ΠΟΛΙΤΕΣ στο Προσκήνιο: ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΦΥΓΑΜΕ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ.

Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΣΚΟΠΟ Να αποτρέψουμε το ξεπούλημα του μέλλοντος του τόπου.

Να αποτρέψουμε το ξεπούλημα της μαρίνας Ιτέας.

  Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες

  Πριν λίγες ημέρες παραβρεθήκαμε στο συμβούλιο επικρατείας, όπου συζητήθηκε η προσφυγή μας κατά του ξεπουλήματος του τουριστικού λιμένος Ιτέας και του παραλιακού μετώπου που αντιστοιχεί σ’ αυτό.

  Πολλοί ίσως αναρωτηθούν: Για ποιο λόγο δεν συμφωνούμε με την ιδιωτικοποίηση και την έλευση ενός ιδιώτη;

  Ο ιδιώτης, σύμφωνα με τα επιχειρήματα αιρετών και αρρήτων, κυβερνητικών και ακυβέρνητων, θα…δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα…αναδείξει την περιοχή, θα…επενδύσει, θα…σώσει τον νομό, ΘΑ! Θα! Θα!  Παρόμοια άλλοι θα αναρωτηθούν…  Τι είναι εκείνο για το οποίο παραμένουμε «κολλημένοι» στο δημόσιο όταν τόσα χρόνια…, τόσα εκατομμύρια πεταμένα..., σένα ημιτελές έργο..., χωρίς προοπτικές αξιοποίησης…, χωρίς έσοδα αλλά με υπαλλήλους…, με προέδρους αντιπροέδρους και συμβούλια λιμενικού ταμείου…; Οι πιο επιθετικοί θα δώσουν την απάντηση που συνήθως μόνιμα αυτοί την έκαναν πράξη. Να αρπάζουν και αυτοί θέσεις και απολαβές!!!

  Χωρίς απόλυτες αλήθειες θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την απάντηση μας. Ξέρουμε την δυσκολία. Γίνεται δε ακόμη δυσκολότερη από την πορεία του ιδιωτικού, την συνύπαρξή του με το δημόσιο,  το ρόλο του Δημόσιου  στην Ελλάδα. Γίνεται ακόμη πιο σύνθετη αν αναλογιστούμε τις συνθήκες, δηλαδή τα μνημόνια, τους εφαρμοστικούς, την τρόικα, κάτω από τις οποίες έχουμε αυτή την εξέλιξη.

  Θα προσπαθήσουμε λοιπόν χωρίς δογματισμούς να ξεδιπλώσουμε τα επιχειρήματα, ανοικτοί σε κάθε καλόπιστη κριτική και αντίθετη κρίση και άποψη.

  Κατ’ αρχή, οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένα έργο σε πολλές πράξεις. Μια «συνεχής» παράσταση, η οποία με τα μνημόνια και το λεγόμενο ΤΑΙΠΕΔ (ταμείο αξιοποίησης ιδιωτικής περιουσίας δημοσίου) παίρνει πλέον την τελική και πιο επικίνδυνη μορφή της. Όλα αυτά στο πλαίσιο ενός τροϊκανού και κυβερνητικού σχεδίου εκποίησης, τόσο της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής περιουσίας του κράτους.

  Μερικά ιστορικά στοιχεία

  Το έτος σταθμός 1989, δεν σηματοδοτεί μόνο την πτώση του Σοβιετικού μπλοκ, αλλά και την αλλαγή πολιτικής του αντίθετου στρατοπέδου. Το «τέλος της ιστορίας» επιτάσσει άλλους χειρισμούς και αχαλίνωτους εξτρεμισμούς. 

   Η ονομαζόμενη συναίνεση της Ουάσιγκτον το ίδιο έτος, αποφάσισε τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις σε χώρες με προβλήματα χρέους, στοχεύοντας στην κατακρεούργηση των χωρών αυτών, της δημόσιας και της ιδιωτικής τους περιουσίας. Αρχικά της λατινικής Αμερικής, στη συνέχεια της Αφρικής, σήμερα της Ν.Α Ευρώπης , με παντοτινό όχημα το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, του ΠΟΕ (παγκόσμιος οργανισμός εμπορίου) βοηθούντος.  Η Ελλάδα ανοίγει το 2010 την «κερκόπορτα» των μνημονιακών πολιτικών, φέρνοντας το ΔΝΤ δίπλα στην ΕΚΤ εντός της ΕΕ.  Έτσι, οι πολιτικές που διαμορφώθηκαν για Λατινική Αμερική και Αφρική, εισάγονται μέσω μιας συντονισμένης και διαχεόμενης λιτότητας αρχικά στο νότο, αλλά πρακτικά στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Ο νεοφιλελευθερισμός θριαμβεύει.

   Ωστόσο, η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας δε γεννήθηκε με το νεοφιλελευθερισμό: Προϋπήρχε. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την άλλη όψη της πολιτικής των κρατικοποιήσεων, ανάλογα με τις κάθε φορά ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων ήταν ανέκαθεν η πολιτική των πιο ισχυρών και αντιδραστικών τμημάτων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

   Στην Ευρώπη του μεσοπόλεμου τα δύο βασικά φασιστικά κράτη τάχθηκαν με αποφασιστικότητα υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων.

   Στην Ιταλία ο Μουσολίνι υποστήριζε: «Πιστεύω ότι το κράτος πρέπει ν’  απαρνηθεί τις οικονομικές του λειτουργίες, ιδιαίτερα αυτές που συνεπιτελούνται μέσω μονοπωλίων, γιατί το κράτος είναι ανίκανο πάνω σε τέτοια ζητήματα…»

   Στην Γερμανία η κυβερνητική εξουσία παραδόθηκε στους ναζί από τα συντηρητικά πολιτικά κόμματα και το μεγάλο κεφάλαιο στις 31.1.1933. Δώδεκα μόλις μέρες αργότερα διακήρυτταν: «Θα τεθεί τέλος σε όλες τις προσπάθειες εθνικοποιήσεων των τελευταίων ετών. Οι κρατικές επιχειρήσεις θα μετασχηματιστούν και πάλι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.»  

   Η Χιλή του Πινοτσέτ άλλο ένα παράδειγμα πιο πρόσφατο.

   Στην Ελλάδα σήμερα, έχοντας διασφαλίσει την πρόθυμη εθελόδουλη τρικομματική κυβέρνηση, παίζεται το ίδιο έργο. Εξασφαλίζοντας μάλιστα οπισθοφύλακες- τρομοκράτες της λαϊκής αντίδρασης όπως την «αντιμνημονιακή» κατά τα άλλα Χρυσή Αυγή. Που όταν ήρθε στη Βουλή η πρώτη συγκεκριμένη υπόθεση ιδιωτικοποίησης δημόσιας επιχείρησης που πουλάει το ΤΑΙΠΕΔ, αυτή της ΕΥΑΘ ΑΕ, ( εταιρεία διανομής του νερού στη Θεσσαλονίκη), οι εκπρόσωποί της δεν παρουσιάστηκαν καθόλου στη συνεδρίαση της Επιτροπής. Στο ξεπούλημα αντί πινακίου φακής της Αγροτικής επίσης, αλλά και στην Χαλκιδική στηρίζουν πολιτικά τους Καναδούς αποικιοκράτες « επενδυτές».

   Στην Ελλάδα οι ιδιωτικοποιήσεις  ξεκίνησαν την 10ετία του 90 και ουσιαστικά μέχρι  το 2006, ξεπουλήθηκε το μεγαλύτερο μέρος των κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων. Τότε βέβαια πουλούσαν για να πιάσουν τους στόχους εισόδου στο ευρώ και την ζώνη του, σαν ισχυροί εταίροι. Τώρα είναι προαπαιτούμενο από την τρόικα για τις δόσεις των δανειακών συμβάσεων των μνημονίων.  Προετοιμάζοντας το έδαφος των ιδιωτικοποιήσεων, αφενός αύξαναν υπέρμετρα τα τιμολόγια ώστε οι επιχειρήσεις να γίνουν ελκυστικές στους αγοραστές και αντιπαθείς στους πολίτες σαν δημόσιοι φορείς, αφετέρου προχωρούσαν σε πλήρη εκμαυλισμό του υπηρετούντος προσωπικού, μέσα από την δημιουργία 100ντάδων διευθυντικών θέσεων, γκόλντεν μπόυς και έξτρα αμοιβών με πριμ.  Η διαφθορά στο μάνατζμεντ δενόταν με τις προμήθειες αλλά κύρια με την κατεύθυνση εφαρμογής τεχνολογίας, αφού έτσι δέσμευαν την πώληση της επιχείρησης σε συγκεκριμένα συμφέροντα. (Ζημενς – ΟΤΕ – Γερμανικός τηλεπ.)

  Το ζήσαμε στον ΟΤΕ, όπου  εκτός των παραπάνω η τηλεφωνική μονάδα αυξήθηκε πάνω από 100% και το πάγιο πάνω από 300%.  Το ζούμε τώρα με την ΔΕΗ με  τα τιμολόγια της αλλά και την παραχώρηση στους γερμανούς τεχνολογίας για κατασκευή εργοστασίου …κτλ

   Μόνο αυτά τα λίγα; Αυτά που από την πρώτη ματιά δεν φαίνονται, είναι πολύ χειρότερα. Εκμαύλισαν το συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να μην έχει το ηθικό σθένος να αντισταθεί, έσυραν τον λαό στην παγίδα του χρηματιστηρίου με τη δήθεν λαϊκή μετοχή  και με τις αναγκαστικές εθελούσιες εξόδους, αποτελείωσαν το συνταξιοδοτικό.

  ΟΛΑ ΜΕ ΣΧΕΔΙΟ και ο κόσμος κολλημένος στην τηλεόραση, έβλεπε με τα γυαλιά του κάθε κ. Πρετεντέρη την δική του μοίρα.

  Δεν είναι όμως μόνο η αύξηση των τιμολογίων και όλα τα παραπάνω, αποκλειστικά προνόμια των ιδιωτικοποιήσεων, το πολύ χειρότερο που διαφεύγει απ’ όλους είναι η δραματική χειροτέρευση- επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Οι ιδιωτικοποιήσεις ΠΑΝΤΟΥ συνοδεύτηκαν από δραματική χειροτέρευση της εργασιακής και ασφαλιστικής σχέσης, και του κοινωνικού κράτους.

  Η συνταγή είναι η πτώση των ημερομισθίων και ταυτόχρονα η γιγάντωση των απολαβών  μιας κάστας διευθυντικών στελεχών. Η γαρνιτούρα είναι μια εκτεταμένη «νόμιμη» διαφθορά, «νόμιμη» φοροαποφυγή και μεταφορά μέσω περίπλοκων και σύνθετων χρηματοοικονομικών προϊόντων του πλούτου.

  Ο πλούτος που παράγεται, άρα και ανήκει σε μια χώρα, μεταφέρεται σε τράπεζες και ιδρύματα φορολογικών παραδείσων, που στην πραγματικότητα είναι η νόμιμη έκφραση της παράνομης δραστηριότητας των κυρίαρχων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων .

  -Η πολιτική αυτή λοιπόν δεν συνδέεται  μόνο με την εξυπηρέτηση του χρέους και των δόσεων. Απλά τα χρησιμοποιεί.

  - Η πολιτική αυτή συνδέεται με μια γενικότερη μετάλλαξη του οικονομικού και κοινωνικού υποδείγματος.

  Συνδέεται με το νεοαποικιακό καθεστώς που επιβάλλουν  τα κράτη με ισχυρό τραπεζικό σύστημα, προκειμένου λεηλατώντας άλλα ασθενέστερα, να σταθεροποιήσουν την κερδοφορία τους.

  Δεν είναι λοιπόν κυρίως το κράτος χρεώστης ( βλ. Ελλάδα), που ψάχνει αγοραστές  να πουλήσει την περιουσία του, για να εκπληρώσει τις δανειακές του υποχρεώσεις για λόγους δημοσιονομικής εξυγίανσης. Κυρίως είναι το μεγάλο κεφάλαιο αυτό που πιέζει - είτε αμιγώς ιδιωτικό είτε διεισδύοντας μέσα από κρατικές επιχειρήσεις  ξένων χωρών (π.χ. SIEMENS, Deutsche Telekom, Cosco, Gazprom, κράτος του Κατάρ, Γαλλικοί και Γερμανικοί κρατικοί σιδηρόδρομοι κ.λπ.) - για την αγορά των ελληνικών κρατικών επιχειρήσεων και των «φιλέτων» δημόσιας γης.

   Ιδιαίτερα ως αναφορά την χώρα μας, είναι κυρίως το γερμανικό κεφάλαιο σε συνεργασία όπου είναι αδύνατον να το αποφύγει, με τούρκικα συμφέροντα αλλά και Αμερικάνικα, διαμέσου και του κράτους του Ισραήλ (δες Κύπρος). (η Τουρκία σαφώς αναβαθμίζεται σαν περιφερειακή δύναμη σε συνεργασία με Ισραήλ υπό την σκέπη ΗΠΑ).  

   Για να πετύχουν γρήγορα αποτελέσματα έκαναν λοιπόν το ΤΑΙΠΕΔ.

   Το ΤΑΙΠΕΔ δεν αξιοποιεί τίποτα, δε δίνει αντισταθμιστικά οφέλη, δε συζητάει και δεν παίρνει υπόψη του τη γνώμη και τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών. Το ΤΑΙΠΕΔ πουλάει – και μέσα σε 10 μέρες το «τίμημα», απ’  ότι έχει πουλήσει, πρέπει να έχει κατατεθεί στον ειδικό λογαριασμό των δανειστών στην Τράπεζα της Ελλάδας για το χρέος.

   Ό,τι συζητιέται στις  συνεδριάσεις του ΤΑΙΠΕΔ, αποτελεί απόρρητο για τον ελληνικό λαό και για τους Έλληνες βουλευτές για 10 χρόνια. Μέσω της λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ, οι δανειστές αποκτούν τον πλήρη κατάλογο και περιγραφή στοιχείων ενεργητικού, όλων των επιχειρήσεων του Δημοσίου.

   Στο ΤΑΙΠΕΔ, άρα στους δανειστές, ανήκουν και όλα τα δικαιώματα και όσων δεν υπάρχουν ακόμα ως δημόσια περιουσία, αλλά μόνο ως μελλοντική πιθανότητα, κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ορυκτά κλπ.

   Με  νόμους και άρθρα, κομμένους στα μέτρα των αγοραστών καθορίζουν την πορεία των πραγμάτων. Έχουν σαν συμβούλους δικηγορικά γραφεία – κουκουλοφόρους – τους πληρώνουν πλουσιοπάροχα και αν διαφωνήσει κάποιος σύμβουλος τον εκπαραθυρώνουν πάραυτα. Έτσι σε άρθρο νόμου, που αφορά τη γη, θεσμοποιούνται μεθοδολογίες καθαρά αποικιακού τύπου.

   Παραχωρείται  αποκλειστική χρήση αιγιαλού μέχρι 99 χρόνια, που μπορεί να μεγεθυνθεί μέσω προσχώσεων και με επαναπροσδιορισμό της ακτογραμμής!!!

   Για πρώτη φορά προβλέπεται η δυνατότητα παραχώρησης παρόχθιας ζώνης σε λίμνες και ποτάμια.

   Θεσμοθετείται η απαλλοτρίωση για τον ιδιώτη «επενδυτή», εφόσον εκείνος το επιθυμεί, ζωνών ευρύτερων από τη ζώνη της επένδυσης, ακόμα και ιδιωτικών εκτάσεων.

   Εισάγεται και επιτρέπεται για πρώτη φορά, η ιδιωτική χωροταξία.

   Ο «επενδυτής» πρώτα αγοράζει τη δημόσια γη, ή αποκτά  «δικαίωμα επιφάνειας» για 99 χρόνια με δικαιώματα κυριότητας, αλλά με φορολογικό καθεστώς επικαρπίας.  Στην συνέχεια οι χρήσεις γης καθορίζονται με βάση πολεοδομική μελέτη του επενδυτή, χωρίς υποχρέωση εισφοράς σε γη και χρήμα! Δηλαδή η ισχύ το χουντικού μεταλλευτικού κώδικα επαυξάνεται, γινόμενη πρότυπο για κάθε «επένδυση» σε γη. Κατάληξη για την δημόσια περιουσία κτιριακή και εδαφική θα είναι μάλλον η τιτλοποίηση της με ότι αυτό συνεπάγεται.

   Ειδικά όμως τα λιμάνια και τα αεροδρόμια δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σαν οποιανδήποτε έκταση. Είναι χώροι και περιοχές  ευαίσθητες για την ασφάλεια της πατρίδας. Δυστυχώς δεν σταματάνε πουθενά, δεν τους ενδιαφέρουν ούτε οι συνθήκες εξασφάλισης της εδαφικής ακεραιότητας .

   Τα συμφέροντα του «επενδυτή» κατισχύουν ως «εθνικό συμφέρον», έναντι οποιουδήποτε άλλου σχεδιασμού ή δημόσιου ή ιδιωτικού συμφέροντος!   

   Τα σχέδια των δανειστών, που καλείται να υλοποιήσει η Τρικομματική Κυβέρνηση, δεν αφήνουν κυριολεκτικά τίποτα στο δημόσιο χωρίς βάναυση κακοποίηση. Και, ταυτόχρονα, ούτε ψίχουλο από το δημόσιο πλούτο να πέσει κάτω απ’  το τραπέζι και να μείνει στη χώρα. Αν υλοποιηθούν, θα σημάνουν την ολοκληρωτική απογύμνωση της Ελλάδας  από κάθε μέσο κι εργαλείο ανάπτυξης, αν πάρουμε υπόψη ότι μεταξύ 2016 και 2020 προβλέπεται να πουληθούν και το 90%+ των μετοχών των κρατικών, πλέον, τραπεζών, αντί στόχου 12 δις €.

   Πραγματική ληστεία σε έναν λαό,  όταν μόνο για την πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών  δόθηκαν  50 δις και συνολικά οι τράπεζες από το 2008 «κατάπιαν» με μορφή εγγυήσεων και μετρητών 240 δις – ένα ολόκληρο ΑΕΠ πριν την κρίση και την ύφεση της πολιτικής των Μνημονίων.!!!        

   Με την  δραστική μείωση της ικανότητας οικονομικής παρέμβασης και στρατηγικού σχεδιασμού του κράτους, σε συνδυασμό με την πολιτική για τις τράπεζες, επιχειρείται ταυτόχρονα  ν’ ακρωτηριαστεί η ικανότητα μιας αυριανής δημοκρατικής κυβέρνησης, να περιοριστούν οι δυνατότητές της.

   Η οποία δεν θα δεσμεύεται  από τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο, με στόχους να ανακόψει την πορεία καταστροφής της χώρας και να σχεδιάσει μια παραγωγική ανασυγκρότηση με μέγιστη κοινωνική ανταποδοτικότητα.

   Όσο αυτά τα τροΐκανά  σχέδια δεν αντιμετωπίζονται, τόσο η χώρα χάνει κάθε συγκριτικό και απόλυτο πλεονέκτημα και υποβαθμίζεται – εξοβελίζεται, στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.

   Ο αγώνας κατά των ιδιωτικοποιήσεων, δεν είναι ένας αγώνας οπισθοφυλακής, για τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων.

   Είναι ένας αγώνας διατήρησης και δημιουργίας προϋποθέσεων  για ένα διαφορετικό μέλλον. Για να αξιοποιήσουμε  τα εργαλεία, τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες που θα δίνει στους πολίτες, ένα άλλο οικονομικό και κοινωνικό υπόδειγμα, με τον άνθρωπο σε πρώτο ρόλο.

 Για αναστροφή της καταστροφικής πορείας .

   ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ?  Μόνο αν κερδηθεί ο πολίτης, ειδικά αυτός που σήμερα πλήττεται περισσότερο από την κρίση, έχουμε περιθώρια επιτυχίας.

  Ίσως ένας άνεργος να αναρωτηθεί:  είτε δημόσια είτε ιδιωτική η μαρίνα, εγώ βάρκα δεν έχω. Είτε δημόσια είτε ιδιωτική η ΔΕΗ, εγώ το ρεύμα αδυνατώ να το πληρώσω…είτε δημόσιο είτε ιδιωτικό το σύστημα συγκοινωνιών, εγώ δεν μπορώ ούτε εισιτήριο να κόψω. Άλλωστε τι συζητάμε;  Με δημόσιο σύστημα φαλίραμε, το ιδιωτικό θα μας πειράξει τώρα;.

  Οι ερωτήσεις είναι προφανείς.

  Επειδή λοιπόν ο πολίτης ζει σήμερα, θα παλέψει για το σήμερα. Σήμερα λοιπόν επιβάλλεται να δώσουμε το διαφορετικό όραμα που θα είναι πραγματοποιήσιμο και πιστευτό.

  Οι πολιτικές συλλογικότητες που αναφέρονται στην δημοκρατία και στον αντιμνημονιακό λόγο, να ορίσουν τώρα το όραμα του κοινωνικού στάτους στο δημόσιο. Να δεσμευτούν ότι ο άνεργος και ο χαμηλοσυνταξιούχος- όσο θα υπάρχει-θα έχει ένα μίνιμουμ ποσό κατανάλωσης από τις επιχειρήσεις του δημόσιου δωρεάν. Πχ 50 κwh / ρεύμα ανά μήνα, δωρεάν αστική συγκοινωνία κάποιες ώρες ημερησίως, ειδικές τιμές –διαφορικό τιμολόγιο σε μια σειρά υπηρεσίες, σε μικρά χωριά κίνητρο για επαναπροώθηση νέων ανέργων στον πρωτογενή τομέα κτλ, κτλ. Σήμερα δωρεάν και μάλιστα επιδοτούμενοι, έχουν υπηρεσίες οι διάφοροι Κυριακόπουλοι και Μυτιληναίοι.

   Με αυτό το σκεπτικό καταθέσαμε την ένστασή μας.

   Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες. Οι μαρίνες που πέρασαν σε ιδιώτες μέχρι τώρα, «κοσμούν» κατά προτίμηση τα ράφια τούρκων επιχειρηματιών.

   Η δική μας αφέθηκε τόσα χρόνια να ρημάζει ώστε χωρίς αντιστάσεις να εκποιηθεί στο όνομα του χρέους. Μαζί της, αν το θελήσουν, θα εκποιηθεί το σύνολο της παράλιας ζώνης και η όποια «ανάπτυξη» της περιοχής θα γίνει φόρου υποτελής του επενδυτή.

   Θα συμβιβαστούμε; Θα το παλέψουμε;

   Ξέρουμε τα όρια των δικαστικών ενεργειών. Μετρήσαμε τις δυνάμεις και δυνατότητές μας. Τις δυσκολίες τις οικονομικές, της εργασίας, του χρόνου, τους δισταγμούς. Πήραμε κουράγιο από τους κατοίκους στα Καστέλλια με την συνολική άρνησή τους και την υποχώρηση των διαπλεκόμενων. Πιστεύουμε στις μικρές ανάσες όταν λαχανιάζει η κοινωνία …

ΕΜΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ    

Υστερόγραφο.

 Ελπίζουμε σύντομα σε διοργάνωση ημερίδας να καταλήξουμε με όλους όσους δεν συμβιβάζονται με «λιγότερο ουρανό» σε συνολική πρόταση για την ανάπτυξη της περιοχής μας. Μέσα σαυτή την πρόταση μπορεί να «βρει» και η Μαρίνα Ιτέας την θέση της.

  

 www.politesstoproskinio.wordpress.com

ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ….