Η έκρηξη της επαιτείας στο κέντρο της Αθήνας, οι νέες κατηγορίες ζητιάνων και το αποτύπωμα του φαινομένου σε μια πόλη που υποδέχεται εκατομμύρια τουριστών. Τι δείχνουν έρευνες για τα χαρακτηριστικά και την προέλευση όσων εκλιπαρούν για κάθε είδους βοήθεια... Τον συναντά κανείς σχεδόν κάθε πρωί, τις ώρες της αιχμής, στο στενάκι – πέρασμα της Αιγινήτου, λίγα βήματα από τον σταθμό του μετρό του Μεγάρου Μουσικής. Κάθεται στην άκρη ενός πεζουλιού, θαρρείς για να δηλώσει πως στέκεται στο περιθώριο της ζωής ∙ κι έχει το χέρι τεταμένο. «Πεινάω». Βλέμμα ικετευτικό, ψάχνει τα μάτια που περνούν φευγαλέα. Φωνή μπάσα, υποβλητική, που φέρνει στον νου την αλησμόνητη χροιά του Μάνου Κατράκη.
Είναι πολλοί αυτοί που κοντοστέκονται. Τσάντες ανοίγουν για λίγα κέρματα, στόματα πιάνουν την κουβέντα. Τις προάλλες, μια ηλικιωμένη περαστική τον κέρασε τυρόπιτα από το διπλανό ταχυφαγείο.
Το πεζοδρόμιο είναι στενό, δεν χωράει βιαστικά προσπεράσματα, χρειάζεται προσοχή για να μην ακουμπήσουν φορέματα και τσάντες προσβλητικά τα γόνατά του. «Βοήθα τον παππού».
Τον «παππού», που έχει τη δύναμη να παραλύει αγνώστους, να προκαλεί δίνη συναισθημάτων, αναπάντεχα και στα καλά του καθουμένου. Να τους κάνει να θέλουν να τον πάρουν από το χέρι για να τον οδηγήσουν μακριά, κάπου όπου οι επαίτες δεν έχουν όψη κανονικού παππού, από αυτούς που περιφέρονται ξέγνοιαστοι στις παιδικές χαρές με τα εγγόνια τους, που περιμένουν στο φαρμακείο για τα χάπια «της πιέσεως» και στον φούρνο για τη φραντζόλα του χωριάτικου.
Πού πάει όταν εγκαταλείπει το πόστο του; Έχει, άραγε, δικά του παιδιά ; Ζει μόνος; Ποιά ανάγκη τον υποχρέωσε να κάθεται σε κείνο το ρημάδι το πεζούλι;
Και πόσα λεφτά να του βάλει κανείς στη χούφτα… Ποιο τίμημα μπορεί να εξαργυρώσει την ενοχή του πολίτη – θεατή της ολοένα και συμπυκνούμενης μιζέριας στις καθημερινές διαδρομές για το σπίτι ή το γραφείο;
Αποτύπωμα μιζέριας παντού
Είναι προφανές ότι ο «παππούς» ανήκει σε μια νέα κατηγορία επαιτών που τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους στην πόλη. Άνθρωποι περιποιημένοι, που απέχουν μακράν από το στερεότυπο του επαίτη, ζητούν ενίσχυση, ή καλύτερα αλληλεγγύη από τους περαστικούς.
Ίσως είναι ένας από τους 1,6 εκατομμύρια ΅Ελληνες που, σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή Μάνου Ματσαγγάνη, του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνας, ζουν σε συνθήκες «ακραίας φτώχειας».
Η επαιτεία στην Αθήνα έχει άλλωστε εκτοξευθεί συνολικά σε ασύλληπτα επίπεδα, τέτοια που δεν μπορούν να αποτυπωθούν, να χωρέσουν στα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας – της μόνης που διαθέτει τέτοια, καθώς η επαιτεία εξακολουθεί να θεωρείται παράνομη και να συνιστά δείκτη εγκληματικότητας.
Το 2016, η ΕΛ.ΑΣ. κατέγραψε 3.115 περιπτώσεις, εξιχνίασε -εντοπίζοντας τους δράστες- 2.987 υποθέσεις (καθώς κάποιες απασχόλησαν τις αρχές και στο παρελθόν), ταυτοποιώντας 1.384 Ελληνες και 1.814 αλλοδαπούς.
Η πραγματικότητα είναι απείρως σκληρότερη. Όποιος περπατάει στην πόλη, ειδικά στο κέντρο της, συναντά επαίτες σε κάθε τρίτο ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων… Στο μετρό, στα φανάρια, δίπλα σε ATM, έξω από σούπερ μάρκετ, καταμεσής στον δρόμο.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου