζουν εντελώς κάποια άλλα (όπως αυτό της εθνικής ανεξαρτησίας), προκειμένου να κόψουν στα μέτρα της προσωπικής τους ανεπάρκειας το κοστούμι του πολιτικού μασκαρά…
Και προφανώς δε λείπουν και οι καραγκιόζηδες. Εκείνοι που τόλμησαν να εξαφανίσουν ακόμη και τους τιμημένους μας νεκρούς…
  — Δε λείπουν τέλος και τα τσουτσέκια. Όλοι εκείνοι που εξαργύρωσαν τη δική τους μικρή ή μεγάλη συμμετοχή, για να εξασφαλίσουν τη θέση μιας καλά αμειβόμενης Φιλιππινέζας στο σύστημα ή μια θέση στο Πάνθεον των ακούραστων γυρολόγων, μόνο και μόνο επειδή φύτρωσαν εκεί που έχεσαν οι Ήρωες του αντιδικτατορικού αγώνα του λαού μας…
  — Κοινός τόπος όλων των παραπάνω, είναι ν αποτελούν σαπρόφυτα της ιστορίας.
Σαράντα χρόνια βυζαίνουν το νέκταρ της, και άλλα τόσα τη φτύνουν με το δηλητήριο που ξερνάνε.
  — Μόνο που σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, δεν έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να υπαγορεύσει αληθινά γεγονότα στους άθλιους που ορκίστηκαν στο διάβολο να τα αμφισβητούν.
Όπως δεν έχει και νόημα να ξαναρίξουμε το ανάθεμα στους επαγγελματίες σαλταδόρους που μόνο ως προσωπική επένδυση είδαν την όπια τους συμμετοχή σ αυτή, αφού την ηθική τους κατάντια δε την έκρυψαν από τη στιγμή που αποδέχτηκαν το ρόλο της πρόθυμης Φιλιππινέζας που δολοφόνησε το χθεσινό τους σύντροφο.
Και φυσικά δεν έχει νόημα να θυμίσουμε πόσο ξεφτιλισμένοι είναι όλοι αυτοί που τολμούν να μιλούν για δικαίωση του αίματος που χύθηκε εκείνες τις παγωμένες μέρες και νύχτες στην Αθήνα της ντροπής.
  — Έχει αξία όμως να απευθύνουμε δυο λόγια ξεκάθαρα σ όλους εκείνους που σαράντα χρόνια φωτοτυπούν το ρόλο του τιμητή, σε μια σελίδα της ιστορίας που τίποτε δεν κατάλαβαν από το μεγαλείο της.

• Ας θυμίσουμε λοιπόν σε όλους αυτούς που συνεχίζουν να τιμούν εκείνες τις ηρωικές σελίδες, πως οι πρωταγωνιστές τους τις έγραψαν, γιατί δεν έμειναν γοητευμένοι στη λαγνεία των συνθημάτων, αλλά γιατί τόλμησαν να δώσουν ζωή σ αυτά τα συνθήματα στα οδοφράγματα της Αθήνας, στις ταράτσες της Νομικής, στα σμπαραλιασμένα κάγκελα της αυλόπορτας.
• Ας θυμίσουμε σ όλους αυτούς, πως εκείνοι δεν έγραψαν ιστορία φλυαρώντας για το τάδε η το δείνα σύνθημα. Όχι γιατί δεν υπήρξαν κι αυτά. Αλλά γιατί αυτό που κυρίως υπήρξε ήταν η απόφαση της εξέγερσης. Καμιά ιστορία δε γράφεται με συνθήματα και με ανέξοδες νουθεσίες σε μια κοινωνία που καταδυναστεύεται, από τα ανδρείκελα της εξουσίας.
• Ας θυμίσουμε σ όλους αυτούς, πως αν τα αιτήματα εκείνου του αγώνα ζητούν επίμονα τη δικαίωσή τους, είναι γιατί οι κατοπινοί ηγέτες του κινήματος, πλειοδότησαν στη συνθηματολαγνεία, αλλά το σύνθημα της εξέγερσης δεν το τόλμησε κανείς.

 
Η ιστορία λοιπόν της αντίστασης ενός λαού, δε γράφεται για να εμπνέει με τα συνθήματά της φαφλατάδες, αλλά για να παραδειγματίζει τους πραγματικούς ηγέτες του κινήματος με τη φλογερή εμπειρία της.

• Το ΕΑΜ γράφτηκε γιατί τα συνθήματά του ζωντάνεψαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Και η πολιτική του δυναμική θάφτηκε γιατί η τόλμη αυτών που γοητεύονται να την επικαλούνται, εξαντλήθηκε στο να περιγράφουν με τρόπο από γλαφυρό έως μαχητικό τη γοητεία τους.
• Το Πολυτεχνείο έγραψε ιστορία, γιατί δεν έγραψε εκθέσεις ιδεών με συνθήματα. Και η δυναμική αυτής της εξέγερσης θάφτηκε γιατί κανείς δεν τόλμησε να ξαναζωντανέψει την αντίσταση στους δρόμους της παραδομένης μας πατρίδας.Θάφτηκε γιατί ακόμη και οι «αυθεντικοί» του τιμητές, 364 μέρες το χρόνο επί 40 χρόνια φλυαρούν, για να τιμήσουν το μεγαλείο του σε μια πορεία την 365η μέρα.
• Το Πολυτεχνείο έγραψε ιστορία, ζωντάνεψε το ίδιο την ιστορία, έγινε το ίδιο ιστορία, γιατί μια χούφτα άνθρωποι δεν περίμεναν τους ρεμπεσκέδες της πολιτικής αγκιτάτσιας να φλυαρολογήσουν. Αν το έκαναν αυτό, ακόμη η δικτατορία θα θριάμβευε σε όποιο κομμάτι Ελλάδας θα είχε απομείνει μετά την προδοσία της Κύπρου.
• Το Πολυτεχνείο λοιπόν αποτελεί πλέον φωτεινή σελίδα της πολιτικής ιστορίας μας, γιατί κάποιοι άνθρωποι μπήκαν μπροστά και έριξαν το σύνθημα της εξέγερσης και με αυτό ενέπνευσαν το μαχητικό κομμάτι της νεολαίας και των εργαζομένων.

  — Το Πολυτεχνείο ενσωματώθηκε στην πολιτική ιστορία του λαού μας, γιατί κάποιοι τόλμησαν αυτό που σαράντα χρόνια τώρα ουδείς τόλμησε να το επαναλάβει.
Δυστυχώς λοιπόν, ό μόνος που δικαιώθηκε από αυτή την άθλια διαδρομή αντιπαράθεσης σημαιών εδώ και σαράντα χρόνια, είναι μονάχα ο ποιητής που έλεγε για: «…περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
  — Τι είναι λοιπόν για όλους εσάς το Πολυτεχνείο???
Το καθαρτήριο του συμβιβασμού και της ατολμίας σας???
Ένα ορόσημο της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής ιστορίας που επιμένετε πεισματικά να μη βλέπετε την πεμπτουσία του μεγαλείου που εξέπεμψε και που θα έπρεπε να φωτίζει τη σύγχρονη πολιτική μας δράση???
Ο εξεγερσιακός φερετζές που όλοι σπεύδουν να τον οικειοποιηθούν, αρνούμενοι όμως να ενσωματώσουν τη ψυχή του στη δική τους ψυχή και να εμπνεύσουν τη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία???
Για κείνους που το εξαργύρωσαν, είναι το μέτρο της προσωπικής τους ξεδιαντροπιάς, του ξεπεσμού και του πολιτικού αυτοεξεφτελισμού τους. Αλλά αφού αυτό επέλεξαν, αυτό και απολαμβάνουν.
Για σας όμως που επιμένετε να ισχυρίζεστε πως το τιμάτε, τι ακριβώς συνιστά??? Μνήμη??? Καμάρι??? Άλλοθι για την ατολμία και την ανεπάρκειά σας???
Και πόσο τελικά διαφέρετε απ όλους εκείνους που επιμένουν να το ρίξουν στον Καιάδα της λήθης για να μην εμπνεύσει ποτέ τις επόμενες γενιές, εσείς που δεν το θέλετε στον Καιάδα της λήθης αλλά στο Μουσείο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, αφού ούτε κι εσείς τολμάτε να εμπνεύσετε με τα καταλυτικά του διδάγματα μια κοινωνία που αναζητά εναγωνίως εμπνευστή και βρίσκει στο δρόμο της πολιτικούς φαφλατάδες, με το δωσιλογισμό να θερίζει ζωές, αξίες, πατρίδα, όνειρα, ελπίδα και κάθε αυτονόητη προοπτική???
Σε τι διαφέρετε??? Κοιτάξτε σήμερα τον καθρέφτη και αύριο πάμε να περπατήσουμε στο δρόμο της οργής.

— του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 
 ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ