Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

  Είναι πλατιά γνωστή η άποψη πως το Βυζάντιο χάθηκε από τον θρησκευτικό του φανατισμό, μια που –λένε- προτίμησε να μείνει ορθόδοξο, παρά να ενωθεί με τους παπικούς ώστε να σωθεί από τους Τούρκους. Είναι ψέμα. Όπως πολλά ιστορικά θέματα, έχει διαστρεβλωθεί από διάφορους. Το Πατριαρχείο της  Κωνσταντινούπολης είχε γίνει Ενωτικό. Τη στιγμή της Άλωσης, αλλά και λίγα χρόνια πριν, το Βυζάντιο ήταν επίσημα Παπικό. Οι Παλαιολόγοι επιδίωκαν την Ένωση για αιώνες. Τα οικονομικά προνόμια που είχαν παραχωρηθεί, έκαναν τη χώρα ιδιοκτησία των Ιταλών εμπόρων. Το Βυζάντιο είχε παραδοθεί στη Δύση.

   Η Δύση απαιτούσε θρησκευτική υποταγή. Κατηγορούμε τους Έλληνες που –λένε- δεν πρόδωσαν την πίστη τους, δηλαδή την αξιοπρέπειά τους. Δεν μας απασχολεί η εγκατάλειψή τους από τη Δύση για τον ίδιο λόγο, παρά τα οικονομικά της οφέλη. Αν το Βυζάντιο ήταν αδιάλλακτο, όπως λένε, τότε η Δύση χαρακτηρίζεται παρόμοια θρησκόληπτη. Καταδικάζεται, λοιπόν, χωρίς ελαφρυντικά. Όμως, οι ιστορικοί που κατηγορούν το Βυζάντιο δεν καταλήγουν σε αυτό το προφανές συμπέρασμα.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

   Το Βυζάντιο ως Αυτοκρατορία είχε καταρρεύσει αιώνες πριν, κάτω από συνδυασμένα χτυπήματα Τούρκων, Νορμανδών και Σταυροφόρων, που κορυφώθηκαν με την άλωση της Πόλης από τους Δυτικούς το 1204. Αν και οι Βυζαντινοί την ξαναπήραν το 1261, μεγάλα μέρη της παλιάς Αυτοκρατορίας έμεναν στην κατοχή των Δυτικών. Όλες οι Ορθόδοξες χώρες δέχτηκαν την ίδια επίθε-ση. Η Ρωσία, η τεράστια αυτή προσθήκη στον Ορθόδοξο Κόσμο, που θα άλλαζε ριζικά την ισορροπία δυνάμεων στον πλανήτη, βρέθηκε «έγκαιρα» κάτω από την ταυτόχρονη επίθεση Γερμανών Σταυροφόρων και Μογγόλων. Η καθυστέρηση των ορθόδοξων χωρών εξ αιτίας αυτών των συνδυασμένων επιθέσεων, είναι ακόμα εμφανής. Τον 13^ο αιώνα άρχισε ο πραγματικός Μεσαίωνας γι’ αυτές… Αποτέλεσμα διεθνούς συνομωσίας ή σύμπτωσης, είναι, τελικά, αδιάφορο. Οι Δυτικοί ιστορικοί παραδέχονται πως οι Παπικοί συνομίλησαν με τους Μογγόλους με στόχο να επιτεθούν ταυτόχρονα στο Ισλάμ, αλλά λένε πως η συμφωνία δεν έκλεισε. Πάντως, οι Σταυροφόροι και οι Μογγόλοι  καταστρέψανε όλα τα αρχαία και νεότερα κέντρα του παγκόσμιου πολιτισμού, από το Πεκίνο ίσαμε τη Γρανάδα. (σε λίγο και στην Αμερική) Έτσι ξεκίνησε η κυριαρχία της Δύσης, όπως αποδέχονται και οι ιστορικοί της. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πολιτιστική καταστροφή της ανθρώπινης ιστορίας, που επέτρεψε σε μερικούς να μιλάνε για «μεσαιωνικό σκοταδισμό που κατάστρεψε την αρχαιότητα»,  αγνοώντας ποιοι ήταν οι πραγματικοί καταστροφείς. Ο χάρτης του κόσμου και η ροή της ιστορίας άλλαξε ριζικά. Η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου έπαψε να είναι «το κέντρο του κόσμου» σαν απόληξη των εμπορικών δρόμων Ανατολής – Δύσης. Επί αιώνες ο Βυζαντινός κόσμος ήταν ο κυματοθραύστης της Ασίας, επιτρέποντας στη Δύση να εξελίσσεται απερίσπαστη. Από δω και μετά, η Δύση χρησιμοποίησε την Ανατολή για τον έλεγχο του Βυζάντιου, των Βαλκανίων και της Ρωσίας.

  Ακούστε τον πλέον ειδικό, τον Φαναριώτη Μαυροκορδάτο να μιλάει για τον απαραίτητο για τη Δύση :

   «φραγμόν ον απαιτεί η σωτηρία της Ευρώπης κατά της κολοσσιαίας ρωσικής δυνάμεως. Άλλοτε, το οθωμανικόν κράτος απετέλει τον φραγμον εκείνον, αλλά η παρούσα των Ελλήνων πάλη κατ’ αυτού (το 1821) απέδειξεν αποχρώντως (έντονα) ότι το οθωμανικόν κράτος δεν δύναται του λοιπού να εκπληρώσει την εντολήν ταύτην».

 Μόνο ένας Φαναριώτης μπορούσε να αναλύσει έτσι απλά και περιεκτικά τις διεθνείς σχέσεις…

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

   Μόλις δεκατρία χρόνια μετά την ανακατάληψη της Πόλης από τους Βυζαντινούς, ανακηρύχθηκε, το 1274, η Ένωση των Εκκλησιών στη Σύνοδο της Λυών. Ο λαός δεν την αποδέχτηκε, πράγμα φυσικό μια που του ζητήθηκε να ενωθεί με τους κατακτητές του! Οι Παλαιολόγοι όμως, δεν άλλαξαν πολιτική. Παρέμειναν Ενωτικοί μέχρι τέλους. Στα 1369 ο Ιωάννης Ε’  αποδέχτηκε ξανά την Ένωση, ζητιανεύοντας βοήθεια. Οι Ενετοί τον… συνέλαβαν και τον κράτησαν μέχρι να ξεπληρώσει τα λεφτά που είχε δανειστεί. Αυτή τη βοήθεια πήρε. Επιπλέον, όλη η εμπορική δραστηριότητα του κράτους είχε παραδοθεί στους Δυτικούς, κύρια τους Βενετσιάνους και τους Γενοβέζους, μέσω των περίφημων «Διομολογήσεων» (Capitulations). Πάρτε ένα λεξικό. Η ερμηνεία της λέξης είναι «συνθηκολόγηση» (Επί λέξει: απαρίθμηση κεφαλαίων συνθήκης), εκτός από την Ελλάδα… Οι Έλληνες ιστορικοί έπλασαν την παραπλανητική «μετάφραση» για εσωτερική χρήση. Αυτές οι  Συνθήκες παρείχαν πλήρη ασυδοσία, ετεροδικία και φορολογική ατέλεια στους Δυτικούς.  Ολόκληρες συνοικίες της Πόλης τους είχαν παραδοθεί, όπως ο Γαλατάς, πχ. Σε μερικές περιπτώσεις τους παραχωρήθηκαν ολόκληρες πόλεις. (δεν μιλάω γι αυτές που κατάκτησαν) Αυτό είναι πραγματική συνθηκολόγηση.  Δεν μπορώ να κατανοήσω τι άλλου είδους «Ένωση» απαιτούσαν οι Δυτικοί. Αυτό που ήθελαν δεν ήταν οικονομικά και στρατιωτικά πλεονεκτήματα, γιατί τα είχαν απλόχερα. Ήθελαν λοιπόν, την πνευματική υποταγή των Ελλήνων. Η  Ιστορία δεν τους χαρακτήρισε ως φανατικούς θρησκόληπτους. Εσείς;

ΣΥΝΟΔΟΙ ΦΕΡΡΑΡΑΣ-ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Στα 1438, δεκαπέντε χρόνια πριν την Άλωση, οι Παλαιολόγοι επιδίωξαν πάλι την Ένωση. Ήταν το τραγικότερο λάθος τους, και μια από τις βασικές αιτίες της τελικής πτώσης. Στην Δύση συνέβαιναν κοσμοϊστορικά γεγονότα, που θα είχαν αλλάξει την ιστορία του πλανήτη. Η ταπεινωμένη Ελλάδα, με ένα καπρίτσιο της Ιστορίας, κράταγε εκείνη την ώρα το μέλλον της ανθρωπότητας στα χέρια της, και το πέταξε στον βόρβορο.

   Δυτικοί ιερωμένοι και κοσμικοί άρχοντες συγκρότησαν τη Μεταρρυθμιστική Σύνοδο της Βασιλείας (1431 – 49) με σκοπό να αμφισβητήσουν «την κεφαλή και τα άκρα» της Εκκλησίας, αγανακτισμένοι με τις υπερβάσεις του Παπισμού. Η δύναμη του κινήματος ήταν τόση, που ο ίδιος ο Ποντίφικας υποχρεώθηκε να την εγκρίνει! Φυσικά, οι Ορθόδοξοι ήταν οι πρώτοι και τιμημένοι προσκεκλημένοι. Το κύρος του Βυζαντίου και του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, θα ήταν το κυριότερο όπλο των μεταρρυ-θμιστών. Ο Πάπας κατάλαβε πως δεν έπρεπε να συμμετάσχουν οι Ορθόδοξοι στην Βασιλεία. Έτσι, τους προσκάλεσε στην Ενωτική σύνοδο της Φερράρας Φλωρεντίας, χωρίς κανένα όρο (αρχικά) εκτός την συμμετοχή τους, και την αποχή τους από τη Βασιλεία. Σε αντάλλαγμα, θα παρείχε κάθε δυνατή βοήθεια εναντίον των Τούρκων.

   Όταν όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία προσήλθαν στη Σύνοδο του Πάπα, τότε τόλμησε να αποκηρύξει την Σύνοδο της Βασιλείας, που οδηγήθηκε σε αποτυχία, χάρη στη στάση των Ορθοδόξων. Ή  σύμπραξη με τον Πάπα ξανάσπρωξε την Ευρώπη στο σκοτάδι. Ποταμοί αίματος κύλησαν έκτοτε, σχίσματα επί σχισμάτων, χωρίς να απελευθερωθεί η Δύση από τον βραχνά του Παπισμού.

  Αφού ο Πάπας υποσχέθηκε βοήθεια με μοναδικό όρο τη συμμετοχή στη Σύνοδο, δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους Ορθόδοξους ως υπεύθυνους για την Άλωση λόγω φανατισμού. Πως όμως, να δοθεί βοήθεια, όταν οι περισσότεροι ηγεμόνες – πολέμαρχοι είχαν συνταχθεί με τη Σύνοδο της Βασιλείας; Γιατί να βοηθήσουν το Βυζάντιο αφού ενώθηκε με αυτόν που ήθελαν να ανατρέψουν;

   Ήδη μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την πολιτική των Ενωτικών, που μας τους παρουσιάζουν σα φωτισμένους, καταστροφική και κοντόφθαλμη. Έτσι πρέπει να χαρακτηρίσουμε και τη στάση των Ορθοδόξων, που έπεσαν στην παγίδα του «εθνικού κινδύνου» με τραγικά αποτελέσματα.

Αφού λοιπόν και οι φανατικότεροι Ανθενωτικοί, σαν τον Μάρκο Εφέσου, ουσιαστικά στήριξαν τον Παπισμό που κατέρρεε, γιατί υπάρχουν ιστορικοί που ισχυρίζονται πως οι εκπρόσωποι «του λαϊκού και εκκλησιαστικού ρεύματος, τυφλωμένοι από το αντιλατινικό τους μένος δεν διστάζουν να προσεγγίσουν τους Τούρκους»; (Γλύκατζη Αρβελέρ) Εσείς θα κρίνετε.

  Ενώ λοιπόν οι Ορθόδοξοι προσήλθαν στη Σύνοδο χωρίς δέσμευση, έχοντας εκπληρώσει., όπως τους είπαν, το εθνικό τους καθήκον, εκεί τους δήλωσαν πως το καθήκον αυτό επέβαλλε την υπογραφή της Ένωσης, με ωμούς εκβιασμούς που έφτασαν μέχρι τη στέρηση τροφής. Αυτά έγιναν παρουσία του Ενωτικού Νεοπλατωνικού φιλόσοφου Πλήθωνα, που αν και λαϊκός συμμετείχε στη σύνοδο με τους μαθητές του, καθώς και του ίδιου του Αυτοκράτορα.

  Όλα τα πατριαρχεία εκτός από αυτό της Κωνσταντινούπολης απέρριψαν την Ένωση, όπως και ο λαός. Η ηγεσία της Εκκλησίας όμως, ο Πατριάρχης και το κράτος, έμειναν σταθερά Ενωτικοί. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αν και Ενωτικός, δεν στέφθηκε Αυτοκράτορας στην Παπική Αγιά Σοφιά  για να μην αποξενωθεί τελείως από τους Έλληνες. Στα 1448, καθαιρέθηκε ο Πατριάρχης Γρηγόριος, με σκοπό να προσελκυστούν ξανά οι αγανακτισμένοι  Ορθόδοξοι. Αυτό κράτησε μόλις τέσσερα χρόνια, γιατί η Ένωση ανακηρύχθηκε ξανά στην Αγιά Σοφιά το 1452.

   Οι Έλληνες είχαν ήδη υποστεί την Δυτική κατοχή και γνώριζαν πως ήταν πολύ βαρύτερη από την Τουρκική. Οι αλλόπιστοι Τούρκοι ανέχονταν το Χριστιανισμό βάσει σαφών εντολών του Κορανίου, που απαγορεύει τον προσηλυτισμό Χριστιανών και Εβραίων, και επέβαλλαν λιγότερους φόρους. Σημειώθηκαν μέχρι και φαινόμενα μετανάστευσης πληθυσμού από τις Φραγκοκρατούμενες στις Τουρκοκρατούμενες περιοχές. Υπήρξαν και περιπτώσεις που ο πληθυσμός προσκάλεσε τους Τούρκους για να αποφύγει την καταπίεση των Δυτικών. Ποτέ όμως αυτό δεν έγινε σε περιοχές που διοικούσε το Βυζάντιο. Αυτές υποτάχτηκαν μόνο με πόλεμο. Δεν υπήρξε λοιπόν προδοσία, εκτός αν πιστεύουμε πως οι Δυτικοί είναι… Έλληνες. (Μην ανησυχείτε, το αποδείχνουν πολλοί… πατριώτες) Γιατί καλύτεροι από τους Τούρκους δεν ήταν, αλλά πολύ χειρότεροι. Η φράση «καλύτερα οι Τούρκοι παρά οι Παπικοί» δεν ήταν προδοτική, ούτε επιβλήθηκε από τις ανώτερες τάξεις. Ήταν πικρή εμπειρία. Ο Λουκάς Νοταράς, που θεωρείται ο «πατέρας» της (λαθεμένα) έκφραζε την κοινή πεποίθηση. Και όμως, κανείς ιστορικός, όσο και αν προσπάθησε, δεν ανακάλυψε κάποια προδοτική του ενέργεια. Ο Νοταράς και ο γιος του, πολέμησαν και εκτελέστηκαν από το Μεχμέτ. Ο «προδότης» Σχολάριος κρύβονταν, μέχρι που τον ανακάλυψε ο Σουλτάνος και τον έκανε Πατριάρχη. Η αντίδραση του λαού στην Ένωση είχε πολιτικά και οικονομικά αίτια, και δεν οφείλονταν στην «τύφλωση που είχε πάθει η Εκκλησία ο λαός και η ίδια η Βυζαντινή κυβέρνηση» (Γλύκατζη Αρβελέρ)

  «Η Ένωση αυτή (των Εκκλησιών) που πληρώθηκε τόσο ακριβά, δεν έδωσε καμιά θετική βοήθεια στο Βυζάντιο. Όλη αυτή η ‘ενωτική κωμωδία΄ χρειάζονταν στον Παπισμό μόνο για να στερώσει τη θέση του. Παρά τη συνεννόηση των ιεραρχών, η Ένωση με την Καθολική Εκκλησία αποδοκιμάζεται από το λαό του Βυζαντίου και αποτυχαίνει πέρα για πέρα» (Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ) Αυτοί σίγουρα δεν παίρνουν έδρα στη Σορβόννη…

ΑΦΟΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ !

    Πρώτα Ηγούμενος στην Πόλη και μετά Μητροπολίτης πασών Ρωσιών ήταν ένας Έλληνας από τη Μονεμβάσια, ο Ισίδωρος. «ξέχωρος ουμανιστής, φίλος και οπαδός του διάσημου Νεοπλατωνιστή λόγιου Γεωργίου Γεμιστού Πλήθωνα» «ίσως το ανοιχτό μυαλό του Ισίδωρου να τον έκανε να δεχτεί πως η μόνη αληθινή ελπίδα για την επιβίωση του Βυζαντίου βρίσκονταν στη δυτική Ευρώπη» (David Nicolle)

   Ο Ισίδωρος πήγε στη Φλωρεντία μαζί με το Βησσαρίωνα και το δάσκαλό τους, τον αρχαιολάτρη Πλήθωνα, επικεφαλής της Ρωσικής αντιπροσωπείας, και υπέγραψε την Ένωση. Όταν γύρισε θριαμβευτής στην Μητρόπολή του, τον καθαίρεσαν και τον πέταξαν στη φυλακή, χωρίς να σεβαστούν καθόλου τον Πλάτωνα! Από τότε η Ρωσική Εκκλησία έγινε ουσιαστικά αυτοκέφαλη. Το καθολικό βασίλειο της Πολωνίας-Λιθουανίας («Ρες-ποσπόλιτα») κατείχε μεγάλες εκτάσεις της Ρωσίας, ενώ είχαν προηγηθεί οι Σταυροφορικές επιθέσεις που αναφέραμε. «Να υποταχθούν οι Βασιλείς του Ρως» ήταν η εντολή του Πάπα. Και ο Ισίδωρος, υπέγραψε την Ένωση, παραβλέποντας τα Εθνικά συμφέροντα του ποιμνίου του, αλλά και το συμφέρον της πατρίδας μας, μια που όφειλε, σαν Έλληνας, να εξασφαλίσει με κάθε θυσία τη συμμαχία Ρωσίας – Βυζαντίου.

   Οι ομοϊδεάτες του δεν πήγαν πίσω. Για να.. τιμωρήσουν τους Ρώσους, οι Ενωτικοί τους… αφόρισαν, στα 1448, πέντε χρόνια πριν την Άλωση! Ενώ δικαιολογούσαν την Ένωση σαν απαραίτητη για τη διασφάλιση πλατιάς αντιτουρκικής συμμαχίας, απέκλεισαν από αυτή τους Ορθόδοξους που δεν την ήθελαν! Ο Παπισμός δεν ενδιαφέρονταν τόσο για το Βυζάντιο, που ήδη ελέγχονταν από τη Δύση, αλλά ήθελε να χρησιμοποιήσει το κύρος του για να υποτάξει όλους τους Ορθόδοξους. Όργανο αυτής της πολιτικής στάθηκαν οι οπαδοί της… αρχαίας φιλοσοφίας, που δεν φαίνεται να τους δίδαξε πολλά… Έτσι, μόνο σαν «ανοιχτά μυαλά» δεν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε. Όλη η αρχαιολατρία τους κατέληγε σε μια επωδό: «Ένωση με τη Δύση χωρίς όρους». Και όχι τότε μόνο… Αυτό που κατάφεραν, ήταν να αποκόψουν το Βυζάντιο από τους φυσικούς του συμμάχους. Κανένα Ορθόδοξο κράτος δεν έστειλε βοήθεια στην πολιορκημένη Πόλη, χάρη στους χειρισμούς τους. 

    Ακούστε την άποψη της Δυτικής «επιστήμης» για τα παραπάνω: «Η Ρωσία είχε μικρό πραγματικό συμφέρον σχετικά με τις υποθέσεις της Ορθόδοξης Κωνσταντινούπολης και πρόσφατα ο μητροπολίτης Μόσχας ανακήρυξε αυτόνομη τη Ρωσική Εκκλησία, ουσιαστικά γυρνώντας τη πλάτη του στο Βυζάντιο» (David Nicolle)

Πάλι μας πρόδωσαν οι άτιμοι οι Ρώσοι! Τι τους ζητήσαμε; Να ενωθούν με τους κατακτητές τους, όπως κάναμε εμείς. Τι να πρωτοδιαψεύσει κανείς; Η Ρωσία δεν αποσχίστηκε από το Ορθόδοξο, αλλά το Ενωτικό Πατριαρχείο. Η Ρωσία, αποκλεισμένη από τη Πολωνία – Λιθουανία είχε τεράστιο συμφέρο να κρατά επαφές με το Νότο, δηλ. να διατηρεί σχέσεις με το Βυζάντιο. Ένας Ενωτικός Μητροπολίτης Ρωσίας ήταν ότι χρειάζονταν οι Πολωνοί – Λιθουανοί για να κρατούν σε υποταγή τους Ορθόδοξους Ρώσους. Ιδού οι ένοχοι, ιδού οι προδότες. Αναρωτιέμαι αν οι Δυτικοί ιστορικοί προσπαθούν να καλύψουν τις παλιές ή τις μελλοντικές τους προδοσίες με τις ανακρίβειες τους… 

Η ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΡΣΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ

  Ο Ισίδωρος κατάφερε να δραπετεύσει από το «Γκουλάγκ» και ως Καρδινάλιος και Λεγάτος του Πάπα, έφτασε στην Κωνσταντινούπολη με την Παπική βοήθεια που όλοι περίμεναν. 200 φαντάροι. Το ξαναγράφω. Διακόσιοι φαντάροι. Πιστεύεται πως οι υπερασπιστές της Πόλης ήταν 10.000 άντρες. Ο Φραντζής λέει 5.173. Αν και απίθανο, ας το κρατήσουμε, για να βρούμε, με τους ευνοϊκότερους για τον Παπισμό υπολογισμούς, πως η βοήθεια αυτή αύξησε τον αριθμό των υπερασπιστών μόνο κατά 4%! Η μαχητική αξία του λόχου αυτού δεν μπορεί να ήταν μεγάλη, γιατί δεν ήταν ομοιογενές απόσπασμα, αλλά «πολύκλητοι» (ας θυμηθούμε τον Όμηρο) μισθοφόροι που ο Ισίδωρος είχε προσλάβει στη διαδρομή του προς την Πόλη.

   Αχαρακτήριστο. Ακόμα πιο σκανδαλώδης ήταν η πανηγυρική  υποδοχή του Ισίδωρου από τους Ενωτικούς και το πραγματικά «τυφλωμένο» Βυζαντινό κράτος: Ο Ισίδωρος ανακηρύχθηκε νέος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τον Πάπα, Ενωτικός φυσικά, και έγινε πανηγυρική Ενωτική λειτουργία μέσα στην Αγιά Σοφιά. Για διακόσιους φαντάρους! Τότε έγινε η αντιλατινική εξέγερση του πληθυσμού υπό την ηγεσία του Σχολάριου, που οι ιστορικοί μας εξηγούν λεπτομερώς πως στάθηκε υπεύθυνη για την Άλωση, και αποδείχνει το φιλοτουρκισμό του υποκινητή της. Ο Γεννάδιος όμως, είχε προβλέψει πως ο Πάπας δεν θα έστελνε βοήθεια. Ήταν κάτι που ο κοινός νους μπορούσε να αντιληφθεί, όχι όμως οι Νεοπλατωνικοί με το πλατύ τους πνεύμα. Εσείς θα κρίνετε.

  Αν είχε φτάσει πραγματική βοήθεια, εξέγερση δεν θα είχε γίνει. Οι Ενωτικοί, έστω και την τελευταία στιγμή, έπρεπε να ενώσουν το λαό, και όχι να διοργανώνουν τελετές χωρίς αντίκρισμα. Κατόρθωσαν όμως να στερήσουν από το μαρτυρικό πληθυσμό της Πόλης το μόνο δικαίωμα που του είχε μείνει, να πεθάνει με αξιοπρέπεια, όχι σαν εμπαιζόμενη πλέμπα που ξεπούλησε τα πάντα. 

Ο τρομερός Ισίδωρος δραπέτευσε όχι μόνο από τη Ρώσικη φυλακή, αλλά και από την πολιορκημένη Πόλη. Επίσης, εκτός από Πατριάρχης, ήταν και διοικητής του αποσπάσματος της Παπικής Βοήθειας. Βάραγε στο ψαχνό. Όλα δείχνουν πως ήταν στρατιωτικά εκπαιδευμένος, και μάλιστα σε ανορθόδοξο πόλεμο, ένας πρόδρομος του 007. Συνεπώς, ήταν από νέος παπικός, κρυφό μέλος κάποιου στρατιωτικού μοναχικού τάγματος, όπου γίνονταν τέτοια εκπαίδευση. Δεν μπορεί να εκπαιδεύτηκε ως… Ηγούμενος στην Πόλη ! Άρα, δεν ήταν Ορθόδοξος που πίστεψε στη Δύση, αλλά παπικός πράκτορας –χαφιές λέγεται στα Ελληνικά- εξ αρχής. Πιθανά το γνώριζαν τόσο οι Παλαιολόγοι όσο και ο Πλήθων. Η άλλη ερμηνεία είναι πως φυγαδεύτηκε από την Πόλη από ευγνωμοσύνη των Τούρκων, ή για να μη τα χαλάσουν με τον Πάπα. Δεν ξέρω αν οι Νεοπλατωνικοί θα συμφωνήσουν μ΄αυτό. Εγώ δεν το υιοθετώ. Τον προτιμώ ως χαφιέ, αιώνιο πρότυπο Έλληνα με «ανοιχτό μυαλό». Πέθανε στην Ιταλία, πάσχοντας από γεροντική άνοια, (πανευτυχής δηλαδή) με τον τίτλο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Αλί από μας.

ΥΠΗΡΧΕ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ;

    Οι ορθόδοξες χώρες δέχτηκαν, όπως είδαμε, ταυτόχρονη επίθεση από τα Δυτικά και τα Ανατολικά. Δεν υπήρχε ελπίδα ανάκτησης του ένδοξου παρελθόντος, αλλά υπήρχε τρόπος εθνικής επιβίωσης, «για να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση» στο μέλλον. Η Ρωσία κατόρθωσε να διατηρήσει την κρατική της υπόσταση έστω ως φόρου υποτελής στους Μογγόλους, και η «Αυτοκρατορία» της Νίκαιας κατόρθωσε να ανακτήσει την Κωνσταντινούπολη, έστω ως φόρου υποτελής στους Τούρκους. Τι στρατηγική ακολούθησαν; Αυτή των Ενωτικών μήπως;

   «Πράγματι ο Αλέξανδρος Νέφσκι ακολουθούσε την ίδια πολιτική με τον Αυτοκράτορα της Νίκαιας, μακριά στο νότο, υπό παρόμοια απειλή από Σταυροφορική επίθεση. Και οι δυο προτιμούσαν την ανεξιθρησκεία των Μογγόλων από τους αντιορθόδοξους διωγμούς των Καθολικών, και οι δυο διαπίστωναν πως οι Μογγόλοι ήρθαν για να μείνουν» (David Nicolle)

  Ο Νέφσκι σύντριψε τουςΤεύτονες ιππότες στη μάχη των Πάγων ενώ ήταν υποτελής των Μογγόλων, όπως όλοι οι «Βασιλείς του Ρως». Οι Δυτικοί ιστορικοί ισχυρίζονται πως χρησιμοποίησε Μογγόλους ως ενίσχυση εναντίον των «Νεμίτζων» [Γερμανών] Τα ίδια λένε για τους Βυζαντινούς. Τα ίδια έλεγε και ο Αδόλφος για το Στάλιν. Ο Νέφσκι απέρριπτε κατηγορηματικά κάθε πρόταση συμμαχίας με τους Δυτικούς και εκτελούσε με συνοπτικές διαδικασίες κάθε συνεργάτη τους. Είχε πολύ σωστά κρίνει πως η μακροπρόθεσμη απειλή, ο κύριος εχθρός, ήταν η Δύση. Οι Μογγόλοι δεν «ήρθαν για να μείνουν», ούτε και οι Τούρκοι. Ήρθε και η σειρά των Μογγόλων, όταν τους σύντριψε ο Ντονσκόι στη μάχη του Κουλίκοβο. Μακρόπνοες πολιτικές, σε βάθος χρόνου. Δεν ήταν Ρώσικες, αλλά γνήσια Βυζαντινές, καθορισμένες από αυτούς τους δάσκαλους του είδους, που επιβίωσαν χίλια χρόνια διεξάγοντας διμέτωπο αγώνα. Εμείς ακούσαμε τους Νεοπλατωνικούς και τον «σοφό» Πλήθωνα, και φτάσαμε όπου φτάσαμε, να γίνουμε «τα αμάλωτα (=αιχμάλωτοι) του κόσμου», όπως λέει το Χρονικό του Μορέως. Και όμως, η επιτυχημένη ανθενωτική πολιτική, που δεν εφαρμόστηκε στην Άλωση, κατηγορείται για… αποτυχία, ενώ η πολιτική των Ενωτικών που… εφαρμόστηκε και απέτυχε, θεωρείται επιτυχημένη.

ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

  Η ιστοριογραφία της στερνής περιόδου του Βυζαντίου είναι απελπιστικά ελλιπής. Δεν υπάρχει ίχνος αντικειμενικότητας. Η συγγραφή της έγινε για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των βασιλέων που την παράγγειλαν. Πιστεύω πως οι περισσότερες προδοσίες των Δυτικών έχουν αποκρυβεί επιμελώς. Διασώθηκαν όμως αρκετές. Μερικές από αυτές θα δούμε αμέσως:

Το φιάσκο της Θεσσαλονίκης

   Το 1423, η «τυφλωμένη» Βυζαντινή κυβέρνηση παραχώρησε στους Ενετούς την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του κράτους, με μοναδικό όρο να μην προσπαθήσουν να αλλάξουν το δόγμα των κατοίκων. Η Θεσσαλονίκη είχε αντέξει σε τετράχρονη πολιορκία υπό βυζαντινή διοίκηση. Οι Βενετσιάνοι, μόλις την παρέλαβαν, έγιναν φόρου υποτελείς στους Τούρκους (1426) Όταν τελικά τους πολιόρκησαν, άντεξαν δεκαπέντε ολόκληρες μέρες! Αυτή είναι η βοήθεια που ο φανατισμένος κλήρος και λαός αρνήθηκαν…

   Όχι, δεν τελείωσα! Την ίδια χρονιά που χάθηκε η Σαλονίκη (1430) οι Ενετοί υπόγραψαν συνθήκη με τους Τούρκους, διατηρώντας το Προξενείο τους στην πόλη.

Ας μην αδικούμε τους Γενοβέζους

   Με τον πιο σκανδαλώδη και απροσχημάτιστο τρόπο ο Γαλατάς, που ήταν γενοβέζικη κτήση, παρέμεινε ουδέτερος κατά την πολιορκία της Πόλης. Αυτό δεν θεωρείται προδοσία, βέβαια. ( ! ) Η άμυνα της Κωνσταντινούπολης όμως, βασίζονταν στο διασταυρούμενο πυρ από τις όχθες του Κερατίου. Πίσω από τις οχυρώσεις του Γαλατά πέρασε, καλυπτόμενος, ο Μεχμέτ τα πλοία του μέσα στον κόλπο. Κρυμμένος πίσω από τις ίδιες οχυρώσεις έστησε κανόνια που σημάδευαν ψηλά, σαν όλμοι, και έριχναν βόμβες πάνω από το Γαλατά, μέσα στην Πόλη. Αν οι Γενοβέζοι  δήλωναν σύμμαχοι των Τούρκων οι Βυζαντινοί μπορεί και να  ισοπέδωναν τη συνοικία αυτή και να απέφευγαν την καταστροφική «ουδετερότητα». Ο Γαλατάς πούλαγε και λάδι στους Τούρκους. Το χρειάζονταν σε μεγάλες ποσότητες, γιατί άλειβαν τα κανόνια μετά κάθε βολή, ώστε να αποφύγουν το ράγισμα από την απότομη συστολή λόγω ψύξης.

Ας μην αδικούμε τους Γενοβέζους (2)

    Ο Γενοβέζος Ιουστινιάνης πολέμησε γενναία. Φάνηκε πως τραυματίστηκε ελαφρά και αποχώρησε λόγω δειλίας, αλλά ο θάνατος του τρεις μέρες αργότερα απόδειξε πως είχε δίκιο. Όμως δεν πολεμούσε με εντολές της πατρίδας του. Ήταν μισθοφόρος, με συμφωνημένη αμοιβή το νησί της Λήμνου. Επίσης πολέμησαν γενναία  και όσοι Δυτικοί επάνδρωναν τις παροικίες τους στην Πόλη.

Υπάρχουν και οι Ούγγροι

   Γνωστή η ιστορία του Ούγγρου οπλοποιού Ουρβανού που δεν πληρώθηκε αρκετά από τον Παλαιολόγο, και πήγε στον Μεχμέτ. Ο πρεσβευτής της Ουγγαρίας, όμως, έδωσε συμβουλές στους Τούρκους δωρεάν! Υπέδειξε να σημαδεύουν το τείχος σε τριγωνική σειρά, και κατόπι να ρίχνουν στη μέση, ώστε να καταρρεύσει γρηγορότερα...

Η τελευταία Σταυροφορία

   Η Παπική υπόσχεση πήρε τη μορφή «Σταυροφορίας» των όμορων λαών, Πολωνών, Ούγγρων και Ρουμάνων. (1443 - 44) Ήταν αυτοάμυνα, και όχι πραγματική Σταυροφορία. Συμμετείχαν οι Ενετοί και οι Γενοβέζοι, που είχαν αναλάβει να μεταφέρουν τους Σταυροφόρους στην Ασία. Υπέκυψαν όμως στο σκληρό νόμο του εμπορίου. Πληρώθηκαν αδρά και μετέφεραν τα… Τουρκικά στρατεύματα στην Ευρώπη. Οι Σταυροφόροι νικήθηκαν στη Βάρνα, καθώς και οι Παλαιολόγοι που χτυπούσαν από το νότο. Άλλωστε, απαγορευμένος δια νόμου Δυτικός οπλισμός συνέρρεε καθημερινά στους Τούρκους, πριν και μετά την Άλωση.

Τα ύστερα δείχνουν τα πρώτα

    Τα σκανδαλώδη προνόμια των Δυτικών που είχαν παραχωρηθεί από το Βυζάντιο με τις «Διομολογήσεις», ανανεώθηκαν σύντομα και από τους Τούρκους. Τον χορό άνοιξαν οι Βενετσιάνοι και οι Γενοβέζοι. Μετά μπήκε και η Γαλλία, και τελικά όλες οι Δυτικές χώρες. Οι ετεροβαρείς αυτές συμφωνίες προώθησαν το ευρωπαϊκό εμπόριο και εκμηδένισαν την ήδη αναιμική Οθωμανική οικονομία, μετατρέποντας τη νέα αυτοκρατορία σε κράτος οικονομικά υποτελές στη Δύση, με αποστολή να κρατά περιορισμένους τους Ορθόδοξους λαούς και να κλείνει τα Δαρδανέλια στην Αρκούδα. «Εντολή» είχε, όπως είπε ο Μαυροκορδάτος. Είναι κοινό μυστικό που η… αρχαία φιλοσοφία δεν έχει αναλύσει ακόμη. Δημιούργημα της Δύσης ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Γιατί να την πολεμήσουν; Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να τη σταματήσουν στο όριο των δυο θρησκειών. Ποιος καθολικός πληθυσμός κατακτήθηκε από την Τουρκία; Όταν ήθελαν λοιπόν, ήξεραν να αμυνθούν. Αυτά σημαίνουν μακρόπνοο σχεδιασμό της Δύσης, που ο απλός λαός είχε κατανοήσει και προβλέψει εύκολα, αλλά οι Νεοπλατωνικοί δεν κατάλαβαν, ούτε τότε, ούτε σήμερα. Τουλάχιστο έτσι ισχυρίζονται…

 

ΒΑΛΚΑΝΙΟΙ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΑ ΤΕΡΑΤΑ

  Ο Τρανσυλβανός Ορθόδοξος πρίγκιπας Βλαντ Τσέπες σήκωσε τη σημαία της αντίστασης. Οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να τον νικήσουν. Μια φορά, παρά λίγο να σκοτώσει τον ίδιο το Μεχμέτ σε μια επιδρομή του. Πέρναγε τους Τούρκους από λογής – λογής μαρτύρια. Το αγαπημένο του ήταν το παλούκωμα. Άλλες φορές τους κάρφωνε τα σαρίκια στο κεφάλι με ατσαλόπροκες, να μη τους πέσουν… Ήταν σκληρός και δίκαιος ηγεμόνας που όλοι έτρεμαν. Εννοείται πως οι Καθολικοί «φίλοι και σύμμαχοι» Ούγγροι τον φυλάκισαν, παρά τις υποκριτικές διαμαρτυρίες του Πάπα. Λένε πως δεν τον σκότωσαν για να τον χρησιμοποιήσουν σαν απειλή κατά τυχόν αντιπάλων τους. Τόσο επίφοβος ήταν.

   Αυτή ήταν η βοήθεια που θα παίρναμε…

  Για να καλυφθεί η κραυγαλέα πλέον προδοσία, κινητοποιήθηκε ένας μηχανισμός που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Ο Βαλκάνιος αγωνιστής της λευτεριάς μεταμορφώθηκε σε… κόμη Δράκουλα, ένα βρυκόλακα που τρώει βρέφη και πίνει αίμα. Ο Μύθος ξεκίνησε τότε, και γνώρισε νέα διάδοση ακριβώς την εποχή που λευτερώνονταν τα Βαλκάνια, με το μυθιστόρημα του Στόκερ. Η ιστορία, ή μάλλον ο Μύθος επαναλήφθηκε με τους «ψυχοπαθείς μανιακούς γενοκτόνους» Κάρατζις και Μιλόσεβιτς, που σκότωναν αθώους Μουσουλμάνους και Καθολικούς ενώπιον της έντρομης «Διεθνούς κοινότητας».

   Πράγματι, οι μύθοι αντανακλούν την ιστορία. Η ιστορία του κόμη Δράκουλα φανερώνει το φόβο των Δυτικών για την ανάσταση των Βαλκανίων, που τόσο μαστορικά χώσανε στον τάφο της Τουρκοκρατίας. Όταν οι Βαλκάνιοι βγαίνουν από τα φέρετρά τους τη νύχτα, κανένας Δυτικός δεν αισθάνεται ασφαλής. Έτσι πρέπει!  

ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ. (συγγνώμη, Αρίστο)

  Υφιστάμεθα επί αιώνες μια προπαγάνδα που δεν θα έπειθε ούτε ημιαγρίους ιθαγενείς. Όλοι γνωρίζουμε κατά βάθος τα γεγονότα που ανάφερα, γιατί τα είδαμε και στην εποχή μας. Ποιος Έλληνας αγνοεί το ρόλο των Δυτικών το 22, στους διωγμούς της Πόλης, στην Κυπριακή Αντίσταση, στην Τουρκική εισβολή το 74, στη Σερβία, στα Ίμια… Η πρώτη ξένη κατοχή που υπέστη το Νεοελληνικό κράτος ήταν από τους Αγγλογάλλους το 1854 κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο, που ήταν μια Σταυροφορία της Δύσης για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της… Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είχε προηγηθεί ναυτικός αποκλεισμός το 1850. Το 1923 οι Ιταλοί βομβάρδισαν την Κέρκυρα. Τα Επτάνησα, τα Δωδεκάνησα, η Κρήτη, η Κύπρος, ήταν υπό Δυτική κατοχή.

   Για να μη πολυλογούμε, η Νέα Ελλάδα, στους δύο αιώνες της ύπαρξής της,  έχει υποστεί περισσότερες στρατιωτικές επεμβάσεις από τους Δυτικούς, παρά τους Τούρκους ή τους Σλάβους. Και όμως, λέμε πως είμαστε Ευρωπαίοι, όπως τότε ήμασταν Ενωτικοί. Το 1944 οι Βρεττανοί εισέβαλλαν για να διώξουν τους κομμουνιστές, ενώ το 1916 είχαν εισβάλλει για να διώξουν το Βασιλιά. Κάτι θα βρουν να διώξουν στην επόμενη εισβολή και οι μισοί Έλληνες θα τους χειροκροτήσουν. Και στους δυο παγκόσμιους πολέμους οι αντιμαχόμενοι Δυτικοί δεν παρέλειψαν να επιτεθούν στην Ελλάδα, ως εχθροί και ως… σύμμαχοι, με κάποια δικαιολογία, που φυσικά οι ιθαγενείς έχαψαν. Το ίδιο έγινε και επί Ρωμαϊκής κατοχής, που οι Έλληνες θεωρούσαν πως τους απελευθέρωσε από τους… Μακεδόνες. Όταν βλέπουμε να εφαρμόζονται τα ίδια στο Αφγανιστάν, πχ, δεν ξεγελιόμαστε. Όταν όμως γίνονται εδώ…  

   Αυτά έγιναν στην Άλωση, γίνονται και σήμερα, και θα γίνουν στο μέλλον. Και πάντα θα είμαστε περικυκλωμένοι από Ισίδωρους, Βησσαρίωνες και Πλήθωνες, που θα έχουν «ανοιχτά μυαλά», θα αντιστρέφουν τα γεγονότα, και θα καμώνονται τους πατριώτες και τους… θαυμαστές της αρχαιότητας, ενώ είναι θαυμαστές της Δύσης, την οποία πιστεύουν πως θα δελεάσουν με το αρχαίο πνεύμα. (Εδώ δεν δελεάστηκε όταν αυτό το πνεύμα ήταν στην ακμή του!) Αυτοί είναι το πρόβλημα, και όχι οι Φράγκοι ή οι Τούρκοι. Τους εχθρούς μπορεί κανείς να τους αντιμετωπίσει. Τους φίλους όμως… 

Μια μελέτη του Δημήτρη Σκουρτέλη