Για τα ελληνικά ΜΜΕ υπάρχουν μόνο δυο υποψήφιοι…ο ακροδεξιός Τραμπ και η διαπλεκόμενη Χίλαρυ
…ομολογώ ότι ούτε εγώ ήξερα πολλά για τον Σάντερς…νόμιζα ότι ήταν ανεξάρτητος υποψήφιος και όχι υποψήφιος των δημοκρατικών και επομένως ισότιμος διεκδικητής του χρίσματος
Διαβάζουμε στο New York Times
Ο Μπέρνι Σάντερς, ο σοσιαλιστικών απόψεων ανεξάρτητος γερουσιαστής του Βερμόντ, είναι πια πιθανό να εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ!
Η δημοτικότητα του Σάντερς έχει εκτιναχτεί στα ύψη το τελευταίο εξάμηνο και ενώ πλησιάζουν οι πρώτες προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών στο Νιου Χαμσάιρ και την Αιόβα, ο Σάντερς προηγείται στις δημοσκοπήσεις της Κλίντον και στις δυο πολιτείες. (παρουσίαση δημοσκοπήσεων από τους New York Times, 12 Ιουνουαρίου).
Ταυτόχρονα, σε δημοσκόπηση του τέλους Δεκεμβρίου, ο Σάντερς προηγείται με 13 μονάδες του Τράμπ, εφόσον τελικά οι δυο τους αποσπάσουν το χρίσμα των κομμάτων τους (έρευνα του Πανεπιστήμιου Quinnipiac).
Κλειδί της δυναμικής του Σάντερς είναι η προσωπική αποδοχή του από τους ψηφοφόρους. Είναι ο μοναδικός υποψήφιος και από τα δυο κόμματα που έχει ευνοϊκό ισοζύγιο θετικών – αρνητικών απόψεων ( στη μέτρηση του CNN ο Σάντερς έχει 46% θετικές γνώμες και 36% αρνητικές).
Έτσι, με εφόδιο την αξιοπιστία που εμπνέει στους ψηφοφόρους, ένας υποψήφιος που θεωρείτο πριν 6 μήνες «υπερβολικά αριστερός» για να νικήσει τους Ρεπουμπλικανούς μετατρέπεται στην λογική επιλογή των Δημοκρατικών.
Με παρόμοιο τρόπο ο Ομπάμα στις προκριματικές του 2008 είχε ανατρέψει τη βεβαιότητα της Κλίντον και πάλι για το χρίσμα, πρώτα αποδεικνύοντας στις δημοσκοπήσεις ότι μπορεί να εκλεγεί παρά την Αφροαμερικανική καταγωγή του και μετά παίρνοντας τη στήριξη του κόμματος του.
Η περίπτωση Σάντερς βέβαια είναι πολύ διαφορετική από του Ομπάμα. Οι σαφείς θέσεις του ενάντια στην «οικονομική ανισότητα στις ΗΠΑ» προκαλούν την αντισυσπείρωση όλου του οικονομικού κατεστημένου. Όπως ο ίδιος δήλωσε στη Bloomberg, «αν ήμουν στέλεχος hedge fund δεν θα με ψήφιζα».
Είναι δυνατόν ένας υποψήφιος ενάντια στην οικονομική ελίτ να εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ; Η ενστικτώδης απάντηση όλων, ακόμη και των αρχικών υποστηρικτών του, ήταν όχι. Και τα ΜΜΕ από την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του τον αντιμετώπισαν ως χαμένο από χέρι. Ακριβώς όπως ο κεντρώος Τύπος στη Βρετανία, πχ η Guardian, περιέγραφαν τον Τζέρεμυ Κόρμπιν ως “uneligible”, ως μη-εκλόγιμο.
Ο Μπέρνι Σάντερς όμως μετατράπηκε στον αμερικανό Κόρμπιν. Απευθυνόμενος στον μέσο αμερικανό και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει παρά την ανάκαμψη κατά τη δεύτερη θητεία Ομπάμα. Και χωρίς μέχρι στιγμής να έχει βάλει «νερό στο κρασί του».
Έχει αρνηθεί μέχρι σήμερα να γραφτεί μέλος στο Δημοκρατικό Κόμμα, του οποίου διεκδικεί το χρίσμα για Πρόεδρος. Άλλωστε και γερουσιαστής στο Βερμόντ εκλέγεται παραδοσιακά σαν ανεξάρτητος.
Περιέγραψε στο Bloomberg Businessweek, αυτό το επίσημο όργανο των πολυεθνικών ελίτ, το πρόγραμμα του με έναν τρόπο που προκάλεσε ανατριχίλες στον συντάκτη.
«Ένα Μεγάλο New Deal 18 τρισεκατομμυρίων, από τα οποία τα 15 θα πάνε σε πρόγραμμα Ιατρικής Περίθαλψης για όλους. Ενίσχυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, ελάχιστο ωρομίσθιο 15 δολάρια, δωρεάν δημόσια κολέγια, αυξήσεις στις συντάξεις και περισσότερες θέσεις απασχόλησης στις υποδομές.
Αυτά θα πληρωθούν από τρείς φόρους. Φόρος στην κερδοσκοπία της Γουώλ Στρητ, φόρος στον πλούτο, υψηλότεροι φόροι στις επιχειρήσεις.» (Bloomberg Businessweek, 11 Ιανουαρίου 2016).
Μιλάει για το «οικονομικό κατεστημένο» που ελέγχει τα εκλογικά αποτελέσματα, την πληροφόρηση, την κατανομή του πλούτου. Και που «η απληστία του έχει καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων Ανερικανών». Και οι δημόσιες ομιλίες του ανοίγουν με το τραγούδι Revolution του Bob Marley. Και με Tracy Chapman , Talking ‘bout a revolution.
Πως είναι δυνατόν ένας υποψήφιος σαν τον Σάντερς να έχει ήδη συγκεντρώσει 2 εκατομμύρια προσωπικές οικονομικές συνεισφορές για την εκστρατεία του, διπλάσιες από το προηγούμενο ρεκόρ του Ομπάμα; Να πραγματοποιεί μεγαλύτερες συγκεντρώσεις από τον Τραμπ και την Κλίντον, όχι αποκλειστικά στην «προοδευτική» Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ αλλά ακόμη και στο Λας Βέγκας.
Πέραν του στοιχείου της προσωπικής αξιοπιστίας που εμπνέει στους ψηφοφόρους, ο Σάντερς έχει φροντίσει να συνδεθεί με την αμερικανική κεντροαριστερή παράδοση. Όλο και περισσότερο αναφέρονται σ’ αυτόν ως τον νέο Ρούζβελτ, τον πολιτικό που συνδέεται με τον Κεινσιανισμό και την έξοδο των ΗΠΑ από την κρίση του 29.
Και απευθύνεται όχι μόνον στους φτωχούς εργάτες αλλά και στη μεσαία τάξη, σε όλους αυτούς που έχασαν τα σπίτια τους και την ασφάλιση τους μετά την κρίση του 2008.
Οι θέσεις του Σάντερς για τη διεθνή κατάσταση και ειδικά το ελληνικό πρόβλημα χρέους είναι αντίστοιχα προοδευτικές. Τον Αύγουστο του 2015 δήλωσε : Διαβάστε τη δήλωσε για την Ελλάδα στο enter4news
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου