Χάιλ Γκέμπελς!

Τι είναι μια χώρα που γιορτάζει την εθνική της επέτειο φιμωμένη και χωρίς να μπορεί να μιλήσει για την αλήθεια της;

Τι είναι μια χώρα που γιορτάζει τις νίκες της ηττημένη, καθημαγμένη, ντροπιασμένη, πτωχευμένη, καταπτοημένη;

Τι είναι μια χώρα που καταντά, ακριβώς την ημέρα της επετείου της νίκης της, να βλέπει την εθνική της κυριαρχία να καταργείται και να τίθεται υπό την επιτροπεία αυτών που κάποτε αψήφησε – με το αντάρτικο στα βουνά, με το αντάρτικο στις πόλεις, στα κολαστήρια της Μέρλιν, στα μαρτυρικά χωριά της, με τη σιωπηλή και αόρατη στρατιά της που μεγαλούργησε στη συλλογή πληροφοριών και στα σαμποτάζ;

Δυστυχώς, την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι: Είναι μια χώρα άθλιων πολιτευτάκηδων, επιγόνων των δοσιλόγων και των άκαπνων, που κυριάρχησαν στην πολιτική της ζωή και συστηματικά, με σχέδιο, την οδήγησαν – οι ασυνείδητοι – στην καταστροφή.

Η σημερινή «σιωπηλή στρατιά» της πατρίδας, οι απόγονοι της ηρωικής νεολαίας του 1940 και της Αντίστασης, παρελαύνει αυτές τις μέρες αποστρέφοντας το βλέμμα από τις εξέδρες των επισήμων (λέμε τώρα) που έμειναν χωρίς «επισήμους», αφού αυτοί απέδρασαν και αποδέχθηκαν ότι δεν έχουν δικαίωμα να γιορτάζουν μαζί με τον λαό.

Θριαμβολογούν πάλι αυτές τις μέρες. Αλλά καθισμένοι στα γραφεία τους, προφυλαγμένοι σε αίθουσες συνεντεύξεων Τύπου, μέσα σε κλοιό αστυνομικών.

Το γεγονός ότι έχουν υποστεί την μεγαλύτερη ταπείνωση - που δεν είναι ούτε το Μνημόνιο, ούτε οι αποφάσεις της 25ης Μαρτίου (άλλη επέτειος αυτή), ούτε εκείνες της 21ης Ιουλίου (άλλος μήνας επετείων κι’ αυτός), ούτε εκείνες της 27ης Οκτωβρίου, αλλά ο αποκλεισμός τους από τον εορτασμό του Έπους - ούτε που τους αγγίζει.

Όλα μπορεί να τα αντέξει ένας πατριώτης. Αλλά να σε αποκαλούν προδότη την ημέρα της Νίκης; Να μην μπορείς να γιορτάσεις μαζί με τον λαό που σε εκλέγει; Να στέκεις μπροστά σε μια νεολαία που επιδεικτικά στρέφει την κεφαλή προς την αντίθετη πλευρά, ενώ μέχρι πριν έναν χρόνο σε χαιρετούσε τιμητικά;

Αν το δέχεσαι αυτό, σημαίνει ότι το αξίζεις. Κανείς δεν αντέχει τέτοια περιφρόνηση αν πιστεύει πως έχει δίκιο, πως έχει πράξει το καθήκον του απέναντι στο λαό και στη χώρα.

Πώς το αντέχουν; Μα επειδή έχουν από καιρό αντικαταστήσει το σύνθημα «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», με το άλλο, το προσφιλές τους: «Η προπαγάνδα ποτέ δεν πεθαίνει»!

Πώς να τους νοιάξει η επιτήρηση που –σωστά, τέτοιοι που είναι – τους επιβλήθηκε, όταν έχουν αποδειχθεί οι πιο ικανοί και πιο άξιοι συνεχιστές του Γκέμπελς, υπουργού Προπαγάνδας και Δημόσιας Διαφώτισης της ναζιστικής Γερμανίας;

Ως γνωστόν, ο Γκέμπελς, συνήθιζε να λέει πως «δεν λέμε κάτι για να το πούμε, αλλά για να επιτύχουμε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα».

Και αυτό κάνουν στην Ελλάδα, 71 χρόνια μετά τη νίκη επί του φασισμού και τους ηρωικούς αγώνες κατά του Ναζισμού, οι άξιοι συνεχιστές του αρχιπροπαγανδιστή του Χίτλερ.

Ο κ. Παπανδρέου δεν δίστασε να πει πως «αυτή είναι η πιο ιστορική απόφαση από όσες έχουν ληφθεί μέχρι τώρα» - είχε αποκαλέσει και τις άλλες «ιστορικές» και αποδείχθηκαν κουρελόχαρτα, οπότε μπορούμε να φανταστούμε τι θα αποδειχθεί «η πιο ιστορική».

Όταν τολμάς να προφέρεις αυτή τη φράση τις ημέρες που η πατρίδα σου γιορτάζει πράγματι τις πιο ιστορικές στιγμές της, τότε σημαίνει πως το ψέμα σε έχει κυριεύσει και δεν έχεις συναίσθηση του τι λες.

Δεν δίστασε επίσης να πει πως απηλλάγη ο λαός από ένα «ιστορικό βάρος».

Όταν τολμάς, ακριβώς τις ημέρες που το βάρος της Ιστορίας γίνεται ακόμη πιο αισθητό στους ώμους του λαού (σου – λέμε τώρα) να αποκαλείς «ιστορικό βάρος» το άχθος ενός χρέους που προκλήθηκε από κλεψιές και κακοδιαχείριση, τότε απλώς δείχνεις το μέγεθος της ανελλήνιστης παρουσίας σου στον δημόσιο βίο.

Είπε ακόμη ο κ. Παπανδρέου πως (με τις αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου) «κλείνουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν»!

Όταν αυτό το λες την ημέρα μιας επετείου «που δώσαμε ακόμη μια φορά εξετάσεις μπροστά στο Θεό και μπροστά στους ανθρώπους, δείξαμε την ταυτότητά μας την Eθνική και βρέθηκε εν τάξει», τότε δεν είσαι σε θέση να αντιληφθείς πως οι λογαριασμοί με το παρελθόν όχι μόνο δεν έκλεισαν, αλλά τώρα ανοίγουν.

Κι’ όταν η εξουσιομανία σου είναι τόσο μεγάλη που ομολογείς την ανικανότητά σου, δέχεσαι την επιτροπεία (διότι πιστεύεις ότι την αξίζεις και έτσι είναι) και την ξεπερνάς λέγοντας ξεδιάντροπα πως είναι καλύτερα να τους έχεις πάνω από το κεφάλι σου «για να μπει τέλος σε αυτό το σόου που γίνεται κάθε τρεις μήνες», απλώς παραδέχεσαι ότι δεν είσαι σε θέση να κάνεις τίποτε.

Και όταν μετά δίνεις τη σκυτάλη στον υπουργό των Οικονομικών, για να παραδεχθεί κι’ αυτός την ανικανότητα του ίδιου και όλης της κυβέρνησης, λέγοντας πως η παρουσία των ελεγκτών πρέπει να είναι συνεχής «για να μη δημιουργούνται επικοινωνιακά προβλήματα και το έργο να γίνεται ταχύτερα», τότε δεν υπάρχει άλλο σκαλοπάτι να κατεβείς στην κλίμακα του ψεύδους και της διαστροφής.

Αλλά, κατά μια ελπιδοφόρα σύμπτωση - πώς παίζει αλήθεια τα παιχνίδια της η Ιστορία! – ήταν 27 Οκτωβρίου του 1960, όταν ο Στρατής Μυριβήλης εκφωνούσε τον πανηγυρικό της ημέρας στην Ακαδημία Αθηνών, λέγοντας:

«Mεγάλη είναι η ζωή των λαών. Δεν μετριέται με τα χρόνια, όπως η ζωή των ατόμων. Mε τους αιώνες μετριέται, όπως η ζωή της Γης. Λοιπόν, εκεί που πορεύεται την καθημερινή του χαμοζωή ο λαός, απορροφημένος από τις έγνοιες της βιοπάλης, γλεντοκόπος από τη χαρά της νιότης ή σκυθρωπός από τον αγώνα της άχαρης δουλειάς, διχασμένος από τα πάθη και τα ιδιωτικά συμφέροντα, ακούει άξαφνα την ιερή καμπάνα της Φυλής να βαρά συναγερμό. Aυτιάζεται. Σταματά μεσοστρατίς και υψώνει με χτυποκάρδι τα μάτια προς την υψηλότατη κορφή. H καρδιά γιομίζει αναγάλλια, τα μάτια βουρκώνουν. Bλέπουμε στην κορφή ν' ανεμίζει χαιρετιστικά η μεγάλη σημαία του Γένους. Tη γνωρίζουμε τούτη τη σημαία. Tην έχουμε δει να τρικυμίζεται μέσα στους κύκλους του χρόνου. Tην είδαμε με τα μάτια των προγόνων, που έχουν πεθάνει πριν από πολλά χρόνια. Tην έχουμε στήσει εκεί ψηλά με τα ματωμένα μας χέρια. Aπό τούτη την κορυφογραμμή της 28ης του Oχτώβρη, μπορούμε ν' αγναντέψουμε την πορεία της Φυλής μας. Έρχεται μια μέρα στη ζωή των Eθνών, που οι αιώνες ελέγχουν τα χαρτιά της ιστορικής των ταυτότητας. Tέτοια μέρα για την Eλλάδα είναι η μέρα της Σαλαμίνας, η μέρα του Mαραθώνα, η μέρα του τελευταίου Kωνσταντίνου, η μέρα της 25ης Mαρτίου. Tέτοια είναι και η μέρα της 28ης του Oχτώβρη. Aυτή τη μέρα δώσαμε ακόμη μια φορά εξετάσεις μπροστά στο Θεό και μπροστά στους ανθρώπους. Δείξαμε την ταυτότητά μας την Eθνική και βρέθηκε εν τάξει».

Δυστυχώς για τους Γκέμπελς, αυτές τις μέρες χτυπάει και πάλι η καμπάνα της Φυλής!

 Σοφία Βούλτεψη